ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ Ή ΧΑΛΑΖΙ; (ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ)

«Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό»… Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι καλοπιάνοντας το άτομο θα το μεταφέρει σηκωτό από την κινούμενη άμμο του εγωισμού και θα το φέρει με τα νερά της αλληλεγγύης… «Ο άνθρωπος είναι κομματόσκυλο», έπρεπε να πει, αλλά θα τον πέταγαν στον Καιάδα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως βλάσφημο και σήμερα θα τον πρόβαλλαν στην trash ζώνη μαζί με Γιώργο Τράγκα και Στέφανο Χίο ως όψιμο αντιστασιακό…

Οτιδήποτε εξωτερικεύουμε στην πορεία της ζωής υπάρχει μέσα μας εκ γενετής, οτιδήποτε κερδίζουμε μετά κόπων και βασάνων είναι αξιοποίηση της φύσης… Άρα η κτήση είναι φύση… Ο κορμός του (νευρ)ασθενικού δέντρου της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, το λιμάνι του κατά Τσόρτσιλ καλύτερου μεταξύ των χειρότερων πολιτευμάτων είναι η ψήφος… Από τη λαϊκή ετυμηγορία σαλπάρει με λευκά μαντίλια το υπερωκεάνιο της αλλαγής, στη λαϊκή ετυμηγορία καταλήγει μετά από 4 χρόνια (συνήθως λιγότερα, γιατί ρυπαίνει τη θάλασσα με μαζούτ εν πλω και του απαγορεύεται ο απόπλους από το λιμενικό ή πέφτει ντουγρού στο παγόβουνο) ναυαγισμένο με μαύρα πανιά το καΐκι της διάψευσης… «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας», που έλεγε το νέο κύμα, αναπαλαιωμένο στη μαυρίλα των καιρών…

 

Εφόσον ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ζώο πολιτικό, και η ψήφος είναι φυσικό φαινόμενο… Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις ξεκινάνε σαν ορμητικά κόκκινα ποτάμια με την ουτοπική βεβαιότητα ότι το «αίμα νερό δε γίνεται», εκβάλλουν στη θάλασσα για να καταλαγιάσουν και να δουν τι ψάρια έπιασε ο αγώνας τους, αφρίζουν μπροστά στην απειλή των βράχων και στο ξεβόλεμα των υπερπόντιων ταξιδιών και στο τέλος εξατμίζονται… Καμιά αρχή δεν υπόσχεται το τέλος της, ωστόσο χωρίς την αναμέτρησή της με την εφηβεία, την ωριμότητα, τη φθορά και το θάνατο κάθε επανάσταση θα αντιμετωπιζόταν σα μωρό παιδί, γούτσου-γούτσου, άχου το μωρέ χωρίς να την παίρνει κανείς στα σοβαρά… «Ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα και ατμός», όπως γράφει στη «Σιντάρτα» ο Άλκης Αλκαίος…

 

Η ψήφος λοιπόν είναι φυσικό φαινόμενο, μια προσομοίωση του κύκλου του νερού στην τετράγωνη λογική των ανθρώπων, μια προσφορά του υγρού στοιχείου στη γη της επαγγελίας, ο Παράδεισος των 10 εντολών και η Κόλαση της τήρησής τους…
Με απόλυτη φυσικότητα βροντοφωνάζουμε όλοι «κυρίαρχος λαός» λησμονώντας πως ο λαός είναι μια αυθαίρετη κατασκευή, ένα κτίριο που γέρνει σα τον πύργο της Πίζας όπου φυσάει ο άνεμος και μπάζει κρύο με το που σβήσουν τα (ξ)αναμμένα σώματα του εκλογικού θριάμβου… Πύργος της Πίζας ο λαός, πύργος πάνω σε άμμο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία… Κι αυτή φτιαχτή, αυθαίρετη, τεχνητή χάρη σε λογιστικές αλχημείες (τύφλα να ‘χουν τα greek statistics) μαθητευόμενων μάγων της επικοινωνίας… Η ζωή προχωράει φυσικά, δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία, όπως έγραφε ο Νιόνιος στα 70s, κι όμως στο πίσω μέρος του μυαλού έχουμε την αίσθηση ότι όλα είναι ψεύτικα, πλαστικά (εμείς που δε βολευόμασταν ούτε με το ασημένιο μετάλλιο, τώρα εκλιπαρούμε τον τσίγκο για μια τζούρα ελεημοσύνη), χαμένος κόπος…

 

Ζούμε σε εποχές εξάτμισης, υδρατμών που βράζουν στο αίμα, καυτού νερού που κοχλάζει και η βαλβίδα της χύτρας επίμονα ζητάει ενισχύσεις για να το συγκρατήσει… Η φυσική ροή της εξάτμισης είναι να σχηματίσουμε σύννεφα που θα φέρουν την ευλογημένη βροχή για να μας λυτρώσει από μια μακρά περίοδο ιδεολογικής ανομβρίας… Ας βρέξει κι ας διαχειριστεί ο καθένας όπως θέλει τη βροχή… Άλλος ας ανοίξει το στόμα του για να δροσίσει τα αφυδατωμένα χείλη του, άλλος ας την κρυφοκοιτάζει από τις γρίλιες θολώνοντας περισσότερο με τα φθινοπωρινά χνώτα του τα ήδη θολωμένα τζάμια, άλλος με dress code ομπρέλα και αδιάβροχο για να μη χαλάσει τα φρεσκολουσμένα του μαλλιά, άλλος ας τη μαζέψει με φράγμα για να ποτίσει τα ζωντανά του, άλλος ας τρέξει να μαζέψει τα ρούχα απ' την απλώστρα…

 

Δυστυχώς κατά την ξηρασία των κρίσεων οι λαοί δε διαλέγουν το δρόμο της βροχής… Εκλέγουν είτε όσους υπόσχονται ουράνιο τόξο, δηλαδή ελπίδα γενικά κι αφηρημένα για έναν καλύτερο κόσμο είτε όσους υπόσχονται χαλάζι, δηλαδή τιμωρία, φωτιά και τσεκούρι κατά δικαίων και αδίκων… Το ουράνιο τόξο προϋποθέτει βροχή, ενώ το χαλάζι υποκαθιστά τη βροχή… Για τους οπαδούς της ταύτισης των άκρων, η διαφορά των ρημάτων «προϋποθέτει» και «υποκαθιστά» είναι αμελητέα, καθώς και στις δυο περιπτώσεις η βροχή λάμπει δια της απουσίας της… Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά... Μην τα κρίνουμε όλα εκ του αποτελέσματος, ενώ μένουμε μετεξεταστέοι στις αιτίες... Το ουράνιο τόξο (δηλαδή το ουτοπικό κομμάτι της κομματικής Αριστεράς) ξέρει ότι είναι προϊόν της βροχής, δηλαδή της δημοκρατίας, ωστόσο φοβάται την πλημμύρα κι έτσι την ώρα που καλείται να απαιτήσει βροχή για το πόπολο πνίγεται σε μια κουταλιά νερό για να μη γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής (βλ. μη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών)… Το χαλάζι (δηλαδή η Ακροδεξιά και οι απολιτίκ χούλιγκανς) ξέρει ότι είναι το αντίπαλο δέος της βροχής, θέλει να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του (ανθρώπους ψυχή και σώματι, εν δήμω και εν οίκω), ωστόσο ξεκινάει από το σπάσιμο βιτρίνων και αμαξιών, δήθεν για να τιμωρήσει τη χλιδή, ξεκινάει από την αιματηρή θυσία των ξένων και των διαφορετικών, βουντού, ανθρωποθυσία στο θεό της ερήμου, μια αμαρτωλή προσευχή για να πέσει νερό με κάθε μορφή (π.χ. χαλάζι) και κάθε κόστος (π.χ. τσουνάμι)…  Αν είναι μια φορά επικίνδυνο να αντιστεκόμαστε σθεναρά στην αλήθεια της βροχής, είναι χίλιες φορές επικίνδυνο να οδηγούμαστε στο absurdum της ταύτισης του ουράνιου τόξου με το χαλάζι μόνο και μόνο επειδή και τα δύο δεν έφεραν την πολυπόθητη βροχή…

 

Η βροχή έχει τη δική της ξεχωριστή μυρωδιά, λασπώνει το χώμα των προγόνων για να μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση… Οι νέοπλουτοι μικροαστοί βλέπουν τη λάσπη ως ευκαιρία για λασπόλουτρα, οι λούμπεν κυνηγοί μαγισσών ως προβοκάτσια των αστών στα χώματά τους… Οι βρεγμένοι βλέπουν τη λάσπη ως αφορμή για μια νέα κιβωτό του Νώε, για ένα νέο σχέδιο προστασίας όσων τους ανήκουν, αλλά και όσων ανήκουν στους στεγνούς και καθαρούς… Η δημοκρατία είναι πηγή ζωής σα το νερό… Νοιάζεται και για τους διψασμένους και για τους πλημμυρισμένους, ώστε το νερό να μη λείπει σε κανένα… Αλλά όσο περισσότερο μολύνεται με φασισμό ο υδροφόρος ορίζοντας, ο κύκλος του νερού δηλητηριάζεται και γίνεται φαύλος κύκλος… Χωρίς αρχή, μέση και τέλος…

 

Υ.Γ. Ξεκινάμε από άβυσσο, καταλήγουμε στην άβυσσο… Λέτε το ενδιάμεσο διάστημα να ήταν η ζωή και να μη το πήραμε πρέφα; Λέτε να πέρασε και να μην ακούμπησε η προφητεία του Καζαντζάκη;
"Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα"... Και στο μετεωρολογικό δελτίο του Σαββόπουλου πάντα η ίδια παρεμβολή στο ραδιόφωνο... Από το 1929 μέχρι σήμερα... My own Lili Marlene... Ringtone- καμπανάκι κινδύνου... Μια μάζα που διαδηλώνει για το "Τέταρτο Ράιχ" στρώνει κόκκινο χαλί στο "Τρίτο"... Οι καιροί αλλάζουν, χωρίς να αλλάζει το κλίμα... Βαϊμάρη, Αθήνα, δεν έχει σημασία... Ο χωροχρόνος είναι το κρησφύγετο της ιστορίας... Τα φυσικά φαινόμενα τα γεννάνε εικονικές πραγματικότητες... Το αντίδωρο του ανθρώπου στη φύση για το δώρο της ζωής... Ιστορία για αγρίους...

