ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΣΤΟΝ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Από το κόκκινο στο χακί και αιώνια πιστοί στη διχαστική λογική του «μαύρο-άσπρο»… Εν ριπή οφθαλμού (ή μάλλον εν ριπή επόμενης δόσης) περάσαμε από τον κακοποιημένο μαρξισμό του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» στην πιο ακραία εκδοχή του νομικού θετικισμού «ο νόμος είναι το δίκαιο» (κι ακόμα χειρότερα, το δίκιο ταυτίζεται με τη βούληση του εκάστοτε κυριάρχου που περιβάλλεται τη μπέρτα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας).

Κάθε νόμος ψηφισμένος στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατίας νεωτερικού τύπου φέρει στο DNA του τη σφραγίδα δυο δομικών συστατικών, σε θέση σώματος και ψυχής, αν θέλουμε να προσωποποιήσουμε κάτι εξ όψεως απρόσωπο που ρυθμίζει ένα ευρύ πλέγμα σχέσεων που αναδύονται στον καθημερινό βίο δισεκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Στη θέση του σώματος βρίσκεται η διαδικασία, ο τύπος, ο τρόπος εμφύτευσης του νόμου στο άγονο έδαφος των ιδιοτελών ενστίκτων της ανθρώπινης ύπαρξης. Τη θέση της ψυχής καταλαμβάνει το περιεχόμενο, η ουσία, ο σκοπός εμφύτευσης του νόμου στο γόνιμο έδαφος των αλληλεπιδρώμενων κοινωνικών σχέσεων ως μια μορφή επιδιόρθωσής τους.

Οι σωματικές ουλές είναι ευχερέστερα διαπιστώσιμες από τις ψυχικές παθογένειες, επομένως πριν προβούμε στην  εξέταση των ενδόμυχων αμφισβητούμενων ζωνών της δικαιικής ρύθμισης, θα ήταν πιο δόκιμο να ελέγξουμε αν τυχόν υπάρχει κάποια αμυχή, κάποια ρωγμή στη διαδικασία με την οποία διεκδικεί ο νόμος την καταξίωσή του στη συνείδηση των κοινωνικών υποκειμένων. Δηλαδή, για να μην ακολουθούμε την πορεία του κάβουρα, πριν προβούμε στην αξιολόγηση του νόμου υπό την άγρυπνη, εξονυχιστική ματιά ενός πανανθρώπινου ιδεώδους δικαιοσύνης προηγείται ο αυτοέλεγχος, η αυτοαξιολόγηση η αυτοδέσμευση του νόμου από το κανονιστικό τελετουργικό που ο ίδιος επιτάσσει στον εαυτό του πριν σπάσει το κέλυφος. Πριν μπούμε συνεπώς στην κρίση του αν το νέο νομοσχέδιο για τους εκπαιδευτικούς ξεβολεύει τεμπέληδες, ιδιαιτεράκηδες προνομιούχους ή αν απαξιώνοντας τους λειτουργούς βάλλει το ίδιο το δημόσιο αγαθό της παιδείας, θα ήταν ζωτικής σημασίας να αναδείξουμε την παράνομη διαδικασία με την οποία επιχειρεί η κυρίαρχη κοινοβουλευτική πλειοψηφία να επιβάλλει τη δεσμευτικότητα της θέλησής της. Με το να χρησιμοποιεί μια αντισυνταγματική εις το τετράγωνο διαδικασία, την επιστράτευση (αντισυνταγματική εις το τετράγωνο, γιατί αφενός το άρθρο 22 παρ.4 του Συντάγματος προβλέπει περιοριστικά απαριθμούμενες περιπτώσεις επίταξης εργασίας σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης, θεομηνίας, κινδύνου για τη δημόσια υγεία κι αφετέρου το κράτος καταστέλλει προληπτικά το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, καθώς η απεργία δεν έχει καν κηρυχθεί, αποτελεί απλώς εξαγγελία ενός συνδικαλιστικού φορέα χωρίς να έχει παραγάγει μέχρι στιγμής το παραμικρό έννομο αποτέλεσμα) η κυβέρνηση αυτοαναιρεί την ίδια την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, υποσκάπτει δηλαδή τη διαδικασία που θέσπισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την παραγωγή κανόνων δικαίου άξιων υπακοής. Η παράνομη διαδικασία της επιστράτευσης καθιστά εξαρχής ανομιμοποίητο το νόμο, οπότε κάθε κουβέντα για το περιεχόμενο της δικαιικής ρύθμισης (το δίκαιο ή άδικο, το ηθικό ή ανήθικο, το ορθό ή το εσφαλμένο) καθίσταται άνευ αντικειμένου.

Όσοι επιμένουν να κράζουν το περιεχόμενο της ρύθμισης, χωρίς να έχουν αφιερώσει ούτε έναν ψίθυρο για τη διαδικασία με την οποία επιβάλλεται η ρύθμιση στα κοινωνικά υποκείμενα, δε θέλουν να αντικρύσουν κατάματα ότι η λειτουργία του νόμου είναι βασικός δείκτης της ποιότητας μιας φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κάθε κράτους δικαίου που σέβεται τον εαυτό του.

Θα χρησιμοποιήσω ένα φανταστικό παράδειγμα (ας ελπίσουμε όχι σκηνή από το εγγύς μέλλον) για να κάνω κατανοητό το συλλογισμό ότι ο αυτοέλεγχος της διαδικασίας του νόμου πρέπει να προηγείται του ελέγχου της ουσίας, της λεγόμενης ratio legis. Ας υποθέσουμε ότι ο Γ.Γ. της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής βγάλει διάταγμα από το Ζάππειο που προβλέπει φορολογικό σύστημα πλήρως εναρμονισμένο με τη συνταγματική επιταγή για αναλογική φορολογική ισότητα (άρθρο 4 παρ.5 Συντ). Σύμφωνα με όσους πιστεύουν ότι ο νόμος κρίνεται αποκλειστικά από το περιεχόμενό του, θα επρόκειτο για ένα εξαιρετικό νομοθέτημα, σπάνιας κοινωνικής ευαισθησίας. Τι είναι αυτό που μας καλεί σε ανυπακοή του συγκεκριμένου νομοθετήματος; Η ουσία των ρυθμίσεών του; Όχι, καθώς πρόκειται για καθ’ όλα συνταγματική ρύθμιση και μάλιστα ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Τα χείλη που εκστόμισαν το συγκεκριμένο διάταγμα; Όχι, γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελούσε έλεγχο των κοινωνικών φρονημάτων, των πεποιθήσεων ενός πολίτη, όσο αποκρουστικές κι αν μας φαίνονται αυτές. Μήπως η διαδικασία με την οποία επιχειρεί να δώσει πνοή στη ρύθμιση; Στην ανομιμοποίητη βάση θέσπισης του κανόνα δικαίου έγκειται ακριβώς η νομιμοποίηση της ανυπακοής μας σε αυτή την εξαγγελλόμενη ρύθμιση.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση της αστικής δημοκρατίας μετά την επικράτηση των ιδεών του Διαφωτισμού είναι η καντιανή ιδέα της αυτονομίας, δηλαδή της ελευθερίας ως αυτοδέσμευσης (ότι δηλαδή κάθε πολιτικό υποκείμενο δεσμεύεται να υπακούει σε κανόνες, στη διαδικασία των οποίων έχει συμμετάσχει το ίδιο κι εφόσον αυτοί εναρμονίζονται με τις πρωταρχικές αξίες του Ορθού Λόγου, δηλαδή της ελευθερίας και της ισότητας). Ακόμα κι όσοι επιθυμούν ανατροπή της αστικής δημοκρατίας (σοσιαλισμός-κομμουνισμός), ακόμα κι όσοι έχουν ταυτίσει το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο με την αστική δημοκρατία (φιλελευθερισμός), ας κρατήσουν οι μεν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι χωρίς την αυτονομία καμιά κρίση περί δικαίου και αδίκου δεν είναι νομιμοποιημένη, αλλά θα άγεται και θα φέρεται από τις επιδιώξεις του εκάστοτε κυριάρχου (στη θέση της δικτατορίας της αγοράς η δικτατορία του προλεταριάτου), οι δε ας κατανοήσουν ότι όπου η αυτονομία είναι το δεδομένο το κατορθωτό ζητούμενο δεν μπορεί να είναι άλλο από την κοινωνική δικαιοσύνη (κι όχι την κοντόφθαλμη, καθαρά οικονομική-λογιστική έννοια της ευημερίας).

Δυστυχώς στις μέρες μας (σε όλη την καπιταλιστική Δύση, αλλά κυρίως στη χώρα μας) η αστική δημοκρατία βρίσκεται στην πιο απαξιωμένη φάση της ιστορίας της. Η αυτονομία από δεδομένο έχει μετατραπεί σε ελπιζόμενο ζητούμενο και σε μοναδικό δεδομένο αναδεικνύεται ο κοινωνικός αυτοματισμός, ένας χομπσιανός πόλεμος όλων εναντίον όλων…

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ vs ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ

Μερικές σκόρπιες σκέψεις λίγες μέρες μετά την επέτειο τριών ετών από το ταξίδι του μέλιτος ελληνικής κυβέρνησης-Τρόικας στο Καστελόριζο…

Εδώ και 3 χρόνια ακούμε κραυγές για Χούντα, ξεπούλημα της Ελλάδας, προδότες, κυβέρνηση Τσολάκογλου κ.τ.λ. κι όμως στην πράξη δε σαλεύει φύλλο σχεδόν, όλοι μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (τα μπλοκ του νέου εμφυλίου στην πολύπαθη χώρα μας) αντιμετωπίζουν το Μνημόνιο και τη συν αυτώ δανεικαή σύμβαση κάτι σαν συστατικό στοιχείο της καθημερινής μας (συν)ύπαρξης, οι μεν σαν ευλογία (οι μετριοπαθέστεροι σαν αναγκαίο κακό), οι δε σαν κατάρα (οι μετριοπαθέστεροι σαν φάρμακο που επιδεινώνει την ασθένεια). Σε αυτή την ιδιότυπη σύγκρουση με προβλεπτές (βλέπε εκκόλαψη του αυγού του φιδιού) και απρόβλεπτες οδυνηρές συνέπειες (ενδεχομένως και ανάδυση του φοίνικα από την τέφρα του), τάσσομαι υπέρ των αντιμνημονιακών, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από όσους διακηρύσσουν μετά βδελυγμίας οι «σύντροφοι» εδώ και 3 χρόνια. Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι το Μνημόνιο δεν είναι απλώς ένα αναποτελεσματικό φάρμακο για να θεραπεύσει χρόνιες παθογένειες, αλλά ένα δηλητήριο που καταστέλλει κάθε μακροπρόθεσμη παραγωγική προοπτική της χώρας(το συγκεκριμένο Μνημόνιο, γιατί κάποιο Μνημόνιο δεδομένα χρειαζόταν σε μια χώρα με πρωτογενές έλλειμμα 24 δις ευρώ στα μέσα του 2009, για να χρηματοδοτείς το δημοσιονομικό σου εκτροχιασμό χρειάζεσαι με απλά μαθηματικά έσοδα από δανεισμό ή φόρους. Οι πιστωτές μας εκτοξεύοντας τα spreads στο θεό σχεδόν βέβαιοι ότι δε θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω στην ουσία εξώθησαν τη χώρα από το παιχνίδι των αγορών και μετατράπηκαν μετά από 30 χρόνια αμεριμνησίας και ανωνυμίας εν μια νυκτί σε τοκογλύφους. Όσο για φόρους, κλάψτα Χαράλαμπε. Βασιλιάδες της φοροδιαφυγής καταφερτζήδες που ενσαρκώνουν το μύθο του φτωχού πλην άτιμου Καραγκιόζη και αυτοκράτορες της φοροαποφυγής μεγαλοκαρχαρίες που εκφράζουν διεθνιστικές τάσεις και οικουμενική συνείδηση μέσω offshore εταιριών).

