ΟΙ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ

18 Σεπτεμβρίου 2007… Μια βδομάδα μετά την 6η επέτειο της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων, ήρθε η κατάρρευση των μεγάλων προσδοκιών, το πρώτο πολιτισμικό σοκ, η απομυθοποίηση της εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών Αγώνων και της Eurovision…

Παραπλανητικό διαφημιστικό μήνυμα: ακαδημαϊκή ελευθερία… Η φιλοξενία στο πανεπιστημιακό άσυλο ανιάτων με την ξεγνοιασιά μιας πενθήμερης εκδρομής… Κι εγώ αφελής, πανέτοιμος να δρέψω τους καρπούς 12 ετών παπαγαλίας, να δικαιώσω το χαρακτηρισμό «φυτό» και να φωτοσυνθέσω, να απογαλακτιστώ από το φουστάνι της μαμάς και να ονειρευτώ το δικό μου Πολυτεχνείο, να εξεγερθώ απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό χωρίς να εξοργίζω και να εξοργίζομαι με κανέναν…

Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν δα και η Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου, αλλά κάτι λιτό κι απέριττο σαν τις αυλόπορτες του χωριού μου… Σεμνά και ταπεινά άλλωστε… Μπάτε σκύλοι αλέστε… Ξανθές, μελαχρινές γκόμενες και νεαροί μετέφηβοι με γένια τριών ημερών και Lacoste να περισυλλέγουν σα λαγωνικά όποιον κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου για να προσφέρουν με το ζόρι την εθελοντική βοήθειά τους…  Κι εγώ ντροπαλός, ανίκανος να ξεχωρίσω πότε ζύγιζε περισσότερο η συστολή και πότε η περισυλλογή, μη μπορώντας να αποφασίσω αν θέλω να πετάξω ή αν έχω ακόμα ανάγκη το στιβαρό άγγιγμα της μαμάς… Χαμένος στη μετάφραση των απολύτως απαραίτητων βλεμμάτων, των απολύτως απαραίτητων χειραψιών ίσα-ίσα για να σπάει ο πάγος ανάμεσα στη βαριά συννεφιά των Πασπιτών και στις ηλιόλουστες φάτσες των Δαπιτών… Ας όψεται ο ολόφρεσκος θρίαμβος του Κωστάκη τους, αλλιώς πού τέτοιες καλοσύνες… Και μετά τα ορεκτικά ξενέρωτα τυπικά, περάσαμε στο κύριο πιάτο της εγγραφής… Πριν με γράψουν στη σχολή, το πρωτόκολλο επέβαλε να με ξεναγήσουν στα αμφιθέατρα…  Παιδιά για όλες τις δουλειές… Πορτιέρηδες, ξεναγοί, εκτελούν και χρέη γραμματείας… Γενικών καθηκόντων, που λένε και στο Δημόσιο… Του κόμματος, που θα ‘λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος στην αθάνατη ελληνική ταινία…

Από εκεί και πέρα πάντως δε φέρθηκα ντόμπρα σε όσους με γράψανε, καθώς τους έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου… Συγγνώμη παίδες, δε με εμπνεύσατε σαν παρτενέρ… Δε θα προχωρήσω σε μια απολογητική άμυνα, αλλά σε μια καταγγελτική αντεπίθεση… Αντεπίθεση κι ανατροπή, όπως σκούζουν και τα συντρόφια…

Ας το πιάσουμε το νήμα πρώτα απ’ την αισθητική κι ας ξετυλίξουμε το μίτο μέχρι να βγούμε απ' το λαβύρινθο…

Μια βάρβαρη κακοποίηση των τοίχων (δυστυχώς οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεν έχουν μάτια, για να βλέπουν τι τραβάνε) με γιγαντοαφίσες που υψώνουν βερολινέζικου τύπου τείχη στην κριτική σκέψη (παιδί του βρώμικου 89 γαρ, με το που γεννήθηκα γκρεμοτσακίστηκε ο υπαρκτός, τόσο γκαντεμόσκυλο ούτε ο Μητσοτάκης)... 