Πότε θα κάνει συννεφιά...

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

«Τις πταίει, κύριε;» Αυτή η ερώτηση θα είχε περιεχόμενο στο κακόγουστο και ανήθικο προεκλογικό σποτ «μεγάλου» κόμματος… Κι η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα θα ήταν δεδομένη «Όχι, εγώ»… Το μπαλάκι με τις ευθύνες πασάρεται με ταχύτητα φωτός, οι φάκελοι αλλάζουν περισσότερες πάσες σε κλειστό χώρο κι από τη Μπαρτσελόνα, το εγώ και το εμείς έχουν πάρει οριστικά και αμετάκλητα διαζύγιο…

Ο Νεοέλληνας έχει τον Κασιδιάρη στο DNA του, δε δέχεται την αντίθετη άποψη από κανέναν ούτε καν τη δικιά του εφόσον την εκφράζει κάποιος που δε χωνεύει, τον κατατρέχουν σύνδρομα καταδίωξης και συμπλέγματα ανωτερότητας εξαιτίας του τεράστιου πολιτισμού που καλλιέργησαν οι πρόγονοί του… Αυτή η προγονοπληξία αδικεί τόσο την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη, γιατί η Ευρώπη εκτός από άντρο τοκογλύφων είναι και ο κατεξοχήν χώρος όπου κάρπισαν κι έγιναν κτήμα οι ιδέες του ελληνικού πολιτισμού… Ο φασισμός δεν κρύβεται μόνο στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, αλλά και στα τρομοκρατικά διλήμματα του νεοφιλελευθερισμού (κοινωνικού δαρβινισμού), καθώς και στο δογματισμό των άκρων (Αριστερά-Δεξιά)… Αν δε δαμάσουμε το τέρας μέσα μας, σύντομα θα στοιχειώνει τα όνειρά μας και θα γίνει ένας ζωντανός εφιάλτης… Ο Νεοέλληνας στήριξε τα ανατολίτικης κατασκευής ξυλοπόδαρά του στις πλάτες της Δύσης (του γίγαντα με τα πήλινα πόδια), κάτι που τον έφερε στην κατάντια να περιφέρεται σαν κουτσή αρκούδα με το τεχνητό οξυγόνο-διοξείδιο του άνθρακα του αρκουδιάρη της… Το να στραφούμε εντελώς στην Ανατολή θα σημαίνει την οπισθοδρόμηση στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και με τη βούλα… Θα είναι η παραδοχή της αποτυχίας της επανάστασης του 1821… Και δυστυχώς, θα ανοίξει πεδίο δόξης λαμπρό στον φοίνικα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και να ονομάσει «Επανάσταση» την κατάλυση της δημοκρατίας, επικαλούμενος αλά καρτ το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού… Επομένως, μας μένουν δυο δρόμοι, ο ένας πιο συναρπαστικός, ο άλλος πιο ασφαλής… Ο συναρπαστικός δρόμος της αλληλεγγύης, της άμεσης δημοκρατίας, μιας κοινωνίας ινδιάνικου τύπου, όπου το χρήμα θα αποτελεί ένα μέσο ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων (μακάρι να φτάσουμε στον ύψιστο βαθμό αλληλεγγύης, ώστε το χρήμα να εξαφανιστεί και η αίσθηση του καθήκοντος να αναβλύζει από τα γάργαρα νερά της ανθρωπιάς)… Όνειρο θερινής νυκτός… Και ο ασφαλής δρόμος να γίνουμε μια αστικού τύπου ευρωπαϊκή δημοκρατία με όλες τις έμφυτες ανισότητες του καπιταλισμού, αλλά τους κοινωνικούς θεσμούς ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε…  Ή αστοί ή Ινδιάνοι… Δεν έχει πλέον μέση λύση, δε μπορούμε να συνεχίζουμε τη λογική του «λίγο απ’ όλα», γιατί σύντομα θα καταλήξουμε στο τίποτα… Ο μικροαστισμός και ο ραγιαδισμός που μας έφερε σε αυτό το χάλι εξακολουθούν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας εξορίσει κάθε άλλη θεωρία σε ρόλο κομπάρσου… Το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, Ευρώ ή Δραχμή, είναι αν θέλουμε μια Ελλάδα ανθρώπων αλτρουιστών και περήφανων ή αν θέλουμε μια Ελλάδα βουτηγμένη στη μιζέρια και στα συμφέροντα μιας οθωμανικού τυπου πλουτοκρατίας που καλύπτει παρασιτικά όλο το φάσμα της κοινωνίας (από τον περιπτερά της γειτονιάς που δεν κόβει απόδειξη, τον αγρότη που επενδύει τις επιδοτήσεις του στα μπουζούκια, το γιατρό που παίρνει φακελάκι, τον κατά φαντασία ανάπηρο που δε σέβεται ούτε τις θέσεις πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες, τον εφοπλιστή που απειλεί να αλλάξει σημαία αν του θίξεις το θαλάσσιο άβατο, την Εκκλησία που εξισλαμίζει μια ήδη βαθιά συντηρητική κοινωνία με τη Χομεινί νοοτροπία της, τους συνδικαλιστές του Δημοσίου που καπηλεύονται εμετικά τις διεκδικήσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς κρυμμένοι πίσω από τη μονιμότητα, τους τραπεζίτες που κοινωνικοποιούν τις ζημίες και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη, τα Μ.Μ.Ε. που έχουν αναλάβει εργολαβία τους δρόμους και το χτίσιμο καριέρων σε πολιτικούς και άλλους μαϊντανούς, τους βουλευτές και τα κόμματα που αμείβονται αδρά για υπηρεσίες νταβατζή κ.τ.λ.)… Η Ευρώπη (αν και έχει πάρει το στραβό το δρόμο) είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορούμε να έχουμε την ελπίδα ότι ίσως αλλάξουμε… Ο Έλληνας έχει αποδείξει ότι χρειάζεται βούρδουλα… Όταν απελευθερωνόταν, σκλαβωνόταν σε χρόνο dt με πιο σφιχτά λουριά… Και να φύγει η αποτυχημένη Τρόικα, θα την ξαναφέρουμε με άλλο όνομα, μόνο και μόνο για να στρίβουμε το κεφάλι μπροστά στις δικές μας ευθύνες… «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Βαρβάρους, οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»…

Το σπέρμα του φασισμού είναι να μην βλέπεις καθόλου τον εαυτό σου στον καθρέφτη, το να τον κοιτάς κάθε τρεις και λίγο είναι ναρκισσισμός… Είμαστε κατακλυσμένοι από φασισμό και ναρκισσισμό (από τις γροθιές του Κασιδιάρη ως το κωστοπουλικό lifestyle) και οφείλουμε να βρούμε μια σύγχρονη κιβωτό του Νώε… Η μόνη κιβωτός που μπορεί να σου λύσει οριστικά τα προβλήματα δεν είναι η επίκληση στον άγνωστο θεό, αλλά η αποδοχή της ανθρώπινης διάστασης του προβλήματός σου… Ο Νώε μπορεί να πίστευε σε μια ανώτερη δύναμη, είχε αναλύσει παράλληλα επιστημονικά το πρόβλημά του… Πίστευε και ερεύνα, η συνταγή της σωτηρίας… Ερεύνα τα φαινόμενα και πίστευε σε μια πραγματική (και όχι φαινομενική) αλλαγή τους… Μέχρι τότε θα απολαμβάνουμε το happening των Εθνοσωτήρων με ηχητικά εφέ τους αναστεναγμούς και θα βλέπουμε σε 3d να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας αυτοκτονίες…

 Η Ελλάδα μοιάζει με το πρεζάκι και η Ευρώπη με το μεγαλέμπορο που ήξερε το πρόβλημα του εθισμού της χώρας στα δανεικά (τη ροπή στον υπερκαταναλωτισμό) και την τάιζε συνέχεια με το αζημίωτο… Τώρα αντί να περάσουμε στην επώδυνη προσωρινά, ευεργετική σε βάθος χρόνου, στεγνή θεραπεία (ένα δικό μας Μνημόνιο προσαρμοσμένο στα αίτια που μας έσπρωξαν στα ναρκωτικά), πήγαμε στο κέντρο αποτοξίνωσης που ανοίξαν οι μεγαλέμποροι κι αντί για ηρωίνη μας χορηγούνε μεθαδόνη με μικρές δόσεις δηλητηρίου για τιμωρία… Και εμείς γκρινιάζουμε όχι για το γεγονός ότι τόσα χρόνια μας πάσαραν ηρωίνη, αλλά για τη μεθαδόνη… Αν δεν αποδεχτείς το πρόβλημα, δεν μπορείς να το λύσεις… Η απάντηση στην κρίση βρίσκεται μάλλον στο ΚΕΘΕΑ, παρά στα κελεύσματα της madame Μέρκελ ή στα τσιτάτα του Ζίζεκ… Όσοι θέλουν να γυρίσει η χώρα στα βαριά ναρκωτικά του 2008 ή θέλουν να συνεχίσει το εκρηκτικό μείγμα μεθαδόνης-δηλητηρίου του 2012, προφανώς είναι εθισμένοι και αρνούνται να το παραδεχτούν… Η απεξάρτηση είναι επώδυνη διαδικασία, η οποία ασφαλώς δε μπορεί να γίνει από μεγαλεμπόρους… Από την άλλη, άμα δε βάζει το χεράκι του κι ο ασθενής, ο αργός θάνατος είναι προ των πυλών… Συν Αθηνά και χείρα κίνει… Ακόμα κι αν οικοδομήσουμε την Ευρώπη όπως την οραματιστήκαμε, πάλι θα χρωστάμε της Μιχαλούς, καθώς λάμπει δια της απουσίας του κάθε όραμα για εγχώρια αλλαγή... Greek way κι άγιος ο Θεός...