Στο συγκεκριμένο κείμενο θα προσπαθήσω να αναιρέσω δομικά στοιχεία της τριετούς αντιμνημονιακής ρητορείας (κι ενίοτε υστερίας) και να ρίξω φως στις πιο σκοτεινές σελίδες του Μνημονίου, οι οποίες εν μέσω οικονομικής εξαθλίωσης, κοινωνικού αυτοματισμού και υποβάθμισης της δημοκρατικής ποιότητας του πολιτεύματος περνάνε συχνά στα ψιλά των περισπούδαστων αναλύσεων (δεν διεκδικώ δάφνες αυθεντίας, ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν και η δική μου ανάλυση πάσχει από σύνδρομο βαθυστοχασμού, η διαφωνία είναι η θαλερή ρίζα της δημοκρατίας, ο δογματισμός είναι τα μαραμένα φύλλα της)… Στην προσπάθειά μου να αναιρέσω τα επιχειρήματα του αντιμνημονιακού μπλοκ, θα φανεί ξεκάθαρα η πολύ βαθύτερη αντίθεσή μου με το μνημονιακό μπλοκ…

Πρώτη δαιμονοποίηση του Μνημονίου η μείωση μισθών και συντάξεων. Σε μια καπιταλιστική οικονομία οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι συνάρτηση των θεμελιωδών νόμων της αγοράς, της προσφοράς και ζήτησης στην εγχώρια αγορά και στο ισοζύγιο πληρωμών (κέρδος ή ζημία από εισαγωγές κι εξαγωγές) ως προς τη θέση της χώρας στην παγκόσμια αγορά. Με δεδομένο το τραγικό ισοζύγιο πληρωμών (της υπαρκτής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και όχι των παραγωγικών δυνατοτήτων οι οποίες είναι προβλέψεις κι όχι δεδομένα) οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα ήταν λογικό να υποστούν καθίζηση. Η τραγωδία έγκειται στο ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική περίπτωση στην μετά το 2008 κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και αποδόμηση των νεοφιλελεύθερων πρακτικών του υπερδιογκωμένου χρηματοπιστωτικού τομέα, όπου προηγήθηκε η χρεοκοπία του κράτους (του δημόσιου τομέα) και ακολούθησε αναπόφευκτα το γκρέμισμα του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού (των θαλασσοδανείων, των φοροαπαλλαγών, των κουμπάρων, των υπερδανεισμένων με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου). Η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα ήταν δεδομένο ότι θα οδηγήσει σε τρομακτική μείωση των δημοσίων δαπανών, άρα και μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεων, καθώς τα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία έχουν κάθε μήνα ανάγκη την αιμοδοσία της κρατικής μηχανής (δυστυχώς θυσιάστηκαν τα αναπτυξιακά προγράμματα δημόσιων επενδύσεων προς όφελος των πολυτελών λειτουργικών δαπανών, δυστυχώς κόπηκαν οριζόντια οι αποδοχές των χαμηλόμισθων και των ρετιρέ του Δημοσίου, δυστυχώς εκλέχτηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν την κρίση σε θέσεις-κλειδιά ως «σωτήρες»). Επομένως παρά τις τεράστιες αδικίες του εφαρμοζόμενου προγράμματος λιτότητας, η πτώση μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ήταν αναπόφευκτη. Αυτό που εξοργίζει είναι η διατήρηση των τιμών σε επίπεδα Βρυξελλών την ώρα που οι μισθοί κυμαίνονται πλέον από Ισπανίας-Πορτογαλίας στα νορμάλ τμήματα του δημοσίου τομέα και Κροατίας στον ιδιωτικό τομέα. Σε αυτό συντέλεσε σίγουρα η τρομακτική αύξηση των φόρων, η μη απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων (όπως ευαγγελίζονται οι μνημονιακοί), ωστόσο παράλληλες αιτίες είναι η μη προώθηση αλληλέγγυων δικτύων οικονομίας που θα πατάξουν τα καρτέλ των μονοπωλίων και την διαβρωτική δύναμη των μεσαζόντων (π.χ. καθιέρωση του «κινήματος της πατάτας» από τους παραγωγούς στο σύνολο των ειδών πρώτης ανάγκης, μποικοτάζ από ενώσεις καταναλωτών σε επιχειρήσεις που ακολουθούν παρελκυστικές τακτικές νοθεύοντας τον ανταγωνισμό εφαρμόζοντας τακτικές price-fixing).

Δεύτερη δαιμονοποίηση του Μνημονίου, οι τοκογλύφοι που θέλουν να μας αγοράσουν φτηνά. Μια καραμέλα που αναμασάται δεξιά κι αριστερά και καταπίνει αμάσητη την πραγματικότητα. Καμιά χώρα του κόσμου σε περίοδο πτώχευσης δε δανειζόταν με τα χαμηλά επιτόκια και τους ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής που προβλέπει το Μνημόνιο και μάλιστα όχι από αρπακτικά της Wall street αλλά από φορολογούμενους των χωρών της Ε.Ε. και των αναπτυσσόμενων κρατών του ΔΝΤ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αναλάβαμε σωρεία υποχρεώσεων περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας (π.χ. εμπράγματες ασφάλειες) για να αποπληρώσουμε ένα χρέος που εξαρχής δεν ήταν βιώσιμο. Με λίγα λόγια, οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 και πέρα εμφανίζονται βέβαιες ότι θα εξοφλήσουν ένα χρέος που είναι αδύνατο να εξοφληθεί κι αντί να αναγγείλουν τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους με τη λογική του «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα» και να ζητήσουν εξαρχής γενναίο κούρεμα από επενδυτές σε ελληνικά ομόλογα (ιδιώτες, στους οποίους μπορούσαμε να ισχυριστούμε «παίξατε και χάσατε») προτίμησαν για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας αναγγελόμενης χρεοκοπίας (και με την τυπική βούλα, σήμερα η χρεοκοπία είναι ουσιαστική, αλλά η χώρα πορεύεται διασωληνωμένη) να μετατρέψουν το υψηλό δημόσιο χρέος προς ιδιώτες σε πιο υψηλό δημόσιο χρέος προς κράτη (δηλαδή προς άλλους λαούς) και η ευθύνη της διάσωσης μετακυλίστηκε από τις πλάτες των επενδυτών στις πλάτες καταθετών άλλων χωρών. Το να ονομάζουμε τοκογλύφους τους φορολογούμενους άλλων κρατών είναι εξίσου ανήθικο με τη μετατροπή του χρέους προς ιδιώτες σε χρέη προς κράτη χωρίς να ρωτηθούν ποτέ στην πραγματικότητα οι πολίτες αυτών των κρατών αν συναινούν ή όχι(οι αποφάσεις του ανομιμοποίητου αυθαίρετου Eurogroup επιβαλλόμενες στα εθνικά κοινοβούλια αποτελούν ομολογία υποταγής των κανόνων της δημοκρατίας στα κελεύσματα των αγορών).

Τρίτος και τελευταίος αντιμνημονιακός μύθος, «την κρίση οφείλουν να την πληρώσουν οι τράπεζες και όχι οι φορολογούμενοι». Στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό οι τράπεζες τσουβαλιάζουν αδιακρίτως επενδυτές και καταθέτες, άρα το επιχείρημα «να πληρώσουν την κρίση οι τράπεζες» στην ουσία πλήττει μεταξύ άλλων αυτούς που υποτίθεται ότι προστατεύει, τους αποταμιευτές, τους μικροκαταθέτες. Το μοντέλο «εξυγίανση των τραπεζών με ίδιους πόρους και όχι με νέα κρατικά χρέη» επιχειρήθηκε να ακολουθηθεί στην Κύπρο και η αντίσταση του αντιμνημονιακού μπλοκ ήταν δικαίως πολύ μεγαλύτερη, κάτι που πρόκειται συνεπώς για καθ’όλα αντιφατική στάση. Αυτό που επείγει σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η διάκριση σε καταθέσεις και επενδύσεις και η υποχρέωση κάθε τράπεζας να διαθέτει ανά πάσα στιγμή το σύνολο των δηλωμένων καταθέσεων (π.χ. κάποιος πολίτης μπορεί να επιλέξει να καταθέσει 50000 ευρώ σε μια τράπεζα και να επενδύσει άλλες 50000 ευρώ. Οι 50000 ευρώ θα πρέπει να μείνουν ανέγγιχτες, ενώ οι υπόλοιπες 50000 ευρώ θα κριθούν, θετικά ή αρνητικά, από τις διαθέσεις της αγοράς). Το προσφιλές παράδειγμα της Ισλανδίας δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση των χειμαζόμενων χωρών του Νότου για δυο απλούς λόγους (πρώτον, το γεγονός ότι ανήκουμε στην Ε.Ε., δηλαδή σε μια ένωση χωρών που έχουν αποδεχτεί την ελεύθερη κίνηση προσώπων, υπηρεσιών, κεφαλαίων καθιστά αδύνατη τη λήψη περιοριστικών μέτρων κατά της ελεύθερης κυκλοφορίας του χρήματος με τη μορφή καταθέσεων και δεύτερον το γεγονός ότι τα κράτη του Νότου είναι ελλειμματικά και σε δεινή θέση μες στις αγορές τα δυσχεραίνει αφάνταστα στο να εγγυηθούν τις καταθέσεις των πολιτών τους στις τράπεζες). Επίσης, αν κάποιος θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αργεντινής, αυτό προϋποθέτει έξοδο από την Ευρωζώνη, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ώστε μέσω υποτιμήσεων να ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα (εντός Ευρωζώνης είναι δυνατή μόνο η εσωτερική υποτίμηση κι όχι η υποτίμηση της αξίας του νομίσματος σε ένα μόνο κράτος-μέλος της).