Σωροί από τραπεζάκια καφενείου (ούτε καν καρυδιάς ή οξιάς για πρεστίζ), μαυσωλεία για σορούς νεκρών ιδεολογιών…

Γενικές Συνελεύσεις με άναρθρες κραυγές που πνίγονται στον καπνό στριφτών τσιγάρων… Στους τεκέδες φωλιάζει σε μια γωνίτσα η λαϊκή σοφία, στο αμφιθέατρο μονάχα η λαϊκίστικη αμπελοφιλοσοφία…

Φανταχτερά πάρτι με διοργανώτριες και χορηγούς επικοινωνίας τις δυο μεγάλες παρατάξεις… Αν θυμάστε τη διαφήμιση των φοιτητοδανείων της Εμπορικής Τράπεζας, έτσι και χειρότερα... Άμα είσαι φελλός από την κούνια, μικρός παίζεις μπουκάλα για να κουτουπώσεις, κι όταν μεγαλώσεις ανοίγεις τη μπουκάλα στην υγειά της «Πασπάρας» ή της «Δαπάρας»… Ο Κωστόπουλος θα τους έδινε πτυχίο lifestyle πάντως…

«Γάμησε τον πούστη το Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη»… Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί, ΠΑΣΠ-ΔΑΠ… Μητέρες των μαχών και πατριάρχες του μίσους… Η γενιά των γονιών μας είχε στο ενεργητικό της ένα Πολυτεχνείο που ακόμα εξαργυρώνει σε ρόλο τοκογλύφου των παιδιών της… Η δική μας γενιά ούτε κατά διάνοια Πολυτεχνείο, μονάχα ένα κακότεχνο εκτροφείο προβάτων που θα στεφθούν με τιμές τσοπάνου λύκοι του μέλλοντός μας…

Υποψήφιοι σχεδόν ίσοι και άθροισμα ψήφων μεγαλύτερο από τον αριθμό των φοιτούντων στη σχολή… Ή δεν ξέρουν αριθμητική (και αντί για πρόσθεση κάνουν προπαίδεια) ή ξεφτιλίζονται σα νούμερα για να τους βγουν οι στατιστικές…

Ας ήταν μόνο η κακή αισθητική, πάει στα κομμάτια… Ξέρεις τι σημαίνει να στάζει η αίθουσα από υγρασία για 15 μέρες πάνω στο τετράδιό σου και παράταξη του πανεπιστημίου να σε καλεί να βγεις από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» (το σύνθημα του Ανδρέα της μεταλλαγμένης Αλλαγής το έχουν πάρει υπό την πνευματική ιδιοκτησία τους οι Κνίτες και το έχουν κάνει κομποσκοίνι)… Αυτοί έχουν μπερδέψει το αμφιθέατρο που στάζει με τα απόρρητα της Στάζι…

Αν γνώριζαν ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης για πόσο ιδιοτελείς σκοπούς χρησιμοποιείται το τεράστιο έργο τους και ποιοι wannabe «Τσε Γκεβάρα» το διακονούν, θα το αποκήρυτταν με τα μπούνια (όπως έκανε ο Χατζιδάκις με τις μουσικές για τις γλυκανάλατες ταινίες της Αλίκης)…

Και η υπόλοιπη παραταξιακή Αριστερά στα όπλα… Καταλήψεις για να παίξουμε άμυνα ζώνης (τακτική γιουρούσι φυσικά, όσα βάλουμε όσα φάμε) στη Διαμαντοπούλου μετά το επιθετικό φάουλ του νόμου-έκτρωμά της, εντοιχισμός απεργοσπαστών καθηγητών (λες και δεν υπάρχει κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, παρά μόνο στην απεργία),  γενικές συνελεύσεις σε ώρες μαθημάτων (εκβιαστικό δίλημμα στους φοιτητές, ή με τη γνώση ή με την επανάσταση, ξεχνώντας τα λόγια του Ρίτσου που τόσο έχουν καπηλευτεί στη «Σονάτα» περί γνώσης και πράξης ως θεμελίων της επανάστασης) με το πρόσχημα ότι η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική (μάθημα ή Γενική Συνέλευση στη λογική του τσιτάτου «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»)…

Όσοι με χαρακτηρίζετε μετά από αυτό το άρθρο απολιτίκ, προφανώς δε θέλετε να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πρόβατο ούτε η κοινωνία μαντρί… Φυσικά και είμαι υπέρ της λήψης αποφάσεων για το Πανεπιστήμιο από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (αλλιώς δεν υπάρχει καν ακαδημαϊκή ελευθερία), ωστόσο η συναλλαγή παρατάξεων-καθηγητών είναι παράσιτο στην αξιοκρατία και την ισότητα, των θεμέλιων λίθων της ακαδημαϊκής ελευθερίας… Πολλοί από όσους προστατεύουν με νύχια και με δόντια το άσυλο (άλλη παρερμηνευμένη κατά το δοκούν έννοια και τούτη), παρέχουν εξωφρενική ασυλία σε φαινόμενα που ξεπερνούν κατά πολύ την κακή αισθητική και εισχωρούν βαθιά στο λαβύρινθο μιας σάπιας κοινωνίας… Η αναπαραγωγή της σαπίλας γίνεται από τη ρίζα... Για το καχεκτικό δέντρο (ελληνική κοινωνία) ευθύνεται η άφεση της ρίζας (παιδεία) στις δυνάμεις ενός τοξικού υπεδάφους (φοιτητικές παρατάξεις)…