Εν δήμω παρουσιαζόμαστε όλοι ως εν δυνάμει Μεσσίες, εν οίκω αποδεικνυόμαστε καθημερινά Ιούδες… Προδίδουμε για τριάντα αργύρια ή για τριάντα μέρες part time σε ένα stage ιδέες ετών, προαιώνιες αντιλήψεις ηθικής της ανθρώπινης φύσης…

Ας ελπίσουμε η επόμενη μέρα να μη φέρει τις οδύνες ενός προαναγγελθέντος θανάτου, αλλά τις ωδίνες του τοκετού μιας νέας κοσμοθεωρίας… Δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, δεν είμαστε και ο τελευταίος τροχός της αμάξης… Έχουμε την ιστορική ευθύνη να γυρίσουμε τον ήλιο (αρκετά τον μεθύσαμε) και να σύρουμε το κάρο απ’ τη λάσπη… Είναι αργά για δάκρυα, νωρίς για αυταπάτες… Ας σκάσουμε ένα τόσο δα χαμόγελο, πιο αινιγματικό κι από τη Τζοκόντα, το συνθηματικό μιας νέας εποχής συγκρατημένης αισιοδοξίας… Άλλο η προσωπολατρεία κι άλλο η αγάπη προς τον πλησίον, το κλειδί για να ανοίξουμε την ερμητικά κλειστή πόρτα του μέλλοντός μας… Λογική και ευαισθησία την ώρα της κάλπης (και καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας)!!!

ΟΙ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ

18 Σεπτεμβρίου 2007… Μια βδομάδα μετά την 6η επέτειο της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων, ήρθε η κατάρρευση των μεγάλων προσδοκιών, το πρώτο πολιτισμικό σοκ, η απομυθοποίηση της εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών Αγώνων και της Eurovision…

Παραπλανητικό διαφημιστικό μήνυμα: ακαδημαϊκή ελευθερία… Η φιλοξενία στο πανεπιστημιακό άσυλο ανιάτων με την ξεγνοιασιά μιας πενθήμερης εκδρομής… Κι εγώ αφελής, πανέτοιμος να δρέψω τους καρπούς 12 ετών παπαγαλίας, να δικαιώσω το χαρακτηρισμό «φυτό» και να φωτοσυνθέσω, να απογαλακτιστώ από το φουστάνι της μαμάς και να ονειρευτώ το δικό μου Πολυτεχνείο, να εξεγερθώ απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό χωρίς να εξοργίζω και να εξοργίζομαι με κανέναν…

Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν δα και η Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου, αλλά κάτι λιτό κι απέριττο σαν τις αυλόπορτες του χωριού μου… Σεμνά και ταπεινά άλλωστε… Μπάτε σκύλοι αλέστε… Ξανθές, μελαχρινές γκόμενες και νεαροί μετέφηβοι με γένια τριών ημερών και Lacoste να περισυλλέγουν σα λαγωνικά όποιον κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου για να προσφέρουν με το ζόρι την εθελοντική βοήθειά τους…  Κι εγώ ντροπαλός, ανίκανος να ξεχωρίσω πότε ζύγιζε περισσότερο η συστολή και πότε η περισυλλογή, μη μπορώντας να αποφασίσω αν θέλω να πετάξω ή αν έχω ακόμα ανάγκη το στιβαρό άγγιγμα της μαμάς… Χαμένος στη μετάφραση των απολύτως απαραίτητων βλεμμάτων, των απολύτως απαραίτητων χειραψιών ίσα-ίσα για να σπάει ο πάγος ανάμεσα στη βαριά συννεφιά των Πασπιτών και στις ηλιόλουστες φάτσες των Δαπιτών… Ας όψεται ο ολόφρεσκος θρίαμβος του Κωστάκη τους, αλλιώς πού τέτοιες καλοσύνες… Και μετά τα ορεκτικά ξενέρωτα τυπικά, περάσαμε στο κύριο πιάτο της εγγραφής… Πριν με γράψουν στη σχολή, το πρωτόκολλο επέβαλε να με ξεναγήσουν στα αμφιθέατρα…  Παιδιά για όλες τις δουλειές… Πορτιέρηδες, ξεναγοί, εκτελούν και χρέη γραμματείας… Γενικών καθηκόντων, που λένε και στο Δημόσιο… Του κόμματος, που θα ‘λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος στην αθάνατη ελληνική ταινία…

Από εκεί και πέρα πάντως δε φέρθηκα ντόμπρα σε όσους με γράψανε, καθώς τους έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου… Συγγνώμη παίδες, δε με εμπνεύσατε σαν παρτενέρ… Δε θα προχωρήσω σε μια απολογητική άμυνα, αλλά σε μια καταγγελτική αντεπίθεση… Αντεπίθεση κι ανατροπή, όπως σκούζουν και τα συντρόφια…

Ας το πιάσουμε το νήμα πρώτα απ’ την αισθητική κι ας ξετυλίξουμε το μίτο μέχρι να βγούμε απ' το λαβύρινθο…

Μια βάρβαρη κακοποίηση των τοίχων (δυστυχώς οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεν έχουν μάτια, για να βλέπουν τι τραβάνε) με γιγαντοαφίσες που υψώνουν βερολινέζικου τύπου τείχη στην κριτική σκέψη (παιδί του βρώμικου 89 γαρ, με το που γεννήθηκα γκρεμοτσακίστηκε ο υπαρκτός, τόσο γκαντεμόσκυλο ούτε ο Μητσοτάκης)... 

Σωροί από τραπεζάκια καφενείου (ούτε καν καρυδιάς ή οξιάς για πρεστίζ), μαυσωλεία για σορούς νεκρών ιδεολογιών…

Γενικές Συνελεύσεις με άναρθρες κραυγές που πνίγονται στον καπνό στριφτών τσιγάρων… Στους τεκέδες φωλιάζει σε μια γωνίτσα η λαϊκή σοφία, στο αμφιθέατρο μονάχα η λαϊκίστικη αμπελοφιλοσοφία…

Φανταχτερά πάρτι με διοργανώτριες και χορηγούς επικοινωνίας τις δυο μεγάλες παρατάξεις… Αν θυμάστε τη διαφήμιση των φοιτητοδανείων της Εμπορικής Τράπεζας, έτσι και χειρότερα... Άμα είσαι φελλός από την κούνια, μικρός παίζεις μπουκάλα για να κουτουπώσεις, κι όταν μεγαλώσεις ανοίγεις τη μπουκάλα στην υγειά της «Πασπάρας» ή της «Δαπάρας»… Ο Κωστόπουλος θα τους έδινε πτυχίο lifestyle πάντως…

«Γάμησε τον πούστη το Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη»… Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί, ΠΑΣΠ-ΔΑΠ… Μητέρες των μαχών και πατριάρχες του μίσους… Η γενιά των γονιών μας είχε στο ενεργητικό της ένα Πολυτεχνείο που ακόμα εξαργυρώνει σε ρόλο τοκογλύφου των παιδιών της… Η δική μας γενιά ούτε κατά διάνοια Πολυτεχνείο, μονάχα ένα κακότεχνο εκτροφείο προβάτων που θα στεφθούν με τιμές τσοπάνου λύκοι του μέλλοντός μας…

Υποψήφιοι σχεδόν ίσοι και άθροισμα ψήφων μεγαλύτερο από τον αριθμό των φοιτούντων στη σχολή… Ή δεν ξέρουν αριθμητική (και αντί για πρόσθεση κάνουν προπαίδεια) ή ξεφτιλίζονται σα νούμερα για να τους βγουν οι στατιστικές…

Ας ήταν μόνο η κακή αισθητική, πάει στα κομμάτια… Ξέρεις τι σημαίνει να στάζει η αίθουσα από υγρασία για 15 μέρες πάνω στο τετράδιό σου και παράταξη του πανεπιστημίου να σε καλεί να βγεις από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» (το σύνθημα του Ανδρέα της μεταλλαγμένης Αλλαγής το έχουν πάρει υπό την πνευματική ιδιοκτησία τους οι Κνίτες και το έχουν κάνει κομποσκοίνι)… Αυτοί έχουν μπερδέψει το αμφιθέατρο που στάζει με τα απόρρητα της Στάζι…

Αν γνώριζαν ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης για πόσο ιδιοτελείς σκοπούς χρησιμοποιείται το τεράστιο έργο τους και ποιοι wannabe «Τσε Γκεβάρα» το διακονούν, θα το αποκήρυτταν με τα μπούνια (όπως έκανε ο Χατζιδάκις με τις μουσικές για τις γλυκανάλατες ταινίες της Αλίκης)…

Και η υπόλοιπη παραταξιακή Αριστερά στα όπλα… Καταλήψεις για να παίξουμε άμυνα ζώνης (τακτική γιουρούσι φυσικά, όσα βάλουμε όσα φάμε) στη Διαμαντοπούλου μετά το επιθετικό φάουλ του νόμου-έκτρωμά της, εντοιχισμός απεργοσπαστών καθηγητών (λες και δεν υπάρχει κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, παρά μόνο στην απεργία),  γενικές συνελεύσεις σε ώρες μαθημάτων (εκβιαστικό δίλημμα στους φοιτητές, ή με τη γνώση ή με την επανάσταση, ξεχνώντας τα λόγια του Ρίτσου που τόσο έχουν καπηλευτεί στη «Σονάτα» περί γνώσης και πράξης ως θεμελίων της επανάστασης) με το πρόσχημα ότι η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική (μάθημα ή Γενική Συνέλευση στη λογική του τσιτάτου «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»)…

Όσοι με χαρακτηρίζετε μετά από αυτό το άρθρο απολιτίκ, προφανώς δε θέλετε να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πρόβατο ούτε η κοινωνία μαντρί… Φυσικά και είμαι υπέρ της λήψης αποφάσεων για το Πανεπιστήμιο από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (αλλιώς δεν υπάρχει καν ακαδημαϊκή ελευθερία), ωστόσο η συναλλαγή παρατάξεων-καθηγητών είναι παράσιτο στην αξιοκρατία και την ισότητα, των θεμέλιων λίθων της ακαδημαϊκής ελευθερίας… Πολλοί από όσους προστατεύουν με νύχια και με δόντια το άσυλο (άλλη παρερμηνευμένη κατά το δοκούν έννοια και τούτη), παρέχουν εξωφρενική ασυλία σε φαινόμενα που ξεπερνούν κατά πολύ την κακή αισθητική και εισχωρούν βαθιά στο λαβύρινθο μιας σάπιας κοινωνίας… Η αναπαραγωγή της σαπίλας γίνεται από τη ρίζα... Για το καχεκτικό δέντρο (ελληνική κοινωνία) ευθύνεται η άφεση της ρίζας (παιδεία) στις δυνάμεις ενός τοξικού υπεδάφους (φοιτητικές παρατάξεις)…