Το μεγάλο στοίχημα πλέον παίζεται στο δίλημμα «πληθωρισμός ή ανεργία», για τους μνημονιακούς ο «εξω από δω» ακούει στο όνομα «πληθωρισμός», για τους αντιμνημοναικούς στο όνομα «ανεργία». Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της αντιμετώπισης της ανεργίας (σπίτι και δουλειά είναι οι πυλώνες ανάπτυξης της ανθρώπινης προσωπικότητας), ωστόσο με έναν τρόπο που δε θα υπονομεύει το εργασιακό μέλλον των επόμενων γενιών (δηλαδή πάλι με εγκλωβισμό στα γρανάζια ενός πελατειακού κράτους ρουσφετιών και αναξιοκρατίας για την εξασφάλιση ενός πρόσκαιρου εκλογικού θριάμβου με πανάκριβο τίμημα τη χρεοκοπία των επόμενων γενιών). Τέλος στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» ξεκάθαρη απάντηση κανείς δε μπορεί να δώσει. Αν μπορούσε να μου εγγυηθεί κάποιος ότι την επαύριο της επιστροφής στη δραχμή, δε θα κυριαρχούσαν λαϊκίστικές κορώνες και σχέσεις κομματοκρατίας, οικογενειοκρατίας (κι όλες οι άλλες μορφές –κρατίας, εκτός της αξιοκρατίας), θα ήμουν ξεκάθαρα υπέρ της επιστροφής παρά της διατήρησης σε μια νομισματική ζώνη κρατών με εντελώς διαφορετικό πολιτικοοικονομικό υπόβαθρο (η Ε.Ε. προχωρά σαν τον κάβουρα, ξεκίνησε την ενοποίηση από το νόμισμα χωρίς να έχει εξασφαλίσει πολιτική, οικονομική ούτε καν τραπεζική ενοποίηση και στην πρώτη μεγάλη κρίση ο Νότος της καταρρέει ανοχύρωτος σαν χάρτινος πύργος). Η ελληνική μικροαστική κοινωνία και η βαλκάνια πολιτική τάξη που παριστάνει την ευρωπαϊκή δε μου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Το λάθος ήταν ότι μπήκαμε με πλαστά στοιχεία εντελώς ανέτοιμοι να συγκρουστούμε με το παγόβουνο, δεύτερο λάθος ότι δεν προετοιμάστηκε ποτέ κανένα plan b για επιβαλλόμενο ή εθελούσιο grexit, τα υπέρ και τα κατά του να παραμείνουμε ή να φύγουμε ας τα σταθμίσει κάθε πολίτης με το βλέμμα στο μέλλον κι όχι αποκλειστικά στο παρόν με συνταγές παρελθόντος. Εξάλλου το ζήτημα που διακυβεύεται διαχρονικά δεν πρέπει να είναι η βραχυπρόθεσμη ευμάρεια ή η μακροπρόθεσμη ευημερία, αλλά η αυτονομία των λαών μέσα από δημοκρατικούς κανόνες διακυβέρνησης. Στο ψευτοδίλημμα «νεοφιλελευθερισμός» ή «λαϊκισμός» η απάντησή μας θα πρέπει να είναι «δημοκρατία»…

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ Ή ΧΑΛΑΖΙ; (ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ)

«Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό»… Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι καλοπιάνοντας το άτομο θα το μεταφέρει σηκωτό από την κινούμενη άμμο του εγωισμού και θα το φέρει με τα νερά της αλληλεγγύης… «Ο άνθρωπος είναι κομματόσκυλο», έπρεπε να πει, αλλά θα τον πέταγαν στον Καιάδα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως βλάσφημο και σήμερα θα τον πρόβαλλαν στην trash ζώνη μαζί με Γιώργο Τράγκα και Στέφανο Χίο ως όψιμο αντιστασιακό…

Οτιδήποτε εξωτερικεύουμε στην πορεία της ζωής υπάρχει μέσα μας εκ γενετής, οτιδήποτε κερδίζουμε μετά κόπων και βασάνων είναι αξιοποίηση της φύσης… Άρα η κτήση είναι φύση… Ο κορμός του (νευρ)ασθενικού δέντρου της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, το λιμάνι του κατά Τσόρτσιλ καλύτερου μεταξύ των χειρότερων πολιτευμάτων είναι η ψήφος… Από τη λαϊκή ετυμηγορία σαλπάρει με λευκά μαντίλια το υπερωκεάνιο της αλλαγής, στη λαϊκή ετυμηγορία καταλήγει μετά από 4 χρόνια (συνήθως λιγότερα, γιατί ρυπαίνει τη θάλασσα με μαζούτ εν πλω και του απαγορεύεται ο απόπλους από το λιμενικό ή πέφτει ντουγρού στο παγόβουνο) ναυαγισμένο με μαύρα πανιά το καΐκι της διάψευσης… «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας», που έλεγε το νέο κύμα, αναπαλαιωμένο στη μαυρίλα των καιρών…

 

Εφόσον ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ζώο πολιτικό, και η ψήφος είναι φυσικό φαινόμενο… Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις ξεκινάνε σαν ορμητικά κόκκινα ποτάμια με την ουτοπική βεβαιότητα ότι το «αίμα νερό δε γίνεται», εκβάλλουν στη θάλασσα για να καταλαγιάσουν και να δουν τι ψάρια έπιασε ο αγώνας τους, αφρίζουν μπροστά στην απειλή των βράχων και στο ξεβόλεμα των υπερπόντιων ταξιδιών και στο τέλος εξατμίζονται… Καμιά αρχή δεν υπόσχεται το τέλος της, ωστόσο χωρίς την αναμέτρησή της με την εφηβεία, την ωριμότητα, τη φθορά και το θάνατο κάθε επανάσταση θα αντιμετωπιζόταν σα μωρό παιδί, γούτσου-γούτσου, άχου το μωρέ χωρίς να την παίρνει κανείς στα σοβαρά… «Ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα και ατμός», όπως γράφει στη «Σιντάρτα» ο Άλκης Αλκαίος…

 

Η ψήφος λοιπόν είναι φυσικό φαινόμενο, μια προσομοίωση του κύκλου του νερού στην τετράγωνη λογική των ανθρώπων, μια προσφορά του υγρού στοιχείου στη γη της επαγγελίας, ο Παράδεισος των 10 εντολών και η Κόλαση της τήρησής τους…
Με απόλυτη φυσικότητα βροντοφωνάζουμε όλοι «κυρίαρχος λαός» λησμονώντας πως ο λαός είναι μια αυθαίρετη κατασκευή, ένα κτίριο που γέρνει σα τον πύργο της Πίζας όπου φυσάει ο άνεμος και μπάζει κρύο με το που σβήσουν τα (ξ)αναμμένα σώματα του εκλογικού θριάμβου… Πύργος της Πίζας ο λαός, πύργος πάνω σε άμμο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία… Κι αυτή φτιαχτή, αυθαίρετη, τεχνητή χάρη σε λογιστικές αλχημείες (τύφλα να ‘χουν τα greek statistics) μαθητευόμενων μάγων της επικοινωνίας… Η ζωή προχωράει φυσικά, δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία, όπως έγραφε ο Νιόνιος στα 70s, κι όμως στο πίσω μέρος του μυαλού έχουμε την αίσθηση ότι όλα είναι ψεύτικα, πλαστικά (εμείς που δε βολευόμασταν ούτε με το ασημένιο μετάλλιο, τώρα εκλιπαρούμε τον τσίγκο για μια τζούρα ελεημοσύνη), χαμένος κόπος…

 

Ζούμε σε εποχές εξάτμισης, υδρατμών που βράζουν στο αίμα, καυτού νερού που κοχλάζει και η βαλβίδα της χύτρας επίμονα ζητάει ενισχύσεις για να το συγκρατήσει… Η φυσική ροή της εξάτμισης είναι να σχηματίσουμε σύννεφα που θα φέρουν την ευλογημένη βροχή για να μας λυτρώσει από μια μακρά περίοδο ιδεολογικής ανομβρίας… Ας βρέξει κι ας διαχειριστεί ο καθένας όπως θέλει τη βροχή… Άλλος ας ανοίξει το στόμα του για να δροσίσει τα αφυδατωμένα χείλη του, άλλος ας την κρυφοκοιτάζει από τις γρίλιες θολώνοντας περισσότερο με τα φθινοπωρινά χνώτα του τα ήδη θολωμένα τζάμια, άλλος με dress code ομπρέλα και αδιάβροχο για να μη χαλάσει τα φρεσκολουσμένα του μαλλιά, άλλος ας τη μαζέψει με φράγμα για να ποτίσει τα ζωντανά του, άλλος ας τρέξει να μαζέψει τα ρούχα απ' την απλώστρα…

 

Δυστυχώς κατά την ξηρασία των κρίσεων οι λαοί δε διαλέγουν το δρόμο της βροχής… Εκλέγουν είτε όσους υπόσχονται ουράνιο τόξο, δηλαδή ελπίδα γενικά κι αφηρημένα για έναν καλύτερο κόσμο είτε όσους υπόσχονται χαλάζι, δηλαδή τιμωρία, φωτιά και τσεκούρι κατά δικαίων και αδίκων… Το ουράνιο τόξο προϋποθέτει βροχή, ενώ το χαλάζι υποκαθιστά τη βροχή… Για τους οπαδούς της ταύτισης των άκρων, η διαφορά των ρημάτων «προϋποθέτει» και «υποκαθιστά» είναι αμελητέα, καθώς και στις δυο περιπτώσεις η βροχή λάμπει δια της απουσίας της… Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά... Μην τα κρίνουμε όλα εκ του αποτελέσματος, ενώ μένουμε μετεξεταστέοι στις αιτίες... Το ουράνιο τόξο (δηλαδή το ουτοπικό κομμάτι της κομματικής Αριστεράς) ξέρει ότι είναι προϊόν της βροχής, δηλαδή της δημοκρατίας, ωστόσο φοβάται την πλημμύρα κι έτσι την ώρα που καλείται να απαιτήσει βροχή για το πόπολο πνίγεται σε μια κουταλιά νερό για να μη γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής (βλ. μη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών)… Το χαλάζι (δηλαδή η Ακροδεξιά και οι απολιτίκ χούλιγκανς) ξέρει ότι είναι το αντίπαλο δέος της βροχής, θέλει να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του (ανθρώπους ψυχή και σώματι, εν δήμω και εν οίκω), ωστόσο ξεκινάει από το σπάσιμο βιτρίνων και αμαξιών, δήθεν για να τιμωρήσει τη χλιδή, ξεκινάει από την αιματηρή θυσία των ξένων και των διαφορετικών, βουντού, ανθρωποθυσία στο θεό της ερήμου, μια αμαρτωλή προσευχή για να πέσει νερό με κάθε μορφή (π.χ. χαλάζι) και κάθε κόστος (π.χ. τσουνάμι)…  Αν είναι μια φορά επικίνδυνο να αντιστεκόμαστε σθεναρά στην αλήθεια της βροχής, είναι χίλιες φορές επικίνδυνο να οδηγούμαστε στο absurdum της ταύτισης του ουράνιου τόξου με το χαλάζι μόνο και μόνο επειδή και τα δύο δεν έφεραν την πολυπόθητη βροχή…

 