Ακριβώς επειδή είμαι τόσο σφόδρα εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στέκομαι εχθρικά απέναντι στις παρατάξεις (στα super market ΔΑΠ, ΠΑΣΠ που αντιμετωπίζουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και στα mini market της Αριστεράς που επιβάλλουν τελωνειακό έλεγχο στην περιουσία της σκέψης του καθενός)… Όσο απαξιώνουμε το δημόσιο αγαθό της παιδείας, δίνουμε βούτυρο στο ψωμί της κάθε αδηφάγας εξουσίας… Για να διατηρήσουμε τα χαμηλόβαθμα συμφέροντά μας στρώνουμε το χαλί στα γαλόνια των υψηλόβαθμων συμφερόντων... Αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνει βαθιά ταξική (μιλάω τη γλώσσα σας, όπως βλέπετε, μπας και αντιληφθείτε τα επιχειρήματά μου) και αποκλείονται τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού στο στιλ της κάστας, τότε η ευθύνη δε θα βαραίνει μόνο τους ανωτέρους, αλλά κι εμάς που από τα κάτω συντηρούμε την αρρώστια… Μόνο αν εκλέγονται πρόσωπα από ενιαίο ψηφοδέλτιο και πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις κάθε Σάββατο (ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, χωρίς να βρίσκονται ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων) θα μπορέσουμε να βρούμε ένα φάρμακο για την ανίατη ασθένεια, που έχει υποτροπιάσει και παίρνει χαρακτήρα επιδημίας, μην πω γάγγραινας… Πριν μας ακρωτηριάσουν οι εξελίξεις, ας ενώσουμε το παζλ της φοιτητικής μας ζωής βρίσκοντας τα χαμένα μας κομμάτια… Αν δεν αγαπήσουμε το διάλογο, δε θα ερωτευτούμε ποτέ τη διαφωνία… Αν δεν εντοπίσουμε τα πολλά που μας ενώνουν, θα μένουν πάντα ανεξιχνίαστα τα λίγα που μας ξεχωρίζουν σαν αυθύπαρκτες προσωπικότητες… Όταν τρώμε τις σάρκες μας, αφυδατώνουμε την ψυχή μας… Όσο επιτρέπουμε να μας βάζουν σε περιγράμματα, θα είναι απαγορευτικό να έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης ακόμα και στα αυτονόητα (π.χ. πρόγραμμα εξετάσεων)…

Υ.Γ.: «Ρίξτε φάσκελα στο Μαυρογιαλούρο»… Το πιο διαχρονικό πολιτικοποιημένο ακομματίκ σλόγκαν… Υπάρχει και φιλότιμο... Η 16^η Μαΐου ας μη γίνει άλλο ένα πανηγύρι, αλλά μια γιορτή ανατροπής του κομματικού κατεστημένου, ας είναι η αρχή του τέλους ενός μεταπολιτευτικού πάρτι που ακάλεστοι και καλεσμένοι έγιναν μαλλιά κουβάρια… Κέρασμά σας οι εκλογές… Μας δίνετε γη και ύδωρ (δωρεάν σημειώσεις) και μας παίρνετε εργολαβία τον ουρανό… Ευχαριστώ, δε θα πάρω… Δε θα μπω στο παζάρι σας… Έχω τάξει στον εαυτό μου να βγω από τη γυάλα… Μακάρι να τα καταφέρω… Τότε δε θα έχω πια μνήμη χρυσόψαρου και θα θυμάμαι περισσότερα παραδείγματα της παρακμής του Πανεπιστημίου… Τουλάχιστον σήμερα μπορώ να νιώθω ευτυχής που ρούφηξα γουλιά-γουλιά τη δροσερή αύρα των αμφιθεάτρων (τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα ασυζητητί) χωρίς να με ρουφήξει σαν ηλεκτρική σκούπα η αποπνικτική σκόνη σας… Αντίο στα ιδεολογήματα, εις το επανιδείν στις ιδέες… Καλή επιτυχία σε όσους υποψηφίους θέλουν να βγάλουν το πτώμα απ’ τη ντουλάπα, καλή αποτυχία σε όσους το παρφουμάρουν με ναφθαλίνη… Και για να επανορθώσω, επειδή έχασα τη μπάλα και σας πήρα μονότερμα, δε διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα, αλλά το δικαίωμά μας στην αμφισβήτηση… Τέλος καλό, όλα καλά… Και μη χειρότερα…