Ακριβώς επειδή είμαι τόσο σφόδρα εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στέκομαι εχθρικά απέναντι στις παρατάξεις (στα super market ΔΑΠ, ΠΑΣΠ που αντιμετωπίζουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και στα mini market της Αριστεράς που επιβάλλουν τελωνειακό έλεγχο στην περιουσία της σκέψης του καθενός)… Όσο απαξιώνουμε το δημόσιο αγαθό της παιδείας, δίνουμε βούτυρο στο ψωμί της κάθε αδηφάγας εξουσίας… Για να διατηρήσουμε τα χαμηλόβαθμα συμφέροντά μας στρώνουμε το χαλί στα γαλόνια των υψηλόβαθμων συμφερόντων... Αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνει βαθιά ταξική (μιλάω τη γλώσσα σας, όπως βλέπετε, μπας και αντιληφθείτε τα επιχειρήματά μου) και αποκλείονται τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού στο στιλ της κάστας, τότε η ευθύνη δε θα βαραίνει μόνο τους ανωτέρους, αλλά κι εμάς που από τα κάτω συντηρούμε την αρρώστια… Μόνο αν εκλέγονται πρόσωπα από ενιαίο ψηφοδέλτιο και πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις κάθε Σάββατο (ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, χωρίς να βρίσκονται ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων) θα μπορέσουμε να βρούμε ένα φάρμακο για την ανίατη ασθένεια, που έχει υποτροπιάσει και παίρνει χαρακτήρα επιδημίας, μην πω γάγγραινας… Πριν μας ακρωτηριάσουν οι εξελίξεις, ας ενώσουμε το παζλ της φοιτητικής μας ζωής βρίσκοντας τα χαμένα μας κομμάτια… Αν δεν αγαπήσουμε το διάλογο, δε θα ερωτευτούμε ποτέ τη διαφωνία… Αν δεν εντοπίσουμε τα πολλά που μας ενώνουν, θα μένουν πάντα ανεξιχνίαστα τα λίγα που μας ξεχωρίζουν σαν αυθύπαρκτες προσωπικότητες… Όταν τρώμε τις σάρκες μας, αφυδατώνουμε την ψυχή μας… Όσο επιτρέπουμε να μας βάζουν σε περιγράμματα, θα είναι απαγορευτικό να έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης ακόμα και στα αυτονόητα (π.χ. πρόγραμμα εξετάσεων)…

Υ.Γ.: «Ρίξτε φάσκελα στο Μαυρογιαλούρο»… Το πιο διαχρονικό πολιτικοποιημένο ακομματίκ σλόγκαν… Υπάρχει και φιλότιμο... Η 16^η Μαΐου ας μη γίνει άλλο ένα πανηγύρι, αλλά μια γιορτή ανατροπής του κομματικού κατεστημένου, ας είναι η αρχή του τέλους ενός μεταπολιτευτικού πάρτι που ακάλεστοι και καλεσμένοι έγιναν μαλλιά κουβάρια… Κέρασμά σας οι εκλογές… Μας δίνετε γη και ύδωρ (δωρεάν σημειώσεις) και μας παίρνετε εργολαβία τον ουρανό… Ευχαριστώ, δε θα πάρω… Δε θα μπω στο παζάρι σας… Έχω τάξει στον εαυτό μου να βγω από τη γυάλα… Μακάρι να τα καταφέρω… Τότε δε θα έχω πια μνήμη χρυσόψαρου και θα θυμάμαι περισσότερα παραδείγματα της παρακμής του Πανεπιστημίου… Τουλάχιστον σήμερα μπορώ να νιώθω ευτυχής που ρούφηξα γουλιά-γουλιά τη δροσερή αύρα των αμφιθεάτρων (τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα ασυζητητί) χωρίς να με ρουφήξει σαν ηλεκτρική σκούπα η αποπνικτική σκόνη σας… Αντίο στα ιδεολογήματα, εις το επανιδείν στις ιδέες… Καλή επιτυχία σε όσους υποψηφίους θέλουν να βγάλουν το πτώμα απ’ τη ντουλάπα, καλή αποτυχία σε όσους το παρφουμάρουν με ναφθαλίνη… Και για να επανορθώσω, επειδή έχασα τη μπάλα και σας πήρα μονότερμα, δε διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα, αλλά το δικαίωμά μας στην αμφισβήτηση… Τέλος καλό, όλα καλά… Και μη χειρότερα…

ΕΛΠΙΖΩ, ΑΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ...

Ο σοφός ελληνικός λαός μίλησε… Και μάλιστα εκκωφαντικά… Ξεκούφανε με την τυφλή οργή του τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και την αγοραφοβική Ευρώπη… Τα όρια ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή αυτοκυριαρχία είναι πάντοτε ρευστά… Το εκλογικό αποτέλεσμα νόμισμα με δυο όψεις (ευρώ ή δραχμή δεν παίρνω κι όρκο)… Η Ελλάδα σαν το θεό Ιανό… Το ένα κεφάλι στραμμένο στη Δύση (ευρωπαϊκή προοπτική), το άλλο στην Ανατολή (συντήρηση ενός κράτους-κατάλοιπου του μπαχτισιού)… Τα θετικά μπαίνουν στη ζυγαριά μαζί με τα αρνητικά και η πλάστιγγα δυσκολεύεται να γείρει… Το μέλλον θα αναδείξει όσα δεν έδειξε το παρόν… Παρά τη θολούρα, μπορούμε να διακρίνουμε με το κυάλι κάποια σήματα καπνού…

Στα θετικά, ο μονοπωλιακός διπολισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιτέλους είναι παρελθόν… Ας ευχηθούμε το πελατειακό κατεστημένο που οικοδόμησαν να περάσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Ας ελπίσουμε ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αφορμή για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, αλλά θα πρόκειται για μήνυμα με διαχρονική ισχύ… Πάντως, όσο λυμαίνονται το συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια δε θα γλιτώσουμε εύκολα από τη Λερναία Ύδρα τους...

Κατά δεύτερο, ο ελληνικός λαός επιτέλους αξιώνει από την ριζοσπαστική-ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και ΔΗΜΑΡ σε μικρότερο βαθμό) ρόλο συνυπεύθυνου (επουδενί συνενόχου) και ρυθμιστή της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής… Τώρα η Αριστερά θα αποδείξει αν όσα ισχυριζόταν μέχρι χθες είναι ανεδαφικά τσαλίμια, ανέκδοτα ανάλογα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, της «επανίδρυσης του κράτους» του Κώστα Καραμανλή το 2004 και του «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ή αν διαθέτει ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για μια άλλη Ελλάδα απαγκιστρωμένη από το Μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα γερά δεμένη στο άρμα της Ευρωζώνης… Ίδωμεν…

Σε τρίτο επίπεδο, η ελληνική κοινωνία παρά τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα της δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι επιθυμεί συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, περισσότερο ή λιγότερο ένοχων… Συνεργασία και όχι ακυβερνησία… Η έλλειψη αυτοδυναμίας (ακόμα και με το μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα με τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο-έκτρωμα των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου, που οδήγησε στο κατάντημα να μην εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά η επιλογή του 20% του εκλογικού σώματος) υποχρεώνει τα κόμματα σε αμοιβαίες υποχωρήσεις για να αποφύγουμε ένα μοιρολατρικό συμβιβασμό στο ραντεβού με την ιστορία της χώρας…

Στα αρνητικά, η είσοδος Νεοναζιστών στο ναό της Δημοκρατίας… Δυστυχώς, η απαξίωση της πολιτικής ζωής έχει μετατρέψει το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο… Άλλο πράγμα, όμως, η ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που επιδεικνύουν οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης (με κομπάρσο την κοινωνία), και άλλο η εχθρότητα απέναντι στη δημοκρατία από τους νταήδες του Φύρερ Μιχαλολιάκου… Το «εγέρθητι» είναι ένα παράγγελμα να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες μας και να κοιτάξουμε κατάμουτρα το αυγό του φιδιού που επωάστηκε και κυκλοφορεί ανενόχλητο γύρω μας… Υπήρχε δίπλα μας και κάναμε ότι δε το βλέπαμε… Ποτέ δε μάθαμε να διαφωνούμε, να ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου κι από την άλλη η μυωπική αντίληψη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μετανάστευσης, εγκληματικότητας κ.τ.λ. έφερε το παρασκήνιο στο προσκήνιο… Αν τα κανάλια είχαν προβάλει περισσότερο τη Χρυσή Αυγή θα τους είχαν ξεγυμνώσει και πολλοί συμπολίτες μας που τους ψήφισαν από οργή, αφέλεια και άγνοια θα είχαν πάρει μια διαφορετική, πιο ψύχραιμη απόφαση… Ένα μέρος της νέας γενιάς μπέρδεψε την επανάσταση με την «Επανάσταση»… Μακάρι να μη το πληρώσουμε με το πιο ακριβό τίμημα…

Κατά δεύτερο, η παντελής απουσία φιλελεύθερων δυνάμεων από το Κοινοβούλιο… Για τη «Δημιουργία Ξανά», το πρώτο κόμμα χωρίς κομματικούς χρωματισμούς που υπόσχεται την άσκηση πολιτικής από μη πολιτικούς, το 2,15% ήταν ένας μικρός θρίαμβος, δεδομένης της ελάχιστης προβολής από τα Μέσα… Κάτι που μέχρι πρότινος ακουγόταν ουτοπικό προσφέρεται πλέον σε συσκευασία κοινής λογικής… Πολύ ενδιαφέρον πείραμα… Ας γίνει πρότυπο, χωρίς να γίνει μόδα...