Η βροχή έχει τη δική της ξεχωριστή μυρωδιά, λασπώνει το χώμα των προγόνων για να μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση… Οι νέοπλουτοι μικροαστοί βλέπουν τη λάσπη ως ευκαιρία για λασπόλουτρα, οι λούμπεν κυνηγοί μαγισσών ως προβοκάτσια των αστών στα χώματά τους… Οι βρεγμένοι βλέπουν τη λάσπη ως αφορμή για μια νέα κιβωτό του Νώε, για ένα νέο σχέδιο προστασίας όσων τους ανήκουν, αλλά και όσων ανήκουν στους στεγνούς και καθαρούς… Η δημοκρατία είναι πηγή ζωής σα το νερό… Νοιάζεται και για τους διψασμένους και για τους πλημμυρισμένους, ώστε το νερό να μη λείπει σε κανένα… Αλλά όσο περισσότερο μολύνεται με φασισμό ο υδροφόρος ορίζοντας, ο κύκλος του νερού δηλητηριάζεται και γίνεται φαύλος κύκλος… Χωρίς αρχή, μέση και τέλος…

 

Υ.Γ. Ξεκινάμε από άβυσσο, καταλήγουμε στην άβυσσο… Λέτε το ενδιάμεσο διάστημα να ήταν η ζωή και να μη το πήραμε πρέφα; Λέτε να πέρασε και να μην ακούμπησε η προφητεία του Καζαντζάκη;
"Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα"... Και στο μετεωρολογικό δελτίο του Σαββόπουλου πάντα η ίδια παρεμβολή στο ραδιόφωνο... Από το 1929 μέχρι σήμερα... My own Lili Marlene... Ringtone- καμπανάκι κινδύνου... Μια μάζα που διαδηλώνει για το "Τέταρτο Ράιχ" στρώνει κόκκινο χαλί στο "Τρίτο"... Οι καιροί αλλάζουν, χωρίς να αλλάζει το κλίμα... Βαϊμάρη, Αθήνα, δεν έχει σημασία... Ο χωροχρόνος είναι το κρησφύγετο της ιστορίας... Τα φυσικά φαινόμενα τα γεννάνε εικονικές πραγματικότητες... Το αντίδωρο του ανθρώπου στη φύση για το δώρο της ζωής... Ιστορία για αγρίους...

Πότε θα κάνει συννεφιά...

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

«Τις πταίει, κύριε;» Αυτή η ερώτηση θα είχε περιεχόμενο στο κακόγουστο και ανήθικο προεκλογικό σποτ «μεγάλου» κόμματος… Κι η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα θα ήταν δεδομένη «Όχι, εγώ»… Το μπαλάκι με τις ευθύνες πασάρεται με ταχύτητα φωτός, οι φάκελοι αλλάζουν περισσότερες πάσες σε κλειστό χώρο κι από τη Μπαρτσελόνα, το εγώ και το εμείς έχουν πάρει οριστικά και αμετάκλητα διαζύγιο…

Ο Νεοέλληνας έχει τον Κασιδιάρη στο DNA του, δε δέχεται την αντίθετη άποψη από κανέναν ούτε καν τη δικιά του εφόσον την εκφράζει κάποιος που δε χωνεύει, τον κατατρέχουν σύνδρομα καταδίωξης και συμπλέγματα ανωτερότητας εξαιτίας του τεράστιου πολιτισμού που καλλιέργησαν οι πρόγονοί του… Αυτή η προγονοπληξία αδικεί τόσο την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη, γιατί η Ευρώπη εκτός από άντρο τοκογλύφων είναι και ο κατεξοχήν χώρος όπου κάρπισαν κι έγιναν κτήμα οι ιδέες του ελληνικού πολιτισμού… Ο φασισμός δεν κρύβεται μόνο στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, αλλά και στα τρομοκρατικά διλήμματα του νεοφιλελευθερισμού (κοινωνικού δαρβινισμού), καθώς και στο δογματισμό των άκρων (Αριστερά-Δεξιά)… Αν δε δαμάσουμε το τέρας μέσα μας, σύντομα θα στοιχειώνει τα όνειρά μας και θα γίνει ένας ζωντανός εφιάλτης… Ο Νεοέλληνας στήριξε τα ανατολίτικης κατασκευής ξυλοπόδαρά του στις πλάτες της Δύσης (του γίγαντα με τα πήλινα πόδια), κάτι που τον έφερε στην κατάντια να περιφέρεται σαν κουτσή αρκούδα με το τεχνητό οξυγόνο-διοξείδιο του άνθρακα του αρκουδιάρη της… Το να στραφούμε εντελώς στην Ανατολή θα σημαίνει την οπισθοδρόμηση στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και με τη βούλα… Θα είναι η παραδοχή της αποτυχίας της επανάστασης του 1821… Και δυστυχώς, θα ανοίξει πεδίο δόξης λαμπρό στον φοίνικα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και να ονομάσει «Επανάσταση» την κατάλυση της δημοκρατίας, επικαλούμενος αλά καρτ το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού… Επομένως, μας μένουν δυο δρόμοι, ο ένας πιο συναρπαστικός, ο άλλος πιο ασφαλής… Ο συναρπαστικός δρόμος της αλληλεγγύης, της άμεσης δημοκρατίας, μιας κοινωνίας ινδιάνικου τύπου, όπου το χρήμα θα αποτελεί ένα μέσο ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων (μακάρι να φτάσουμε στον ύψιστο βαθμό αλληλεγγύης, ώστε το χρήμα να εξαφανιστεί και η αίσθηση του καθήκοντος να αναβλύζει από τα γάργαρα νερά της ανθρωπιάς)… Όνειρο θερινής νυκτός… Και ο ασφαλής δρόμος να γίνουμε μια αστικού τύπου ευρωπαϊκή δημοκρατία με όλες τις έμφυτες ανισότητες του καπιταλισμού, αλλά τους κοινωνικούς θεσμούς ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε…  Ή αστοί ή Ινδιάνοι… Δεν έχει πλέον μέση λύση, δε μπορούμε να συνεχίζουμε τη λογική του «λίγο απ’ όλα», γιατί σύντομα θα καταλήξουμε στο τίποτα… Ο μικροαστισμός και ο ραγιαδισμός που μας έφερε σε αυτό το χάλι εξακολουθούν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας εξορίσει κάθε άλλη θεωρία σε ρόλο κομπάρσου… Το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, Ευρώ ή Δραχμή, είναι αν θέλουμε μια Ελλάδα ανθρώπων αλτρουιστών και περήφανων ή αν θέλουμε μια Ελλάδα βουτηγμένη στη μιζέρια και στα συμφέροντα μιας οθωμανικού τυπου πλουτοκρατίας που καλύπτει παρασιτικά όλο το φάσμα της κοινωνίας (από τον περιπτερά της γειτονιάς που δεν κόβει απόδειξη, τον αγρότη που επενδύει τις επιδοτήσεις του στα μπουζούκια, το γιατρό που παίρνει φακελάκι, τον κατά φαντασία ανάπηρο που δε σέβεται ούτε τις θέσεις πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες, τον εφοπλιστή που απειλεί να αλλάξει σημαία αν του θίξεις το θαλάσσιο άβατο, την Εκκλησία που εξισλαμίζει μια ήδη βαθιά συντηρητική κοινωνία με τη Χομεινί νοοτροπία της, τους συνδικαλιστές του Δημοσίου που καπηλεύονται εμετικά τις διεκδικήσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς κρυμμένοι πίσω από τη μονιμότητα, τους τραπεζίτες που κοινωνικοποιούν τις ζημίες και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη, τα Μ.Μ.Ε. που έχουν αναλάβει εργολαβία τους δρόμους και το χτίσιμο καριέρων σε πολιτικούς και άλλους μαϊντανούς, τους βουλευτές και τα κόμματα που αμείβονται αδρά για υπηρεσίες νταβατζή κ.τ.λ.)… Η Ευρώπη (αν και έχει πάρει το στραβό το δρόμο) είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορούμε να έχουμε την ελπίδα ότι ίσως αλλάξουμε… Ο Έλληνας έχει αποδείξει ότι χρειάζεται βούρδουλα… Όταν απελευθερωνόταν, σκλαβωνόταν σε χρόνο dt με πιο σφιχτά λουριά… Και να φύγει η αποτυχημένη Τρόικα, θα την ξαναφέρουμε με άλλο όνομα, μόνο και μόνο για να στρίβουμε το κεφάλι μπροστά στις δικές μας ευθύνες… «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Βαρβάρους, οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»…

Το σπέρμα του φασισμού είναι να μην βλέπεις καθόλου τον εαυτό σου στον καθρέφτη, το να τον κοιτάς κάθε τρεις και λίγο είναι ναρκισσισμός… Είμαστε κατακλυσμένοι από φασισμό και ναρκισσισμό (από τις γροθιές του Κασιδιάρη ως το κωστοπουλικό lifestyle) και οφείλουμε να βρούμε μια σύγχρονη κιβωτό του Νώε… Η μόνη κιβωτός που μπορεί να σου λύσει οριστικά τα προβλήματα δεν είναι η επίκληση στον άγνωστο θεό, αλλά η αποδοχή της ανθρώπινης διάστασης του προβλήματός σου… Ο Νώε μπορεί να πίστευε σε μια ανώτερη δύναμη, είχε αναλύσει παράλληλα επιστημονικά το πρόβλημά του… Πίστευε και ερεύνα, η συνταγή της σωτηρίας… Ερεύνα τα φαινόμενα και πίστευε σε μια πραγματική (και όχι φαινομενική) αλλαγή τους… Μέχρι τότε θα απολαμβάνουμε το happening των Εθνοσωτήρων με ηχητικά εφέ τους αναστεναγμούς και θα βλέπουμε σε 3d να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας αυτοκτονίες…

 Η Ελλάδα μοιάζει με το πρεζάκι και η Ευρώπη με το μεγαλέμπορο που ήξερε το πρόβλημα του εθισμού της χώρας στα δανεικά (τη ροπή στον υπερκαταναλωτισμό) και την τάιζε συνέχεια με το αζημίωτο… Τώρα αντί να περάσουμε στην επώδυνη προσωρινά, ευεργετική σε βάθος χρόνου, στεγνή θεραπεία (ένα δικό μας Μνημόνιο προσαρμοσμένο στα αίτια που μας έσπρωξαν στα ναρκωτικά), πήγαμε στο κέντρο αποτοξίνωσης που ανοίξαν οι μεγαλέμποροι κι αντί για ηρωίνη μας χορηγούνε μεθαδόνη με μικρές δόσεις δηλητηρίου για τιμωρία… Και εμείς γκρινιάζουμε όχι για το γεγονός ότι τόσα χρόνια μας πάσαραν ηρωίνη, αλλά για τη μεθαδόνη… Αν δεν αποδεχτείς το πρόβλημα, δεν μπορείς να το λύσεις… Η απάντηση στην κρίση βρίσκεται μάλλον στο ΚΕΘΕΑ, παρά στα κελεύσματα της madame Μέρκελ ή στα τσιτάτα του Ζίζεκ… Όσοι θέλουν να γυρίσει η χώρα στα βαριά ναρκωτικά του 2008 ή θέλουν να συνεχίσει το εκρηκτικό μείγμα μεθαδόνης-δηλητηρίου του 2012, προφανώς είναι εθισμένοι και αρνούνται να το παραδεχτούν… Η απεξάρτηση είναι επώδυνη διαδικασία, η οποία ασφαλώς δε μπορεί να γίνει από μεγαλεμπόρους… Από την άλλη, άμα δε βάζει το χεράκι του κι ο ασθενής, ο αργός θάνατος είναι προ των πυλών… Συν Αθηνά και χείρα κίνει… Ακόμα κι αν οικοδομήσουμε την Ευρώπη όπως την οραματιστήκαμε, πάλι θα χρωστάμε της Μιχαλούς, καθώς λάμπει δια της απουσίας του κάθε όραμα για εγχώρια αλλαγή... Greek way κι άγιος ο Θεός...

Εν δήμω παρουσιαζόμαστε όλοι ως εν δυνάμει Μεσσίες, εν οίκω αποδεικνυόμαστε καθημερινά Ιούδες… Προδίδουμε για τριάντα αργύρια ή για τριάντα μέρες part time σε ένα stage ιδέες ετών, προαιώνιες αντιλήψεις ηθικής της ανθρώπινης φύσης…

Ας ελπίσουμε η επόμενη μέρα να μη φέρει τις οδύνες ενός προαναγγελθέντος θανάτου, αλλά τις ωδίνες του τοκετού μιας νέας κοσμοθεωρίας… Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, δεν είμαστε και ο τελευταίος τροχός της αμάξης… Έχουμε την ιστορική ευθύνη να γυρίσουμε τον ήλιο (αρκετά τον μεθύσαμε) και να σύρουμε το κάρο απ’ τη λάσπη… Είναι αργά για δάκρυα, νωρίς για αυταπάτες… Ας σκάσουμε ένα τόσο δα χαμόγελο, πιο αινιγματικό κι από τη Τζοκόντα, το συνθηματικό μιας νέας εποχής συγκρατημένης αισιοδοξίας… Άλλο η προσωπολατρεία κι άλλο η αγάπη προς τον πλησίον, το κλειδί για να ανοίξουμε την ερμητικά κλειστή πόρτα του μέλλοντός μας… Λογική και ευαισθησία την ώρα της κάλπης (και καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας)!!!

ΟΙ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ

18 Σεπτεμβρίου 2007… Μια βδομάδα μετά την 6η επέτειο της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων, ήρθε η κατάρρευση των μεγάλων προσδοκιών, το πρώτο πολιτισμικό σοκ, η απομυθοποίηση της εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών Αγώνων και της Eurovision…

Παραπλανητικό διαφημιστικό μήνυμα: ακαδημαϊκή ελευθερία… Η φιλοξενία στο πανεπιστημιακό άσυλο ανιάτων με την ξεγνοιασιά μιας πενθήμερης εκδρομής… Κι εγώ αφελής, πανέτοιμος να δρέψω τους καρπούς 12 ετών παπαγαλίας, να δικαιώσω το χαρακτηρισμό «φυτό» και να φωτοσυνθέσω, να απογαλακτιστώ από το φουστάνι της μαμάς και να ονειρευτώ το δικό μου Πολυτεχνείο, να εξεγερθώ απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό χωρίς να εξοργίζω και να εξοργίζομαι με κανέναν…

Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν δα και η Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου, αλλά κάτι λιτό κι απέριττο σαν τις αυλόπορτες του χωριού μου… Σεμνά και ταπεινά άλλωστε… Μπάτε σκύλοι αλέστε… Ξανθές, μελαχρινές γκόμενες και νεαροί μετέφηβοι με γένια τριών ημερών και Lacoste να περισυλλέγουν σα λαγωνικά όποιον κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου για να προσφέρουν με το ζόρι την εθελοντική βοήθειά τους…  Κι εγώ ντροπαλός, ανίκανος να ξεχωρίσω πότε ζύγιζε περισσότερο η συστολή και πότε η περισυλλογή, μη μπορώντας να αποφασίσω αν θέλω να πετάξω ή αν έχω ακόμα ανάγκη το στιβαρό άγγιγμα της μαμάς… Χαμένος στη μετάφραση των απολύτως απαραίτητων βλεμμάτων, των απολύτως απαραίτητων χειραψιών ίσα-ίσα για να σπάει ο πάγος ανάμεσα στη βαριά συννεφιά των Πασπιτών και στις ηλιόλουστες φάτσες των Δαπιτών… Ας όψεται ο ολόφρεσκος θρίαμβος του Κωστάκη τους, αλλιώς πού τέτοιες καλοσύνες… Και μετά τα ορεκτικά ξενέρωτα τυπικά, περάσαμε στο κύριο πιάτο της εγγραφής… Πριν με γράψουν στη σχολή, το πρωτόκολλο επέβαλε να με ξεναγήσουν στα αμφιθέατρα…  Παιδιά για όλες τις δουλειές… Πορτιέρηδες, ξεναγοί, εκτελούν και χρέη γραμματείας… Γενικών καθηκόντων, που λένε και στο Δημόσιο… Του κόμματος, που θα ‘λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος στην αθάνατη ελληνική ταινία…

Από εκεί και πέρα πάντως δε φέρθηκα ντόμπρα σε όσους με γράψανε, καθώς τους έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου… Συγγνώμη παίδες, δε με εμπνεύσατε σαν παρτενέρ… Δε θα προχωρήσω σε μια απολογητική άμυνα, αλλά σε μια καταγγελτική αντεπίθεση… Αντεπίθεση κι ανατροπή, όπως σκούζουν και τα συντρόφια…

Ας το πιάσουμε το νήμα πρώτα απ’ την αισθητική κι ας ξετυλίξουμε το μίτο μέχρι να βγούμε απ' το λαβύρινθο…

Μια βάρβαρη κακοποίηση των τοίχων (δυστυχώς οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεν έχουν μάτια, για να βλέπουν τι τραβάνε) με γιγαντοαφίσες που υψώνουν βερολινέζικου τύπου τείχη στην κριτική σκέψη (παιδί του βρώμικου 89 γαρ, με το που γεννήθηκα γκρεμοτσακίστηκε ο υπαρκτός, τόσο γκαντεμόσκυλο ούτε ο Μητσοτάκης)... 

Σωροί από τραπεζάκια καφενείου (ούτε καν καρυδιάς ή οξιάς για πρεστίζ), μαυσωλεία για σορούς νεκρών ιδεολογιών…

Γενικές Συνελεύσεις με άναρθρες κραυγές που πνίγονται στον καπνό στριφτών τσιγάρων… Στους τεκέδες φωλιάζει σε μια γωνίτσα η λαϊκή σοφία, στο αμφιθέατρο μονάχα η λαϊκίστικη αμπελοφιλοσοφία…

Φανταχτερά πάρτι με διοργανώτριες και χορηγούς επικοινωνίας τις δυο μεγάλες παρατάξεις… Αν θυμάστε τη διαφήμιση των φοιτητοδανείων της Εμπορικής Τράπεζας, έτσι και χειρότερα... Άμα είσαι φελλός από την κούνια, μικρός παίζεις μπουκάλα για να κουτουπώσεις, κι όταν μεγαλώσεις ανοίγεις τη μπουκάλα στην υγειά της «Πασπάρας» ή της «Δαπάρας»… Ο Κωστόπουλος θα τους έδινε πτυχίο lifestyle πάντως…

«Γάμησε τον πούστη το Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη»… Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί, ΠΑΣΠ-ΔΑΠ… Μητέρες των μαχών και πατριάρχες του μίσους… Η γενιά των γονιών μας είχε στο ενεργητικό της ένα Πολυτεχνείο που ακόμα εξαργυρώνει σε ρόλο τοκογλύφου των παιδιών της… Η δική μας γενιά ούτε κατά διάνοια Πολυτεχνείο, μονάχα ένα κακότεχνο εκτροφείο προβάτων που θα στεφθούν με τιμές τσοπάνου λύκοι του μέλλοντός μας…

Υποψήφιοι σχεδόν ίσοι και άθροισμα ψήφων μεγαλύτερο από τον αριθμό των φοιτούντων στη σχολή… Ή δεν ξέρουν αριθμητική (και αντί για πρόσθεση κάνουν προπαίδεια) ή ξεφτιλίζονται σα νούμερα για να τους βγουν οι στατιστικές…

Ας ήταν μόνο η κακή αισθητική, πάει στα κομμάτια… Ξέρεις τι σημαίνει να στάζει η αίθουσα από υγρασία για 15 μέρες πάνω στο τετράδιό σου και παράταξη του πανεπιστημίου να σε καλεί να βγεις από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» (το σύνθημα του Ανδρέα της μεταλλαγμένης Αλλαγής το έχουν πάρει υπό την πνευματική ιδιοκτησία τους οι Κνίτες και το έχουν κάνει κομποσκοίνι)… Αυτοί έχουν μπερδέψει το αμφιθέατρο που στάζει με τα απόρρητα της Στάζι…

Αν γνώριζαν ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης για πόσο ιδιοτελείς σκοπούς χρησιμοποιείται το τεράστιο έργο τους και ποιοι wannabe «Τσε Γκεβάρα» το διακονούν, θα το αποκήρυτταν με τα μπούνια (όπως έκανε ο Χατζιδάκις με τις μουσικές για τις γλυκανάλατες ταινίες της Αλίκης)…

Και η υπόλοιπη παραταξιακή Αριστερά στα όπλα… Καταλήψεις για να παίξουμε άμυνα ζώνης (τακτική γιουρούσι φυσικά, όσα βάλουμε όσα φάμε) στη Διαμαντοπούλου μετά το επιθετικό φάουλ του νόμου-έκτρωμά της, εντοιχισμός απεργοσπαστών καθηγητών (λες και δεν υπάρχει κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, παρά μόνο στην απεργία),  γενικές συνελεύσεις σε ώρες μαθημάτων (εκβιαστικό δίλημμα στους φοιτητές, ή με τη γνώση ή με την επανάσταση, ξεχνώντας τα λόγια του Ρίτσου που τόσο έχουν καπηλευτεί στη «Σονάτα» περί γνώσης και πράξης ως θεμελίων της επανάστασης) με το πρόσχημα ότι η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική (μάθημα ή Γενική Συνέλευση στη λογική του τσιτάτου «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»)…

Όσοι με χαρακτηρίζετε μετά από αυτό το άρθρο απολιτίκ, προφανώς δε θέλετε να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πρόβατο ούτε η κοινωνία μαντρί… Φυσικά και είμαι υπέρ της λήψης αποφάσεων για το Πανεπιστήμιο από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (αλλιώς δεν υπάρχει καν ακαδημαϊκή ελευθερία), ωστόσο η συναλλαγή παρατάξεων-καθηγητών είναι παράσιτο στην αξιοκρατία και την ισότητα, των θεμέλιων λίθων της ακαδημαϊκής ελευθερίας… Πολλοί από όσους προστατεύουν με νύχια και με δόντια το άσυλο (άλλη παρερμηνευμένη κατά το δοκούν έννοια και τούτη), παρέχουν εξωφρενική ασυλία σε φαινόμενα που ξεπερνούν κατά πολύ την κακή αισθητική και εισχωρούν βαθιά στο λαβύρινθο μιας σάπιας κοινωνίας… Η αναπαραγωγή της σαπίλας γίνεται από τη ρίζα... Για το καχεκτικό δέντρο (ελληνική κοινωνία) ευθύνεται η άφεση της ρίζας (παιδεία) στις δυνάμεις ενός τοξικού υπεδάφους (φοιτητικές παρατάξεις)…