Για τη ΔΗΣΥ και τη Δράση το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ξεκάθαρη αποτυχία… Η μεγάλη φθορά των αρχηγών τους (Ντόρας Μπακογιάννη και Στέφανου Μάνου) από τη συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις επί σειρά ετών, η παντελής απουσία κριτικής στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης ως μέρους μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η χωριστή κάθοδος στις εκλογές τους καταδίκασαν σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα…
Ο φιλελεύθερος χώρος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα μεταρρυθμιστικό λόγο για τα εγχώρια αδιέξοδα που , κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος από το στείρο λαϊκισμό του Καμμένου βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα…

Σε τρίτο επίπεδο, ο ελληνικός λαός εγκλωβίστηκε στο ψευτοδίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»… Το Μνημόνιο ήταν η σπρωξιά σε ένα βαθύ, αβυσσαλέο γκρεμό, στο χείλος του οποίου μας είχε φέρει ο υπερδανεισμός του σπάταλου κράτους ως το 2009… Το Μνημόνιο είναι συνέπεια και μια από τις βασικές αιτίες, όχι η μοναδική πηγή του πηγαδιού στο τελευταίο παρακλάδι της Σοβιετικής Ένωσης στο δυτικό κόσμο (και ας ονειρεύεται το ΚΚΕ σοσιαλιστικό παράδεισο, η Ελλάδα είχε εδώ και δεκαετίες ένα δηλητηριώδες μείγμα καπιταλισμού-υπαρκτού σοσιαλισμού)… Η Ελλάδα πάσχει από κρίση θεσμών από την ίδρυση του κρατικού μορφώματος το 1830, από πολιτιστική κρίση από το 1980 και από κρίση ρευστότητας από το 2008… Χαρακτηριστική απόδειξη της κυριαρχίας του Μνημονίου στην καθημερινότητα του πολίτη είναι το πώς πλήρωσε τις κωλοτούμπες του ο Καρατζαφέρης (η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου δε μπαλωνόταν με καμιά ακροβασία του) και το πώς απουσιάζει η ήπια φωνή των Οικολόγων από την επόμενη Βουλή (δυστυχώς, το περιβάλλον κρίνεται ήσσονος σημασίας σε σχέση με την οικονομία, μολονότι αποτελεί τον πυλώνα της οικονομίας και της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους)…

Η επομένη των εκλογών αποδεικνύει ότι τα κόμματα δεν έλαβαν το μήνυμά τους καθώς απουσιάζει οποιαδήποτε κουλτούρα συνεργασίας… Η ακυβερνησία είναι μια τακτική «όλα ή τίποτα», μια κυβέρνηση συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με αναγκαία την επαναδιαπραγμάτευση κάποιων δυσβάστακτων, άδικων και αδιέξοδων όρων του Μνημονίου (π.χ.υπερφορολόγηση με έμμεσους φόρους, οριζόντιες περικοπές) μοιάζει πιο σταθερή και συνετή επιλογή, ειδικά με πρωτοβουλία μιας πιο υπεύθυνης Αριστεράς…
Αν ξαναγίνουν εκλογές, τα κόμματα θα έρθουν προ των ευθυνών τους να συνεργαστούν προεκλογικά… Κομματάκι δύσκολο… Αν δεν καταφέρνεις να συγχωνεύσεις τα μαγαζιά κατά παραγγελία του πολίτη-πελάτη, θα το κάνεις πριν σε ξαναεπισκεφθεί; Ας ελπίσουμε μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια, να κλείσει τα αυτιά της στις λαϊκίστικες σειρήνες και στους εκβιασμούς εντός και εκτός συνόρων… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά ζει στην ουρά του φόβου… Ελπίζω, άρα φοβάμαι…

ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ ΑΠΑΓΩΓΗ

Αφού η δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί το πολίτευμα των αρίστων (όχι βέβαια όσων διαθέτουν αριστοκρατική ή ευγενική καταγωγή, αλλά των καλύτερων), σε αυτές τις εκλογές θα ακολουθήσω την τακτική του "μη χείρον βέλτιστον" (όπως και πλήθος συμπολιτών που δεσμεύονται από το κοινωνικό συμβόλαιο τιμής του Rousseau και όχι από άτιμα κομματικά συμβόλαια)... Μολονότι γνήσιο τέκνο της θεωρητικής κατεύθυνσης, θα ακολουθήσω την προσφιλή μαθηματική μέθοδο της "εις άτοπον απαγωγής"...

Σε πρώτο επίπεδο, απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου τους υμνητές των πιο μεσαιωνικών και μαύρων περιόδων του 20ου αιώνα, τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής... Δεν πρόκειται καν για κόμμα, αλλά για εγκληματική συμμορία μπράβων και νονών της νύχτας που μισούν τη διαφορετικότητα για να κερδίσουν λυκοφιλίες μέσα από την προβολή και επιβολή τους... Η καχεκτική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης χρειάζεται πότισμα, λίπασμα με ζωντανές ιδέες και όχι ξερίζωμα...
Σε δεύτερο επίπεδο, το δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα παράγωγά του (Κοινωνική Συμφωνία, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ), που έχουν φανερώσει καθ' όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία (τη μετέτρεψαν σε κυνοβουλευτική) ταυτίζοντας την κοινωνία με τους κομματικούς στρατούς και τη συνείδηση με την κομματική πειθαρχία... Πρόκειται για μαγαζιά με φωτεινές μαρκίζες και υλικά τελευταίας διαλογής που βρίσκουν χονδροειδέστατους πελάτες λιανικής...
Σε τρίτο επίπεδο, τους αρνητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, νοσταλγούς του σταλινισμού (του κόκκινου φασισμού) που καπηλεύονται το όνομα του λαού για να στήσουν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς πιο τερατώδεις κι από το πολυδαίδαλο Ελληνικό δημόσιο της διαπλοκής των κομμάτων εξουσίας... Το ΚΚΕ ας ζει για πάντα το σοσιαλιστικό του όνειρο, αρκεί να μη γίνει εφιάλτης μας...
Σε τέταρτο και τελευταίο επίπεδο απόρριψης, τους αρνητές της Ευρωπαϊκής ιδέας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)... Μολονότι είναι ελπιδοφόρο να εκφράζεται η ανένταχτη Αριστερά, ο σοσιαλισμός δε θα έρθει με απομόνωση, αλλά με συνεργασία, κάτι που σε αυτό το νεοσύστατο κόμμα καταφανώς αγνοούν... Επιπλέον η εμμονή στη μονομερή πλήρη διαγραφή του χρέους συνιστά γεγονός ανέφικτο και ντροπιαστικό για την ελληνική κοινωνία (θα καταξιωθούμε στα μάτια των άλλων ως τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας)... Θα πληρώσουμε ακριβά το τίμημα του "δεν πληρώνω"...

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα γίνονται πιο φωτεινά, χωρίς να λείπουν και οι σκοτεινές πλευρές... Τα υπόλοιπα πέντε κόμματα έχουν από δυο θετικά και δυο αρνητικά... Τουλάχιστον μοιάζουν ως οι καλύτερες επιλογές... Θα παρουσιάσω τα συν και τα πλην, όπως έχουν καταγραφεί στη συνείδησή μου, χωρίς φυσικά να θέλω να επηρεάσω τη συνείδηση κανενός... Εξάλλου, όποιος ψηφίσει με συνείδηση, η ψήφος του αποκλείεται να πάει χαμένη... Οποιοδήποτε από τα πέντε παρακάτω κόμματα μοιάζουν ως το λιγότερο κακό στα δικά μου μάτια... Αν και έχω πάρει την απόφασή μου, θα ήθελα και τις πέντε παρακάτω φωνές (τόσο διαφορετικές ιδεολογικά μεταξύ τους) στην επόμενη Βουλή...

Εξ Αριστερών (χρησιμοποιώ καταχρηστικά τους όρους "Αριστερά-Δεξιά", οι οποίοι κατέστησαν άνευ περιεχομένου μετά την πτώση του τείχους και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού), ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως μεγάλο πλεονέκτημα την πρόταση για ενότητα των αριστερών (από την κομμουνιστική ως την ανανεωτική Αριστερά) και οικολογικών δυνάμεων... Αυτή η πολυφωνία αποδεικνύεται έμπρακτα και από τη λειτουργία του (όχι πάντα αρμονική, αλλά με πρωτόγνωρη διάθεση ανοχής και κουλτούρα συνεργασίας κόντρα στο διαχρονικό εγωισμό των πολιτικών δυνάμεων από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους) ως κίνημα ποικίλων συνιστωσών... Δεύτερο πλεονέκτημα η καλύτερη δυνατή ανάδειξη της καπιταλιστικής κρίσης και των αδιεξόδων της πολιτικής λιτότητας στο εσωτερικό της Ε.Ε. μέσα από λεπτομερή περιγραφή των δομικών ανισοτήτων ενός συστήματος που κάνει το χρήμα αυτοσκοπό (κι ούτε καν το πραγματικό, αλλά το τεχνητό) και τον άνθρωπο εργαλείο...
Από την άλλη πλευρά, η εμμονή στο δίλημμα "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" μου κινεί την υποψία ότι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι μέχρι το 2009 η Ελλάδα ήταν υγιής και μόνο η λάθος διάγνωση, μαζί με τη δηλητηριώδη συνταγή της Τρόικας την αρρώστησε ανίατα και την οδηγεί σε αργό θάνατο... Η περιφορά του κυρίου Τσίπρα ως νέου Ανδρέα Παπανδρέου με λαϊκίστικες κορώνες μου γεννά το φόβο μιας νέας "Αλλαγής", ενός νέου 1981 καταστροφικού για τον τόπο... Η εμμονή στο να θεωρεί την ελληνική κρίση ως καθαρά κρίση του νεοφιλελέυθερου ευρωπαϊκού μοντέλου (του συντηρητικού γαλλογερμανικού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί) παραγνωρίζοντας τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τον οδηγεί στο να αθωώνει έμμεσα τους βολεμένους πελάτες του δικομματισμού που με τόσο μένος εχθρεύεται... Παράλληλα, εφόσον δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μιας ευρωπαϊκής αναπτυξιακής πολιτικής, πολύ γρήγορα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει γράμμα κενό και plan b δε φαίνεται να διαθέτει καμιά από τις συνιστώσες...