Ακριβώς επειδή είμαι τόσο σφόδρα εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στέκομαι εχθρικά απέναντι στις παρατάξεις (στα super market ΔΑΠ, ΠΑΣΠ που αντιμετωπίζουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και στα mini market της Αριστεράς που επιβάλλουν τελωνειακό έλεγχο στην περιουσία της σκέψης του καθενός)… Όσο απαξιώνουμε το δημόσιο αγαθό της παιδείας, δίνουμε βούτυρο στο ψωμί της κάθε αδηφάγας εξουσίας… Για να διατηρήσουμε τα χαμηλόβαθμα συμφέροντά μας στρώνουμε το χαλί στα γαλόνια των υψηλόβαθμων συμφερόντων... Αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνει βαθιά ταξική (μιλάω τη γλώσσα σας, όπως βλέπετε, μπας και αντιληφθείτε τα επιχειρήματά μου) και αποκλείονται τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού στο στιλ της κάστας, τότε η ευθύνη δε θα βαραίνει μόνο τους ανωτέρους, αλλά κι εμάς που από τα κάτω συντηρούμε την αρρώστια… Μόνο αν εκλέγονται πρόσωπα από ενιαίο ψηφοδέλτιο και πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις κάθε Σάββατο (ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, χωρίς να βρίσκονται ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων) θα μπορέσουμε να βρούμε ένα φάρμακο για την ανίατη ασθένεια, που έχει υποτροπιάσει και παίρνει χαρακτήρα επιδημίας, μην πω γάγγραινας… Πριν μας ακρωτηριάσουν οι εξελίξεις, ας ενώσουμε το παζλ της φοιτητικής μας ζωής βρίσκοντας τα χαμένα μας κομμάτια… Αν δεν αγαπήσουμε το διάλογο, δε θα ερωτευτούμε ποτέ τη διαφωνία… Αν δεν εντοπίσουμε τα πολλά που μας ενώνουν, θα μένουν πάντα ανεξιχνίαστα τα λίγα που μας ξεχωρίζουν σαν αυθύπαρκτες προσωπικότητες… Όταν τρώμε τις σάρκες μας, αφυδατώνουμε την ψυχή μας… Όσο επιτρέπουμε να μας βάζουν σε περιγράμματα, θα είναι απαγορευτικό να έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης ακόμα και στα αυτονόητα (π.χ. πρόγραμμα εξετάσεων)…

Υ.Γ.: «Ρίξτε φάσκελα στο Μαυρογιαλούρο»… Το πιο διαχρονικό πολιτικοποιημένο ακομματίκ σλόγκαν… Υπάρχει και φιλότιμο... Η 16^η Μαΐου ας μη γίνει άλλο ένα πανηγύρι, αλλά μια γιορτή ανατροπής του κομματικού κατεστημένου, ας είναι η αρχή του τέλους ενός μεταπολιτευτικού πάρτι που ακάλεστοι και καλεσμένοι έγιναν μαλλιά κουβάρια… Κέρασμά σας οι εκλογές… Μας δίνετε γη και ύδωρ (δωρεάν σημειώσεις) και μας παίρνετε εργολαβία τον ουρανό… Ευχαριστώ, δε θα πάρω… Δε θα μπω στο παζάρι σας… Έχω τάξει στον εαυτό μου να βγω από τη γυάλα… Μακάρι να τα καταφέρω… Τότε δε θα έχω πια μνήμη χρυσόψαρου και θα θυμάμαι περισσότερα παραδείγματα της παρακμής του Πανεπιστημίου… Τουλάχιστον σήμερα μπορώ να νιώθω ευτυχής που ρούφηξα γουλιά-γουλιά τη δροσερή αύρα των αμφιθεάτρων (τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα ασυζητητί) χωρίς να με ρουφήξει σαν ηλεκτρική σκούπα η αποπνικτική σκόνη σας… Αντίο στα ιδεολογήματα, εις το επανιδείν στις ιδέες… Καλή επιτυχία σε όσους υποψηφίους θέλουν να βγάλουν το πτώμα απ’ τη ντουλάπα, καλή αποτυχία σε όσους το παρφουμάρουν με ναφθαλίνη… Και για να επανορθώσω, επειδή έχασα τη μπάλα και σας πήρα μονότερμα, δε διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα, αλλά το δικαίωμά μας στην αμφισβήτηση… Τέλος καλό, όλα καλά… Και μη χειρότερα…

ΕΛΠΙΖΩ, ΑΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ...

Ο σοφός ελληνικός λαός μίλησε… Και μάλιστα εκκωφαντικά… Ξεκούφανε με την τυφλή οργή του τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και την αγοραφοβική Ευρώπη… Τα όρια ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή αυτοκυριαρχία είναι πάντοτε ρευστά… Το εκλογικό αποτέλεσμα νόμισμα με δυο όψεις (ευρώ ή δραχμή δεν παίρνω κι όρκο)… Η Ελλάδα σαν το θεό Ιανό… Το ένα κεφάλι στραμμένο στη Δύση (ευρωπαϊκή προοπτική), το άλλο στην Ανατολή (συντήρηση ενός κράτους-κατάλοιπου του μπαχτισιού)… Τα θετικά μπαίνουν στη ζυγαριά μαζί με τα αρνητικά και η πλάστιγγα δυσκολεύεται να γείρει… Το μέλλον θα αναδείξει όσα δεν έδειξε το παρόν… Παρά τη θολούρα, μπορούμε να διακρίνουμε με το κυάλι κάποια σήματα καπνού…

Στα θετικά, ο μονοπωλιακός διπολισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιτέλους είναι παρελθόν… Ας ευχηθούμε το πελατειακό κατεστημένο που οικοδόμησαν να περάσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Ας ελπίσουμε ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αφορμή για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, αλλά θα πρόκειται για μήνυμα με διαχρονική ισχύ… Πάντως, όσο λυμαίνονται το συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια δε θα γλιτώσουμε εύκολα από τη Λερναία Ύδρα τους...

Κατά δεύτερο, ο ελληνικός λαός επιτέλους αξιώνει από την ριζοσπαστική-ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και ΔΗΜΑΡ σε μικρότερο βαθμό) ρόλο συνυπεύθυνου (επουδενί συνενόχου) και ρυθμιστή της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής… Τώρα η Αριστερά θα αποδείξει αν όσα ισχυριζόταν μέχρι χθες είναι ανεδαφικά τσαλίμια, ανέκδοτα ανάλογα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, της «επανίδρυσης του κράτους» του Κώστα Καραμανλή το 2004 και του «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ή αν διαθέτει ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για μια άλλη Ελλάδα απαγκιστρωμένη από το Μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα γερά δεμένη στο άρμα της Ευρωζώνης… Ίδωμεν…

Σε τρίτο επίπεδο, η ελληνική κοινωνία παρά τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα της δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι επιθυμεί συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, περισσότερο ή λιγότερο ένοχων… Συνεργασία και όχι ακυβερνησία… Η έλλειψη αυτοδυναμίας (ακόμα και με το μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα με τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο-έκτρωμα των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου, που οδήγησε στο κατάντημα να μην εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά η επιλογή του 20% του εκλογικού σώματος) υποχρεώνει τα κόμματα σε αμοιβαίες υποχωρήσεις για να αποφύγουμε ένα μοιρολατρικό συμβιβασμό στο ραντεβού με την ιστορία της χώρας…

Στα αρνητικά, η είσοδος Νεοναζιστών στο ναό της Δημοκρατίας… Δυστυχώς, η απαξίωση της πολιτικής ζωής έχει μετατρέψει το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο… Άλλο πράγμα, όμως, η ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που επιδεικνύουν οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης (με κομπάρσο την κοινωνία), και άλλο η εχθρότητα απέναντι στη δημοκρατία από τους νταήδες του Φύρερ Μιχαλολιάκου… Το «εγέρθητι» είναι ένα παράγγελμα να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες μας και να κοιτάξουμε κατάμουτρα το αυγό του φιδιού που επωάστηκε και κυκλοφορεί ανενόχλητο γύρω μας… Υπήρχε δίπλα μας και κάναμε ότι δε το βλέπαμε… Ποτέ δε μάθαμε να διαφωνούμε, να ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου κι από την άλλη η μυωπική αντίληψη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μετανάστευσης, εγκληματικότητας κ.τ.λ. έφερε το παρασκήνιο στο προσκήνιο… Αν τα κανάλια είχαν προβάλει περισσότερο τη Χρυσή Αυγή θα τους είχαν ξεγυμνώσει και πολλοί συμπολίτες μας που τους ψήφισαν από οργή, αφέλεια και άγνοια θα είχαν πάρει μια διαφορετική, πιο ψύχραιμη απόφαση… Ένα μέρος της νέας γενιάς μπέρδεψε την επανάσταση με την «Επανάσταση»… Μακάρι να μη το πληρώσουμε με το πιο ακριβό τίμημα…

Κατά δεύτερο, η παντελής απουσία φιλελεύθερων δυνάμεων από το Κοινοβούλιο… Για τη «Δημιουργία Ξανά», το πρώτο κόμμα χωρίς κομματικούς χρωματισμούς που υπόσχεται την άσκηση πολιτικής από μη πολιτικούς, το 2,15% ήταν ένας μικρός θρίαμβος, δεδομένης της ελάχιστης προβολής από τα Μέσα… Κάτι που μέχρι πρότινος ακουγόταν ουτοπικό προσφέρεται πλέον σε συσκευασία κοινής λογικής… Πολύ ενδιαφέρον πείραμα… Ας γίνει πρότυπο, χωρίς να γίνει μόδα...