Το κόμμα του πράου (πολλές φορές περισσότερο κι από όσο χρειάζεται) κυρίου Κουβέλη, η Δημοκρατική Αριστερά έχει ως κύριο όπλο ότι είναι το μόνο κόμμα που έχει διαγνώσει το μικτό χαρακτήρα της κρίσης (καπιταλιστική κρίση που οδηγεί σε συρρίκνωση κοινωνικού κράτους, εργασιακών δικαιωμάτων κ.τ.λ. και εγχώρια κρίση θεσμών, αξιών, σχέσεων πελατειακού κράτους-πολίτη)... Παράλληλα, διαθέτει ένα πολύ ισχυρό ψηφοδέλτιο (εκτός εξαιρέσων, π.χ. ο διαβόητος Μαλέλης του lifestyle του Star), όπως ο πάντα εύστοχος οικονομολόγος Ματσαγγάνης και άλλες ενδιαφέροντες προσωπικότητες γραμμάτων, τεχνών, επιστημών...
Δυστυχώς, αυτό το κόμμα παλινδρομεί ασύστολα με ακροβασίες που θα ζήλευε και ο ικανότερος ακροβάτης ανάμεσα στον ευρωσοσιαλισμό και στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο... ΄Πρόκειται για παθογένεια που φέρνει τη ΔΗΜΑΡ στον αμήχανο παραλογισμό να ψηφίσει εναντίον της δανειακής σύμβασης και παράλληλα να κατηγορήσει τη γερμανική Αριστερά που ψήφισε επίσης εναντίον... Θέλει δηλαδή να παρουσιαστεί με φιλολαϊκό προφίλ από τη μια και ως δύναμη ευθύνης και κυβερνώσα Αριστερά από την άλλη...
Επιπλέον, μην τρέφουμε αυταπάτες... Ψήφος στη ΔΗΜΑΡ αποτελεί κατ' ουσία συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ, εφόσον η συνεργασία είναι σχεδόν δεδομένη, όσο και να ντρέπονται ή φοβούνται να το παραδεχτούν... Αν τα δυο κόμματα εξουσίας χρειαστούν και τρίτη δύναμη, ο προοδευτικός χαρακτήρας της ΔΗΜΑΡ θα την καταστήσει πόλο έλξης, κάτι που οι ανανεωτές δεν απορρίπτουν ως προοπτική... Η συνεργασία ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο πιθανή από τη συνεργασία του κυρίου Κουβέλη με δυνάμεις που αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στο Μνημόνιο και χωρίς τόσο ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό...

Οι Οικολόγοι Πράσινοι αποτελούν μια εναλλακτική πρόταση (όχι τόσο εναλλακτική στην υπόλοιπη Ευρώπη που τα ζητήματα περιβάλλοντος είναι εδώ και πολλά χρόνια πρωταγωνιστές στην πολιτική ατζέντα), καθώς θέτουν στο προσκήνιο την έννοια της αειφορίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, των βιολογικών καλλιεργειών κ.τ.λ. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναγκαίος όρος επιβίωσης κάθε ανθρώπου, ενώ η στροφή στη φύση θα εξασφαλίσει την αυτάρκεια ολόκληρης της κοινωνίας... Στα υπέρ του κόμματος επιπλέον ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, καθώς μόνο σε επίπεδο Ε.Ε. μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητήματα εκτεταμένης ρύπανσης από εταιρίες που υπολογίζουν τα πάντα με γνώμονα το κέρδος με οποιοδήποτε κόστος και συνέπειες που ξεπερνούν την επικράτεια ενός κράτους-μέλους...
Στα πλην, ότι έχουν θέσει στο περιθώριο όλα τα άλλα ζωτικής σημασίας θέματα της καθημερινότητας του πολίτη (π.χ. μετανάστευση, εργασιακά κ.τ.λ.) υποφέροντας από ασάφεια στη διαπίστωση των προβλημάτων και στη διατύπωση των λύσεων... Παράλληλα, υποφέρουν από μια απολιτίκ νοοτροπία στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν σαν κίνημα κι όχι σαν κόμμα... Άλλο πολιτική, άλλο κόμματα, μη τα συγχέουμε... Η καλύτερη πολιτική συζήτηση είναι αυτή που γίνεται χωρίς κομματικούς χρωματισμούς, ωστόσο η ιδεολογία οφείλει να είναι παρούσα ως στίγμα συνείδησης του μετέχοντος στο διάλογο... Αυτό το σκόπελο οι Οικολόγοι Πράσινοι προσπαθούν να τον προσπεράσουν ξώφαλτσα, κάνοντας ότι δε τον διακρίνουν...

Στο λεγόμενο φιλελεύθερο χώρο (ο όρος "νεοφιλελέυθερος" δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, κατά την ταπεινή μου γνώμη), υπάρχουν δυο αξιόλογες φωνές, μια πιο φρέσκια και μια πιο ώριμη...
Η "Δημιουργία Ξανά" αποτελεί το πρώτο κόμμα που φτιάχτηκε στην Ελλάδα χωρίς πολιτικούς, από ανθρώπους της κοινωνίας και του επιχειρείν κι αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα παράσημο... Η αποδέσμευση από τα δεσμά του κομματικού κράτους είναι διάχυτη στις προγραμματικές θέσεις και στις ομιλίες του ιδρυτή της Θάνου Τζήμερου (π.χ. κατάργηση προνομίων συνδικαλιστών, απομάκρυνση παρατάξεων από τα πανεπιστήμια κ.τ.λ.)... Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός θεσμών που προτείνει είναι εντυπωσιακός (π.χ. κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και σύνταξης, επανεξέταση μονιμότητας, αξιολόγηση, ασυμβίβαστο βουλευτικής-υπουργικής ιδιότητας κ.τ.λ.) και παρά τη δυσχέρεια εφαρμογής θα οδηγούσε σε μια άλλη Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος...
Δυστυχώς, στην προσπάθειά της να αναδείξει τη μαυρίλα του ελληνικού κρατικίστικου τέρατος σχεδόν βγάζει λάδι τον καπιταλισμό, κάνοντας επιδερμική κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της Ε.Ε. και στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα... Δυστυχώς, πρόκειται για ένα κόμμα που θα αργήσει να γίνει γνωστό στη συνείδηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, άρα δεν έχει καμιά πιθανότητα να μπει στην επόμενη Βουλή, οπότε στην ουσία θα πρόκειται για "χαμένη ψήφο", καθώς όποιος επιλέξει το δρόμο της "Δημιουργίας Ξανά" θα βρεθεί χωρίς εκπροσώπηση της βούλησής του... Ωστόσο, καμιά ψήφος που δόθηκε συνειδητά, με υπεύθυνο αίσθημα δεν είναι χαμένη...

Τέλος, η "Δράση" του γνωστού και μη εξαιρετέου Στέφανου Μάνου, ενός παλαιού πολιτικού με υψηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή εκτίμηση από μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος που συνεχίζει τη μοναχική του πορεία με νέα άφθαρτα πρόσωπα... Μαζί με τη "Δημοκρατική Αριστερά" ίσως έχει συγκροτήσει το καλύτερο ψηφοδέλτιο με πανεπιστημιακούς (π.χ. Προκοπάκης) και λοιπούς πνευματικούς ανθρώπους που απαξίωναν μέχρι πρότινος να ασχοληθούν με το πολιτικό κατεστημένο... Εξαίρεση στο κατά τα άλλα εκλεκτό ψηφοδέλτιο η κυρία Μιράντα Ξαφά, απεσταλμένη του ΔΝΤ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα άφησε σκόνη και θρύψαλα, λίγο έλειψε να ιδιωτικοποιήσει μέχρι και τον άερα που ανέπνεαν οι κάτοικοι... Δεύτερο συν αποτελεί ένα εξαιρετικά οργανωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα εξορθολογίσουν τη δημόσια διοίκηση, το κράτος Λεβιάθαν, την ιερή αγελάδα της Ελλάδας (απελευθερώσεις επαγγελμάτων, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό και στη φορολογία, σύγκρουση με συντεχνιακά συμφέροντα στις ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αποκρατικοποιήσεις)... Οι απολύσεις που υπόσχεται η Δράση είναι μεν απαραίτητες, αλλά σε μια εποχή που οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο θα δημιουργήσει κοινωνική έκρηξη και βαθύτερη ύφεση... Επίσης στα συν η πληρέστερη πρόταση για αντιμετώπιση του πολύπλοκου μεταναστευτικού ζητήματος που κατατέθηκε από ελληνικό κόμμα...
Αν η "Δημιουργία Ξανά" κάνει επιδερμική σα χάδι, κριτική της τραπεζοκρατίας, η "Δράση" αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά πιστεύοντας αφελώς ότι το μαγικό χέρι της αγοράς θα τα ρυθμίσει όλα χωρίς οποιαδήποτε κρατική ή υπερεθνική παρέμβαση (το παράδειγμα της Goldman Sachs και της Lehman Brothers διαψεύδει κατηγορηματικά το κόμμα του κυρίου Μάνου)... Επιπλέον, ο κύριος Μάνος μολονότι ικανός και αξιόλογος πολιτικός όσο υπηρέτησε από υπουργικές θέσεις πρόσφερε μεν έργο (π.χ. ανάπλαση της Πλάκας), ωστόσο συχνά πρόδωσε κάποιες αρχές του συγκατανευόμενος στα μεγάλα συμφέροντα (π.χ. αύξηση κατά 50% του φόρου στα καύσιμα, παρά την πάγια θέση του για μείωση της φορολογίας ώστε να πετύχει πλεονασματικό προϋπολογισμό)... Ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη ασυνέπεια σε εποχές που αναζητούμε τους πιο συνεπείς, άξιους και κοινωνικά υπέυθυνους δημιουργεί κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου...

Αυτά τα 5 κόμματα μοιάζουν ως οι καλύτερες δυνατές λύσεις... Το τι θα ψηφίσουμε είναι θέμα καθαρά προσωπικής κρίσης, ατομικής ευθύνης με συλλογικό αντίκτυπο... Το υπεύθυνο αίσθημα εδώ και τώρα στο προσκήνιο... Οι εικόνες με τους άστεγους να μονομαχούν για ένα παγκάκι και τους ανέργους να γυρεύουν ελεημοσύνη στα συσσίτια μόνο με ανθρωπιά (συναίσθημα) και αίσθηση καθήκοντος (λογική) μπορεί να αντιμετωπιστεί... Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες, ας ανοίξουμε τα μάτια, ας βουτήξουμε την ψυχή στο μυαλό για να μη χρειαστεί να ξανασφίξουμε τα δόντια...

Υ.Γ.: Η χρεοκοπία της Ελλάδας έχει συντελεστεί ήδη (από το 1830 κρίση θεσμών, από το 1980 ηθική-πολιτιστική και από το 2009 οικονομική)... Έχουμε χρέος να επιλέξουμε τα κατάλληλα πρόσωπα (καλύτερα αξιόλογοι άνθρωποι παρά αξιόλογα κόμματα) από τον κομματικό συνδυασμό της επιλογής μας (μέχρι να φτάσει η ευλογημένη στιγμή που θα μπορούμε να εκλέγουμε πρόσωπα από περισσότερους κομματικούς συνδυασμούς μέσω ενιαίου ψηφοδελτίου σε κάθε περιφέρεια), ώστε να γίνει το καλύτερο δυνατό damage control (κοινωνικά δίκαιη κατανομή βαρών στη βάση της αλληλεγγύης) για τους εξαθλιωμένους ανθρώπους ενός άθλιου τόπου που κρατιέται με νύχια και με δόντια από τον ήλιο και τη θάλασσα για να μη βουλιάξει στην κατάθλιψη... Αντί να ζητωκραυγάζουμε "I' m Hellene" προτιμώ ασφαλώς με λίγα λόγια και πολλά έργα να το ζητωκραυγάσουν κάποια στιγμή οι άλλοι (κοινωνοί του αρχαιοελληνικού πνεύματος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το Νεοέλληνα) για μας... Κανείς 18άρης ανώριμος, παρθένος ψηφοφόρος που κάνει την επανάστασή του στηρίζοντας "Επανάσταση" και κανείς υπερήλικας ζήτουλας που σταυρώνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν μπορεί να καταδικάσει σε σταύρωση έναν ολόκληρο λαό και μια νέα γενιά να ψάχνει την ανάστασή της μεταναστεύοντας... Προσοχή εύθραυστο... Πριν την προσέλευση στην κάλπη ουδέν πάθος (με την έννοια του ιδιοτελούς συμφέροντος) αναγνωρίζεται... Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται... Δεν κάνω κατήχηση σε άλλους, τα γράφω μπας και τα διαβάσω ο ίδιος, γιατί όταν τα λέω ποτέ δε τα ακούω... Η ψήφος είναι υπερόπλο, η αποχή την κάνει σφεντόνα... Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχει στο δόξα πατρί χωρίς σιγαστήρα... Η κυνηγετική περίοδος αρχίζει... Αν η αστοχία και η λαθροθηρία τιμωρούνταν το πολύ με μια τετραετία, τώρα πλέον τιμωρούνται παραδειγματικά με μια χαμένη γενιά, τη γενιά μας... Καλό βόλι σε όλους!!! 

ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΑ

Σ’ αυτή τη γωνιά της γης που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «κανέναν», οι εκλογές βγάζουν το «τίποτα» και νομίζουμε ότι είμαστε τα πάντα, έχουμε χρέος να μην ασχολούμαστε μόνο με το χρέος, αλλά και με τα ελάχιστα τετραγωνικά της ύπαρξής μας… Μη φοβάστε, φεουδάρχες… Δε θα σας πάρουμε τα στρέμματα… Βίο θέλουμε, όχι βιος…

Απ’ όταν πρωτοήρθε σε συνουσία η πένα με το χαρτί, το γράψιμο έχει κάνει κατάληψη σ’ ένα δωματιάκι ένα επί ένα και δε του πάει καρδιά να φύγει… Μόλις κρυφακούσουν κάποιον να γράφει (δόξα τον Ύψιστο, η εποχή γεννάει σαν κουνέλα πειράματα στο χαρτί), τον αρχίζουν στην ανάκριση, τίγκα στην αδιακρισία, με ερωτήσεις πιο κανονισμένες κι απ’ το ερωτηματολόγιο του Προυστ (σίγουρα πολύ πιο αδιάφορες)…

Πρώτη κλασική ερώτηση-καραμέλα «Γιατί γράφεις;»… Πολλοί απαντάνε στην καραμέλα με τσιχλόφουσκα «ανάγκη έκφρασης»… Η έκφραση είναι βάρβαρη αλήθεια, ξεγύμνωμα δίχως φύλλο συκής, ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο… Είναι δυνατό να έχουμε χύσει τόσα κιλά ιδρώτα κι αίματος, να έχουμε λύσει τόσα μυστήρια για να κρατάμε μυστικά και να τα πετάμε χύμα στο κυνήγι ενός best seller; Δε μπορεί να είναι ανάγκη έκφρασης… Δε γίνεται να είναι… Δε
την κατέχουμε την αλήθεια και να την κατέχουμε σίγουρα δε την αντέχουμε, και να την αντέχουμε δε την προσέχουμε, και να την προσέχουμε δε την προεξέχουμε ποτέ στη ζωή μας…

Το γράψιμο είναι το μόνο αναμάρτητο ψέμα, το χειρότερο ψέμα μια μισή αλήθεια… Το κομμένο κλαδί στο οποίο ανεβάζεις κάποιον για να θαυμάσει το χρώμα της φυλλωσιάς σου…

Δεύτερη και τελευταία ερώτηση-παγίδα… «Πώς γίνεται να είσαι χαρούμενος άνθρωπος και να γράφεις τόσο απαισιόδοξα;»… Το γράψιμο δεν είναι το ίχνος ενός βιώματος, αλλά η προφητεία ενός ίχνους, δεν είναι μια κατά κύματα επίθεση για το λυτρωτικό γκολ στην παράταση, αλλά η άμυνα ζώνης για να κρατήσουμε το σκορ… Πάντα έγραφα σε θέση offside… Κάθε κείμενο σε απελευθερώνει φορώντας σου σα βραχιόλια σκουριασμένες χειροπέδες… Γράφω σημαίνει αμύνομαι, κρατάω κόντρα, φράζω τα φουσκονέρια των ονείρων…
Η ζωή μια άσκηση ισορροπίας, κάνει παρκούρ ανάμεσα στις λευκές σελίδες των ονείρων και στις μουντζούρες ενός τετραδίου…
Ημισφαίρια υπάρχουν παντού, στη γη, στον εγκέφαλο, στην ένα επί ένα καμαρούλα της
κάθε ύπαρξης…

Την ώρα που με ρουφάει το χαρτί έρχομαι σε μετωπική σύγκρουση με τα όνειρα… Πάντα υπεραισιόδοξα, αφελή και ανώφελα…
Προχωρούν με ταχύτητα φωτός και δε βλέπουν μέσα από τα φιμέ τζάμια τους το πεπρωμένο που πλησιάζει απειλητικά μέσα από τις ακτίνες Χ του σκοταδιού…
Σε κάθε όνειρο υπάρχει η σιγουριά του νικητή, σε κάθε γραφτό το ενδεχόμενο της ήττας…

Συγγραφή σημαίνει να γράφεις με κάποιον άλλο (Μούσα) και για κάποιον άλλο (ποιητικό υποκείμενο)…
Η Μούσα διαλέγει με το κοφτερό της βλέμμα όσα σε μάτιασαν και τα περνάει από το μαγικό φίλτρο του άφιλτρου… Σωματικός έλεγχος στις λέξεις, στραβά μάτια στη φλυαρία της σιωπής…
Το ποιητικό υποκείμενο είναι αιτία, αφορμή και συμπέρασμα ενός κειμένου… Δέκτης μιας εξομολόγησης, κοινωνός σε μια ακοινώνητη κοινωνία… Όσα δεν άντεξαν να φτάσουν στα χείλη, τα στριμώχνεις στο χαρτί… Σιωπές και μισόλογα στοιβαγμένες σαρδέλες… Η απέλπιδα προσπάθεια να προσγειώσεις τον ουρανό σου, να εντοιχίσεις ένα άστρο που έλαμψε για πάντα σ’ ένα άψε-σβήσε των ματιών σου…

Κι ο συγγραφέας ξάγρυπνος γραφιάς στις διαταγές της Μούσας… Νυχτοφύλακας, σκοπιά σε γερμανικό νούμερο… Φυλάει την ψυχή (την παραφυλάει) φωνάζοντας «αλτ, τις ει;» σε κάθε όνειρο… Πού ν' ακούσει το όνειρο; Έχει βάλει μπαμπάκια στα αυτιά… Άτιμο τ’ όνειρο, ένα αμάξι να ταξιδεύεις στο μέλλον τρακάροντας ξανά και ξανά το παρελθόν… «Μόνο ένα πράγμα δε μου δίνει το όνειρο», γράφει η Δημουλά, «το όριο, ως που θα κινδυνέψω»…
Η νύχτα είναι πολύ φιλόξενη κι ανέχεται να τρέφει τέτοιο φίδι στον κόρφο της… Ικέτης ήρθε το όνειρο και ρίζωσε άλλο ένα δειλινό… Αρμένικη βίζιτα, ενώ έρχεται ακάλεστο στην κάθε ζωή… Τα όνειρα σπόρια της μέρας που βλασταίνουν τη νύχτα…

Η μύτη του μολυβιού μεγαλώνει όσο το ξύνω, όσο οξύνω την ψυχή μου σαν τη μύτη του Πινόκιο… Θες κι άλλη απόδειξη για να πειστείς ότι ποτέ δε λες την αλήθεια γράφοντας; Κι η τιμωρία για το «ου ψευδομαρτυρήσεις» η κοιλιά της φάλαινας… Απ’ την κοιλιά της μάνας στην κοιλιά της φάλαινας… Θα το καταπιούμε να μας καταπιεί η φάλαινα… Ας είναι οι ωδίνες ενός καινούριου τοκετού… Μες στα σπλάχνα της γης τα πιο σπάνια κοιτάσματα ουρανού… Ψιχάλες
στιγμών, παλιρροϊκά κύματα ονείρων, χάρτινοι πύργοι που τα ‘βαλαν με το τσουνάμι… Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας που προσπαθούν να χωρέσουν στο λογικό πάθος της Μεγάλης Εβδομάδας…

Υ।Γ। Και κάτι σαν μαντινάδα για Καλό Πάσχα… Ένα δίστιχο έγραψα ο έρμος, μη φανταστείτε ότι έχω και κρητικές ρίζες, ούτε Κρητικός (δεν είμαι) ούτε κριτικός (δε το ‘χω) στην τέχνη…

Του κάθε ανθρώπου η ζωή μια εβδομάδα πάθη
στεφάνι πλέξε του Μαγιού κι ας είναι απ’ αγκάθι…

Καλή σταύρωση και καλή ανάσταση σε όλους!!!

ΑΥΤΟΕΚΠΛΗΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Αυτοκτονία
σάλεμα του νου
μόλις πεθάνουν από φυσικά αίτια
οι αισθήσεις…

Ένας λιγότερος άνθρωπος
μια λιγότερη ψυχή
ένα λιγότερο στόμα…
Τίποτα περισσότερο
από μια κηλίδα αίματος
ντεκόρ στο ματωμένο δειλινό…
Θα σκουπίσουν οι οδοκαθαριστές
με την ανατολή του ήλιου
και θα ξαναλάμψουν οι πλατείες…
Για ποιους;
Για πόσο;
Μασκαρεμένες μέρες με το make up του ήλιου,
μασκαρεμένες νύχτες με το make up του φεγγαριού…
Άδειες πλατείες γεμάτες πελατείες…

Ζωές με σιγαστήρα
και η ατομική βόμβα ενός θανάτου…
Δηλητηριώδες μανιτάρι πάνω απ’ την πόλη…
Τα τοξικά απόβλητα μιας vegetarian Μεταπολίτευσης
που τρέφεται με τις σάρκες της
και καταπίνει αμάσητα ιδέες…

Νεκροί κατ’ επιλογή
νεκροί κατά παραγγελία
νεκροζώντανοι κατ’ εξακολούθηση…
Η live μετάδοση μαγνητοσκοπημένων θανάτων…

Nο people no problem το σλόγκαν της ενοχής…
Nο people no party το σλόγκαν της εποχής…


Γεμάτες πλατείες…
Μηχανή του χρόνου…
1974…

Αυτοκτονίες στο Σύνταγμα…
Κακοτεχνίες του Πολυτεχνείου…
2012…
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της συντέλειας του κόσμου…

ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΚΙΑ ΤΣΕΠΗΣ

«Φρέσκα ψάρια πουλάω, φρέσκα ψάρια»… Ό, τι ξέβρασε το κύμα, ό, τι βρήκα πρόχειρο στον αφρισμένο βάλτο των κυριακάτικων εφημερίδων… Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε… Τι κατάντια κι αυτή… Πλέον για να ψηλαφίσεις την τεχνητή αναπνοή της Ελλάδας (για σφυγμό ούτε λόγος) αρκεί να απλώσεις τη χούφτα σου στα στάσιμα νερά, ούτε παραγάδι, ούτε καθετή, ούτε ψαροντούφεκο βρε αδερφέ, έτσι για ποικιλία…
Για περάστε, για περάστε, αγοράστε και θαυμάστε το εμπόρευμα που ψάρεψα, τον καθρέφτη της εποχής…
89 δις ευρώ το νέο πακέτο με τον κωδικό PSI,
120% του ΑΕΠ χρέος το 2020,
ο χρυσός κανόνας του ετήσιου ελείμματος του 0,5%,
μείωση της σπατάλης των δαπανών στα νοσοκομεία κατά 300 εκ. ευρώ,
δάνειο από την τοκογλυφική οργάνωση της Θεσσαλονίκης με επιτόκιο 10%,

Αυτά και άλλα πολλά σε μια σύντομη περιπλάνηση μέσες-άκρες… Έτσι κι αλλιώς, αν δεν υπήρχαν κάποιες προσφορές, ανάσες πολιτιστικής δροσιάς ούτε ζωγραφιστό δε θα μ’ έβλεπαν οι φυλλάδες στην πελατεία τους… Νούμερα, νούμερα, νούμερα… Τα μηδενικά μας βομβαρδίζουν με αριθμούς για να νιώσουμε νούμερα… Η απόλυτη ισοπέδωση… Λες και είδαμε ποτέ φράγκα στην τσέπη μας… Εκεί που το χέρι έκανε τη γεώτρηση στο παντελόνι κι άρπαζε την πιστωτική, τώρα τα δάχτυλα παίζουν με την ξηλωμένη φόδρα… Ούτε χαρτί ούτε κέρμα… Ούτε φωνή ούτε ακρόαση…
Αφού έπιασε τους άρχοντες του τόπου τέτοια κάψα με τα νούμερα, μ’ έπιασε ξαφνικά και μένα… Καλά λένε πως η λύσσα είναι μεταδοτική… Ανίατη ασθένεια… Θέλω να ενημερωθώ για κάποια νούμερα, αφού με καταντήσατε νούμερο, οφείλω να ξέρω την ποσότητα και το μέγεθος της ύπαρξής μου… Τη λινάτσα ή το κασμίρι, το ποιόν της θα το φτιάξω στο δρόμο, αρκετά αυτομαστιγώθηκα, χρωστάω μια αντεπίθεση, αρκετή υπερωρία δούλεψαν οι άμυνές μου, τα ‘φτυσαν…
Λοιπόν, πόσοι πραγματικά άνεργοι υπάρχουν στη χώρα, μετρήστε τους χωρίς τα τερτίπια της ημιαπασχόλησης, των stage, τα μπλοκάκια στον ΟΑΕΔ, τη «μαύρη εργασία», την ελαστική ξεχειλωμένη αξιοπρέπεια, χωρίς ταμπελίτσες προϋπηρεσίας και βιογραφικά σημειώματα… Η ζωή στην επαιτεία ενός βιογραφικού σημειώματος…
Πείτε μου, πόσες απόπειρες αυτοκτονίες έχουν γίνει στην Ελλάδα της Κρίσης, στην Ελλάδα του ξαφνικού τσουνάμι, στην Ελλάδα που φημίζεται για τον ήλιο της και ψάχνεται παγωμένη για σκιέρ καθώς έρχεται κατά πάνω της με ταχύτητα φωτός η χιονοστιβάδα…
Μιλήστε μου, γαμώ το κερατό μου, για το πόσοι άστεγοι φιλοξενούνται στα παγκάκια με την ευγενική χορηγία της φύσης (με τη φρούδα ελπίδα ότι ο ουρανός θα τους λυπηθεί και θα αναβάλλει παρά φύσει τις βροχές του, με τη φρούδα ελπίδα ότι τα σπουργίτια θα αφήσουν κάνα ψίχουλο από ελεημοσύνη, με τη φρούδα ελπίδα ότι θα βρεθούν περαστικοί με δύο χιτώνες αφορολόγητους, στο όνομά τους και για λογαριασμό τους που θα δώσουν τον ένα δίχως τραπεζική εγγύηση)…
Πόσα παιδιά λιμοκτονούν στα σχολεία, που μπαίνουν για πνευματική τροφή και βγαίνουν σκελετοί…
Πόσοι φοροδιαφεύγουν, γελώντας πίσω απ’ την πλάτη του μαλάκα που θα πληρώσει το χαράτσι, κεφαλικούς φόρους, ασφάλειες ζωής για μια ζωή υπό διαρκή ανασφάλεια…
Πόσα λεφτά βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες, πλαστές επιταγές, θησαυροφυλάκια, ανεξόφλητα γραμμάτια χρήματος…

Όχι, κύριοι, έχω αφήσει ανεξόφλητα γραμμάτια αίματος με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τον εαυτό μου… Απαντήσατε στην ερώτησή μου και σας ευχαριστώ για την ταχεία ανταπόκριση… Δεν ήταν τελικά και τόσο ρητορική… «Μαζί τα φάγαμε», «Σώζουμε τη χώρα», «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»… Απ’ το «μαζί τα φάγαμε» και πέρα συγκρίνουμε μπουκιές, μερίδες… Μας έκλασε η ζωή σε κοινό παρονομαστή κι εμείς αμέριμνοι να κοιτάζουμε σα δείκτη Χρηματιστηρίου τον αριθμητή του κλάσματος… Να βάζουμε ταβάνι στις αξίες μας, στα όσα δικαιούμαστε… Αρκεί να είναι περισσότερα από το διπλανό… Εθισμένοι στο «λίγο» και στο «περισσότερο από»… Όχι, ρε μάγκες, έτσι δε δικαιούμαστε τίποτα… Καλά μας κάνουν όσο συγκρίνουμε και λογοκρίνουμε αντί να αυτοκρινόμαστε και να κρίνουμε…

Κομπιουτεράκια τσέπης, τερατάκια τσέπης που διαολιζόμαστε με μεσημεριανάδικα και διαολοστέλνουμε από τον καναπέ, και πάντα υπολογίζουμε με συστολή τις υποδιαστολές μας, μετράμε τα κουκιά στην κατσαρόλα… Για πόσους θα φτάσουν μας τσουρουφλίζει, ποιοι θα πεινάσουν ποιος χέστηκε (ανάγκη και κόψιμο να λιγδώνει μόνο το δικό μας αντεράκι)… Εμείς κι εσείς… Νηστικοί εκ περιτροπής… Το μαρτύριο της σταγόνας… Η ευθανασία ήταν μια κάποια λύσις… Όταν η ζωή έγινε επιβίωση πνίξαμε την κραυγή μας, τώρα που η επιβίωση απέγινε αντιβίωση πνίγουμε και τους ψιθύρους μας… Όχι, η Χούντα σας δε θα περάσει… Καλύτερα ξεχασιάρηδες ονειροπόλοι παρά ωμοί αριθμομνήμονες…

Υ.Γ. Ο κανιβαλισμός σας δε θα περάσει… Μπορεί να μας φάτε λάχανο, αλλά δε θα επιλέξετε για μας χωρίς εμάς το επάγγελμα των ονείρων μας… Δε θα γίνουμε με το ζόρι οικονομολόγοι επειδή το απαιτούν οι αγορές (ούτε καν η αγορά εργασίας)… Εμείς της θεωρητικής δε σκαμπάζουμε από πρακτικά… Μια Νομική έβγαλα κουτσά-στραβά και με τα λίγα που συγκράτησα ως νομικός δικαιούμαι να σας απαντήσω…
Ούτε εξ αμελείας αθώος ούτε εκ προμελέτης συνένοχος στο έγκλημά σας…