Για τη ΔΗΣΥ και τη Δράση το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ξεκάθαρη αποτυχία… Η μεγάλη φθορά των αρχηγών τους (Ντόρας Μπακογιάννη και Στέφανου Μάνου) από τη συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις επί σειρά ετών, η παντελής απουσία κριτικής στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης ως μέρους μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η χωριστή κάθοδος στις εκλογές τους καταδίκασαν σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα…
Ο φιλελεύθερος χώρος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα μεταρρυθμιστικό λόγο για τα εγχώρια αδιέξοδα που , κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος από το στείρο λαϊκισμό του Καμμένου βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα…

Σε τρίτο επίπεδο, ο ελληνικός λαός εγκλωβίστηκε στο ψευτοδίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»… Το Μνημόνιο ήταν η σπρωξιά σε ένα βαθύ, αβυσσαλέο γκρεμό, στο χείλος του οποίου μας είχε φέρει ο υπερδανεισμός του σπάταλου κράτους ως το 2009… Το Μνημόνιο είναι συνέπεια και μια από τις βασικές αιτίες, όχι η μοναδική πηγή του πηγαδιού στο τελευταίο παρακλάδι της Σοβιετικής Ένωσης στο δυτικό κόσμο (και ας ονειρεύεται το ΚΚΕ σοσιαλιστικό παράδεισο, η Ελλάδα είχε εδώ και δεκαετίες ένα δηλητηριώδες μείγμα καπιταλισμού-υπαρκτού σοσιαλισμού)… Η Ελλάδα πάσχει από κρίση θεσμών από την ίδρυση του κρατικού μορφώματος το 1830, από πολιτιστική κρίση από το 1980 και από κρίση ρευστότητας από το 2008… Χαρακτηριστική απόδειξη της κυριαρχίας του Μνημονίου στην καθημερινότητα του πολίτη είναι το πώς πλήρωσε τις κωλοτούμπες του ο Καρατζαφέρης (η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου δε μπαλωνόταν με καμιά ακροβασία του) και το πώς απουσιάζει η ήπια φωνή των Οικολόγων από την επόμενη Βουλή (δυστυχώς, το περιβάλλον κρίνεται ήσσονος σημασίας σε σχέση με την οικονομία, μολονότι αποτελεί τον πυλώνα της οικονομίας και της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους)…

Η επομένη των εκλογών αποδεικνύει ότι τα κόμματα δεν έλαβαν το μήνυμά τους καθώς απουσιάζει οποιαδήποτε κουλτούρα συνεργασίας… Η ακυβερνησία είναι μια τακτική «όλα ή τίποτα», μια κυβέρνηση συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με αναγκαία την επαναδιαπραγμάτευση κάποιων δυσβάστακτων, άδικων και αδιέξοδων όρων του Μνημονίου (π.χ.υπερφορολόγηση με έμμεσους φόρους, οριζόντιες περικοπές) μοιάζει πιο σταθερή και συνετή επιλογή, ειδικά με πρωτοβουλία μιας πιο υπεύθυνης Αριστεράς…
Αν ξαναγίνουν εκλογές, τα κόμματα θα έρθουν προ των ευθυνών τους να συνεργαστούν προεκλογικά… Κομματάκι δύσκολο… Αν δεν καταφέρνεις να συγχωνεύσεις τα μαγαζιά κατά παραγγελία του πολίτη-πελάτη, θα το κάνεις πριν σε ξαναεπισκεφθεί; Ας ελπίσουμε μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια, να κλείσει τα αυτιά της στις λαϊκίστικες σειρήνες και στους εκβιασμούς εντός και εκτός συνόρων… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά ζει στην ουρά του φόβου… Ελπίζω, άρα φοβάμαι…

ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ ΑΠΑΓΩΓΗ

Αφού η δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί το πολίτευμα των αρίστων (όχι βέβαια όσων διαθέτουν αριστοκρατική ή ευγενική καταγωγή, αλλά των καλύτερων), σε αυτές τις εκλογές θα ακολουθήσω την τακτική του "μη χείρον βέλτιστον" (όπως και πλήθος συμπολιτών που δεσμεύονται από το κοινωνικό συμβόλαιο τιμής του Rousseau και όχι από άτιμα κομματικά συμβόλαια)... Μολονότι γνήσιο τέκνο της θεωρητικής κατεύθυνσης, θα ακολουθήσω την προσφιλή μαθηματική μέθοδο της "εις άτοπον απαγωγής"...

Σε πρώτο επίπεδο, απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου τους υμνητές των πιο μεσαιωνικών και μαύρων περιόδων του 20ου αιώνα, τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής... Δεν πρόκειται καν για κόμμα, αλλά για εγκληματική συμμορία μπράβων και νονών της νύχτας που μισούν τη διαφορετικότητα για να κερδίσουν λυκοφιλίες μέσα από την προβολή και επιβολή τους... Η καχεκτική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης χρειάζεται πότισμα, λίπασμα με ζωντανές ιδέες και όχι ξερίζωμα...
Σε δεύτερο επίπεδο, το δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα παράγωγά του (Κοινωνική Συμφωνία, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ), που έχουν φανερώσει καθ' όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία (τη μετέτρεψαν σε κυνοβουλευτική) ταυτίζοντας την κοινωνία με τους κομματικούς στρατούς και τη συνείδηση με την κομματική πειθαρχία... Πρόκειται για μαγαζιά με φωτεινές μαρκίζες και υλικά τελευταίας διαλογής που βρίσκουν χονδροειδέστατους πελάτες λιανικής...
Σε τρίτο επίπεδο, τους αρνητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, νοσταλγούς του σταλινισμού (του κόκκινου φασισμού) που καπηλεύονται το όνομα του λαού για να στήσουν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς πιο τερατώδεις κι από το πολυδαίδαλο Ελληνικό δημόσιο της διαπλοκής των κομμάτων εξουσίας... Το ΚΚΕ ας ζει για πάντα το σοσιαλιστικό του όνειρο, αρκεί να μη γίνει εφιάλτης μας...
Σε τέταρτο και τελευταίο επίπεδο απόρριψης, τους αρνητές της Ευρωπαϊκής ιδέας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)... Μολονότι είναι ελπιδοφόρο να εκφράζεται η ανένταχτη Αριστερά, ο σοσιαλισμός δε θα έρθει με απομόνωση, αλλά με συνεργασία, κάτι που σε αυτό το νεοσύστατο κόμμα καταφανώς αγνοούν... Επιπλέον η εμμονή στη μονομερή πλήρη διαγραφή του χρέους συνιστά γεγονός ανέφικτο και ντροπιαστικό για την ελληνική κοινωνία (θα καταξιωθούμε στα μάτια των άλλων ως τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας)... Θα πληρώσουμε ακριβά το τίμημα του "δεν πληρώνω"...

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα γίνονται πιο φωτεινά, χωρίς να λείπουν και οι σκοτεινές πλευρές... Τα υπόλοιπα πέντε κόμματα έχουν από δυο θετικά και δυο αρνητικά... Τουλάχιστον μοιάζουν ως οι καλύτερες επιλογές... Θα παρουσιάσω τα συν και τα πλην, όπως έχουν καταγραφεί στη συνείδησή μου, χωρίς φυσικά να θέλω να επηρεάσω τη συνείδηση κανενός... Εξάλλου, όποιος ψηφίσει με συνείδηση, η ψήφος του αποκλείεται να πάει χαμένη... Οποιοδήποτε από τα πέντε παρακάτω κόμματα μοιάζουν ως το λιγότερο κακό στα δικά μου μάτια... Αν και έχω πάρει την απόφασή μου, θα ήθελα και τις πέντε παρακάτω φωνές (τόσο διαφορετικές ιδεολογικά μεταξύ τους) στην επόμενη Βουλή...

Εξ Αριστερών (χρησιμοποιώ καταχρηστικά τους όρους "Αριστερά-Δεξιά", οι οποίοι κατέστησαν άνευ περιεχομένου μετά την πτώση του τείχους και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού), ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως μεγάλο πλεονέκτημα την πρόταση για ενότητα των αριστερών (από την κομμουνιστική ως την ανανεωτική Αριστερά) και οικολογικών δυνάμεων... Αυτή η πολυφωνία αποδεικνύεται έμπρακτα και από τη λειτουργία του (όχι πάντα αρμονική, αλλά με πρωτόγνωρη διάθεση ανοχής και κουλτούρα συνεργασίας κόντρα στο διαχρονικό εγωισμό των πολιτικών δυνάμεων από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους) ως κίνημα ποικίλων συνιστωσών... Δεύτερο πλεονέκτημα η καλύτερη δυνατή ανάδειξη της καπιταλιστικής κρίσης και των αδιεξόδων της πολιτικής λιτότητας στο εσωτερικό της Ε.Ε. μέσα από λεπτομερή περιγραφή των δομικών ανισοτήτων ενός συστήματος που κάνει το χρήμα αυτοσκοπό (κι ούτε καν το πραγματικό, αλλά το τεχνητό) και τον άνθρωπο εργαλείο...
Από την άλλη πλευρά, η εμμονή στο δίλημμα "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" μου κινεί την υποψία ότι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι μέχρι το 2009 η Ελλάδα ήταν υγιής και μόνο η λάθος διάγνωση, μαζί με τη δηλητηριώδη συνταγή της Τρόικας την αρρώστησε ανίατα και την οδηγεί σε αργό θάνατο... Η περιφορά του κυρίου Τσίπρα ως νέου Ανδρέα Παπανδρέου με λαϊκίστικες κορώνες μου γεννά το φόβο μιας νέας "Αλλαγής", ενός νέου 1981 καταστροφικού για τον τόπο... Η εμμονή στο να θεωρεί την ελληνική κρίση ως καθαρά κρίση του νεοφιλελέυθερου ευρωπαϊκού μοντέλου (του συντηρητικού γαλλογερμανικού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί) παραγνωρίζοντας τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τον οδηγεί στο να αθωώνει έμμεσα τους βολεμένους πελάτες του δικομματισμού που με τόσο μένος εχθρεύεται... Παράλληλα, εφόσον δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μιας ευρωπαϊκής αναπτυξιακής πολιτικής, πολύ γρήγορα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει γράμμα κενό και plan b δε φαίνεται να διαθέτει καμιά από τις συνιστώσες...

Το κόμμα του πράου (πολλές φορές περισσότερο κι από όσο χρειάζεται) κυρίου Κουβέλη, η Δημοκρατική Αριστερά έχει ως κύριο όπλο ότι είναι το μόνο κόμμα που έχει διαγνώσει το μικτό χαρακτήρα της κρίσης (καπιταλιστική κρίση που οδηγεί σε συρρίκνωση κοινωνικού κράτους, εργασιακών δικαιωμάτων κ.τ.λ. και εγχώρια κρίση θεσμών, αξιών, σχέσεων πελατειακού κράτους-πολίτη)... Παράλληλα, διαθέτει ένα πολύ ισχυρό ψηφοδέλτιο (εκτός εξαιρέσων, π.χ. ο διαβόητος Μαλέλης του lifestyle του Star), όπως ο πάντα εύστοχος οικονομολόγος Ματσαγγάνης και άλλες ενδιαφέροντες προσωπικότητες γραμμάτων, τεχνών, επιστημών...
Δυστυχώς, αυτό το κόμμα παλινδρομεί ασύστολα με ακροβασίες που θα ζήλευε και ο ικανότερος ακροβάτης ανάμεσα στον ευρωσοσιαλισμό και στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο... ΄Πρόκειται για παθογένεια που φέρνει τη ΔΗΜΑΡ στον αμήχανο παραλογισμό να ψηφίσει εναντίον της δανειακής σύμβασης και παράλληλα να κατηγορήσει τη γερμανική Αριστερά που ψήφισε επίσης εναντίον... Θέλει δηλαδή να παρουσιαστεί με φιλολαϊκό προφίλ από τη μια και ως δύναμη ευθύνης και κυβερνώσα Αριστερά από την άλλη...
Επιπλέον, μην τρέφουμε αυταπάτες... Ψήφος στη ΔΗΜΑΡ αποτελεί κατ' ουσία συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ, εφόσον η συνεργασία είναι σχεδόν δεδομένη, όσο και να ντρέπονται ή φοβούνται να το παραδεχτούν... Αν τα δυο κόμματα εξουσίας χρειαστούν και τρίτη δύναμη, ο προοδευτικός χαρακτήρας της ΔΗΜΑΡ θα την καταστήσει πόλο έλξης, κάτι που οι ανανεωτές δεν απορρίπτουν ως προοπτική... Η συνεργασία ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο πιθανή από τη συνεργασία του κυρίου Κουβέλη με δυνάμεις που αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στο Μνημόνιο και χωρίς τόσο ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό...

Οι Οικολόγοι Πράσινοι αποτελούν μια εναλλακτική πρόταση (όχι τόσο εναλλακτική στην υπόλοιπη Ευρώπη που τα ζητήματα περιβάλλοντος είναι εδώ και πολλά χρόνια πρωταγωνιστές στην πολιτική ατζέντα), καθώς θέτουν στο προσκήνιο την έννοια της αειφορίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, των βιολογικών καλλιεργειών κ.τ.λ. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναγκαίος όρος επιβίωσης κάθε ανθρώπου, ενώ η στροφή στη φύση θα εξασφαλίσει την αυτάρκεια ολόκληρης της κοινωνίας... Στα υπέρ του κόμματος επιπλέον ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, καθώς μόνο σε επίπεδο Ε.Ε. μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητήματα εκτεταμένης ρύπανσης από εταιρίες που υπολογίζουν τα πάντα με γνώμονα το κέρδος με οποιοδήποτε κόστος και συνέπειες που ξεπερνούν την επικράτεια ενός κράτους-μέλους...
Στα πλην, ότι έχουν θέσει στο περιθώριο όλα τα άλλα ζωτικής σημασίας θέματα της καθημερινότητας του πολίτη (π.χ. μετανάστευση, εργασιακά κ.τ.λ.) υποφέροντας από ασάφεια στη διαπίστωση των προβλημάτων και στη διατύπωση των λύσεων... Παράλληλα, υποφέρουν από μια απολιτίκ νοοτροπία στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν σαν κίνημα κι όχι σαν κόμμα... Άλλο πολιτική, άλλο κόμματα, μη τα συγχέουμε... Η καλύτερη πολιτική συζήτηση είναι αυτή που γίνεται χωρίς κομματικούς χρωματισμούς, ωστόσο η ιδεολογία οφείλει να είναι παρούσα ως στίγμα συνείδησης του μετέχοντος στο διάλογο... Αυτό το σκόπελο οι Οικολόγοι Πράσινοι προσπαθούν να τον προσπεράσουν ξώφαλτσα, κάνοντας ότι δε τον διακρίνουν...

Στο λεγόμενο φιλελεύθερο χώρο (ο όρος "νεοφιλελέυθερος" δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, κατά την ταπεινή μου γνώμη), υπάρχουν δυο αξιόλογες φωνές, μια πιο φρέσκια και μια πιο ώριμη...
Η "Δημιουργία Ξανά" αποτελεί το πρώτο κόμμα που φτιάχτηκε στην Ελλάδα χωρίς πολιτικούς, από ανθρώπους της κοινωνίας και του επιχειρείν κι αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα παράσημο... Η αποδέσμευση από τα δεσμά του κομματικού κράτους είναι διάχυτη στις προγραμματικές θέσεις και στις ομιλίες του ιδρυτή της Θάνου Τζήμερου (π.χ. κατάργηση προνομίων συνδικαλιστών, απομάκρυνση παρατάξεων από τα πανεπιστήμια κ.τ.λ.)... Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός θεσμών που προτείνει είναι εντυπωσιακός (π.χ. κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και σύνταξης, επανεξέταση μονιμότητας, αξιολόγηση, ασυμβίβαστο βουλευτικής-υπουργικής ιδιότητας κ.τ.λ.) και παρά τη δυσχέρεια εφαρμογής θα οδηγούσε σε μια άλλη Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος...
Δυστυχώς, στην προσπάθειά της να αναδείξει τη μαυρίλα του ελληνικού κρατικίστικου τέρατος σχεδόν βγάζει λάδι τον καπιταλισμό, κάνοντας επιδερμική κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της Ε.Ε. και στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα... Δυστυχώς, πρόκειται για ένα κόμμα που θα αργήσει να γίνει γνωστό στη συνείδηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, άρα δεν έχει καμιά πιθανότητα να μπει στην επόμενη Βουλή, οπότε στην ουσία θα πρόκειται για "χαμένη ψήφο", καθώς όποιος επιλέξει το δρόμο της "Δημιουργίας Ξανά" θα βρεθεί χωρίς εκπροσώπηση της βούλησής του... Ωστόσο, καμιά ψήφος που δόθηκε συνειδητά, με υπεύθυνο αίσθημα δεν είναι χαμένη...

Τέλος, η "Δράση" του γνωστού και μη εξαιρετέου Στέφανου Μάνου, ενός παλαιού πολιτικού με υψηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή εκτίμηση από μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος που συνεχίζει τη μοναχική του πορεία με νέα άφθαρτα πρόσωπα... Μαζί με τη "Δημοκρατική Αριστερά" ίσως έχει συγκροτήσει το καλύτερο ψηφοδέλτιο με πανεπιστημιακούς (π.χ. Προκοπάκης) και λοιπούς πνευματικούς ανθρώπους που απαξίωναν μέχρι πρότινος να ασχοληθούν με το πολιτικό κατεστημένο... Εξαίρεση στο κατά τα άλλα εκλεκτό ψηφοδέλτιο η κυρία Μιράντα Ξαφά, απεσταλμένη του ΔΝΤ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα άφησε σκόνη και θρύψαλα, λίγο έλειψε να ιδιωτικοποιήσει μέχρι και τον άερα που ανέπνεαν οι κάτοικοι... Δεύτερο συν αποτελεί ένα εξαιρετικά οργανωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα εξορθολογίσουν τη δημόσια διοίκηση, το κράτος Λεβιάθαν, την ιερή αγελάδα της Ελλάδας (απελευθερώσεις επαγγελμάτων, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό και στη φορολογία, σύγκρουση με συντεχνιακά συμφέροντα στις ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αποκρατικοποιήσεις)... Οι απολύσεις που υπόσχεται η Δράση είναι μεν απαραίτητες, αλλά σε μια εποχή που οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο θα δημιουργήσει κοινωνική έκρηξη και βαθύτερη ύφεση... Επίσης στα συν η πληρέστερη πρόταση για αντιμετώπιση του πολύπλοκου μεταναστευτικού ζητήματος που κατατέθηκε από ελληνικό κόμμα...
Αν η "Δημιουργία Ξανά" κάνει επιδερμική σα χάδι, κριτική της τραπεζοκρατίας, η "Δράση" αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά πιστεύοντας αφελώς ότι το μαγικό χέρι της αγοράς θα τα ρυθμίσει όλα χωρίς οποιαδήποτε κρατική ή υπερεθνική παρέμβαση (το παράδειγμα της Goldman Sachs και της Lehman Brothers διαψεύδει κατηγορηματικά το κόμμα του κυρίου Μάνου)... Επιπλέον, ο κύριος Μάνος μολονότι ικανός και αξιόλογος πολιτικός όσο υπηρέτησε από υπουργικές θέσεις πρόσφερε μεν έργο (π.χ. ανάπλαση της Πλάκας), ωστόσο συχνά πρόδωσε κάποιες αρχές του συγκατανευόμενος στα μεγάλα συμφέροντα (π.χ. αύξηση κατά 50% του φόρου στα καύσιμα, παρά την πάγια θέση του για μείωση της φορολογίας ώστε να πετύχει πλεονασματικό προϋπολογισμό)... Ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη ασυνέπεια σε εποχές που αναζητούμε τους πιο συνεπείς, άξιους και κοινωνικά υπέυθυνους δημιουργεί κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου...

Αυτά τα 5 κόμματα μοιάζουν ως οι καλύτερες δυνατές λύσεις... Το τι θα ψηφίσουμε είναι θέμα καθαρά προσωπικής κρίσης, ατομικής ευθύνης με συλλογικό αντίκτυπο... Το υπεύθυνο αίσθημα εδώ και τώρα στο προσκήνιο... Οι εικόνες με τους άστεγους να μονομαχούν για ένα παγκάκι και τους ανέργους να γυρεύουν ελεημοσύνη στα συσσίτια μόνο με ανθρωπιά (συναίσθημα) και αίσθηση καθήκοντος (λογική) μπορεί να αντιμετωπιστεί... Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες, ας ανοίξουμε τα μάτια, ας βουτήξουμε την ψυχή στο μυαλό για να μη χρειαστεί να ξανασφίξουμε τα δόντια...

Υ.Γ.: Η χρεοκοπία της Ελλάδας έχει συντελεστεί ήδη (από το 1830 κρίση θεσμών, από το 1980 ηθική-πολιτιστική και από το 2009 οικονομική)... Έχουμε χρέος να επιλέξουμε τα κατάλληλα πρόσωπα (καλύτερα αξιόλογοι άνθρωποι παρά αξιόλογα κόμματα) από τον κομματικό συνδυασμό της επιλογής μας (μέχρι να φτάσει η ευλογημένη στιγμή που θα μπορούμε να εκλέγουμε πρόσωπα από περισσότερους κομματικούς συνδυασμούς μέσω ενιαίου ψηφοδελτίου σε κάθε περιφέρεια), ώστε να γίνει το καλύτερο δυνατό damage control (κοινωνικά δίκαιη κατανομή βαρών στη βάση της αλληλεγγύης) για τους εξαθλιωμένους ανθρώπους ενός άθλιου τόπου που κρατιέται με νύχια και με δόντια από τον ήλιο και τη θάλασσα για να μη βουλιάξει στην κατάθλιψη... Αντί να ζητωκραυγάζουμε "I' m Hellene" προτιμώ ασφαλώς με λίγα λόγια και πολλά έργα να το ζητωκραυγάσουν κάποια στιγμή οι άλλοι (κοινωνοί του αρχαιοελληνικού πνεύματος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το Νεοέλληνα) για μας... Κανείς 18άρης ανώριμος, παρθένος ψηφοφόρος που κάνει την επανάστασή του στηρίζοντας "Επανάσταση" και κανείς υπερήλικας ζήτουλας που σταυρώνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν μπορεί να καταδικάσει σε σταύρωση έναν ολόκληρο λαό και μια νέα γενιά να ψάχνει την ανάστασή της μεταναστεύοντας... Προσοχή εύθραυστο... Πριν την προσέλευση στην κάλπη ουδέν πάθος (με την έννοια του ιδιοτελούς συμφέροντος) αναγνωρίζεται... Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται... Δεν κάνω κατήχηση σε άλλους, τα γράφω μπας και τα διαβάσω ο ίδιος, γιατί όταν τα λέω ποτέ δε τα ακούω... Η ψήφος είναι υπερόπλο, η αποχή την κάνει σφεντόνα... Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχει στο δόξα πατρί χωρίς σιγαστήρα... Η κυνηγετική περίοδος αρχίζει... Αν η αστοχία και η λαθροθηρία τιμωρούνταν το πολύ με μια τετραετία, τώρα πλέον τιμωρούνται παραδειγματικά με μια χαμένη γενιά, τη γενιά μας... Καλό βόλι σε όλους!!!