«Φρέσκα ψάρια πουλάω, φρέσκα ψάρια»… Ό, τι ξέβρασε το κύμα, ό, τι βρήκα πρόχειρο στον αφρισμένο βάλτο των κυριακάτικων εφημερίδων… Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε… Τι κατάντια κι αυτή… Πλέον για να ψηλαφίσεις την τεχνητή αναπνοή της Ελλάδας (για σφυγμό ούτε λόγος) αρκεί να απλώσεις τη χούφτα σου στα στάσιμα νερά, ούτε παραγάδι, ούτε καθετή, ούτε ψαροντούφεκο βρε αδερφέ, έτσι για ποικιλία…
Για περάστε, για περάστε, αγοράστε και θαυμάστε το εμπόρευμα που ψάρεψα, τον καθρέφτη της εποχής…
89 δις ευρώ το νέο πακέτο με τον κωδικό PSI,
120% του ΑΕΠ χρέος το 2020,
ο χρυσός κανόνας του ετήσιου ελείμματος του 0,5%,
μείωση της σπατάλης των δαπανών στα νοσοκομεία κατά 300 εκ. ευρώ,
δάνειο από την τοκογλυφική οργάνωση της Θεσσαλονίκης με επιτόκιο 10%,
Αυτά και άλλα πολλά σε μια σύντομη περιπλάνηση μέσες-άκρες… Έτσι κι αλλιώς, αν δεν υπήρχαν κάποιες προσφορές, ανάσες πολιτιστικής δροσιάς ούτε ζωγραφιστό δε θα μ’ έβλεπαν οι φυλλάδες στην πελατεία τους… Νούμερα, νούμερα, νούμερα… Τα μηδενικά μας βομβαρδίζουν με αριθμούς για να νιώσουμε νούμερα… Η απόλυτη ισοπέδωση… Λες και είδαμε ποτέ φράγκα στην τσέπη μας… Εκεί που το χέρι έκανε τη γεώτρηση στο παντελόνι κι άρπαζε την πιστωτική, τώρα τα δάχτυλα παίζουν με την ξηλωμένη φόδρα… Ούτε χαρτί ούτε κέρμα… Ούτε φωνή ούτε ακρόαση…
Αφού έπιασε τους άρχοντες του τόπου τέτοια κάψα με τα νούμερα, μ’ έπιασε ξαφνικά και μένα… Καλά λένε πως η λύσσα είναι μεταδοτική… Ανίατη ασθένεια… Θέλω να ενημερωθώ για κάποια νούμερα, αφού με καταντήσατε νούμερο, οφείλω να ξέρω την ποσότητα και το μέγεθος της ύπαρξής μου… Τη λινάτσα ή το κασμίρι, το ποιόν της θα το φτιάξω στο δρόμο, αρκετά αυτομαστιγώθηκα, χρωστάω μια αντεπίθεση, αρκετή υπερωρία δούλεψαν οι άμυνές μου, τα ‘φτυσαν…
Λοιπόν, πόσοι πραγματικά άνεργοι υπάρχουν στη χώρα, μετρήστε τους χωρίς τα τερτίπια της ημιαπασχόλησης, των stage, τα μπλοκάκια στον ΟΑΕΔ, τη «μαύρη εργασία», την ελαστική ξεχειλωμένη αξιοπρέπεια, χωρίς ταμπελίτσες προϋπηρεσίας και βιογραφικά σημειώματα… Η ζωή στην επαιτεία ενός βιογραφικού σημειώματος…
Πείτε μου, πόσες απόπειρες αυτοκτονίες έχουν γίνει στην Ελλάδα της Κρίσης, στην Ελλάδα του ξαφνικού τσουνάμι, στην Ελλάδα που φημίζεται για τον ήλιο της και ψάχνεται παγωμένη για σκιέρ καθώς έρχεται κατά πάνω της με ταχύτητα φωτός η χιονοστιβάδα…
Μιλήστε μου, γαμώ το κερατό μου, για το πόσοι άστεγοι φιλοξενούνται στα παγκάκια με την ευγενική χορηγία της φύσης (με τη φρούδα ελπίδα ότι ο ουρανός θα τους λυπηθεί και θα αναβάλλει παρά φύσει τις βροχές του, με τη φρούδα ελπίδα ότι τα σπουργίτια θα αφήσουν κάνα ψίχουλο από ελεημοσύνη, με τη φρούδα ελπίδα ότι θα βρεθούν περαστικοί με δύο χιτώνες αφορολόγητους, στο όνομά τους και για λογαριασμό τους που θα δώσουν τον ένα δίχως τραπεζική εγγύηση)…
Πόσα παιδιά λιμοκτονούν στα σχολεία, που μπαίνουν για πνευματική τροφή και βγαίνουν σκελετοί…
Πόσοι φοροδιαφεύγουν, γελώντας πίσω απ’ την πλάτη του μαλάκα που θα πληρώσει το χαράτσι, κεφαλικούς φόρους, ασφάλειες ζωής για μια ζωή υπό διαρκή ανασφάλεια…
Πόσα λεφτά βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες, πλαστές επιταγές, θησαυροφυλάκια, ανεξόφλητα γραμμάτια χρήματος…
Όχι, κύριοι, έχω αφήσει ανεξόφλητα γραμμάτια αίματος με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τον εαυτό μου… Απαντήσατε στην ερώτησή μου και σας ευχαριστώ για την ταχεία ανταπόκριση… Δεν ήταν τελικά και τόσο ρητορική… «Μαζί τα φάγαμε», «Σώζουμε τη χώρα», «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»… Απ’ το «μαζί τα φάγαμε» και πέρα συγκρίνουμε μπουκιές, μερίδες… Μας έκλασε η ζωή σε κοινό παρονομαστή κι εμείς αμέριμνοι να κοιτάζουμε σα δείκτη Χρηματιστηρίου τον αριθμητή του κλάσματος… Να βάζουμε ταβάνι στις αξίες μας, στα όσα δικαιούμαστε… Αρκεί να είναι περισσότερα από το διπλανό… Εθισμένοι στο «λίγο» και στο «περισσότερο από»… Όχι, ρε μάγκες, έτσι δε δικαιούμαστε τίποτα… Καλά μας κάνουν όσο συγκρίνουμε και λογοκρίνουμε αντί να αυτοκρινόμαστε και να κρίνουμε…
Κομπιουτεράκια τσέπης, τερατάκια τσέπης που διαολιζόμαστε με μεσημεριανάδικα και διαολοστέλνουμε από τον καναπέ, και πάντα υπολογίζουμε με συστολή τις υποδιαστολές μας, μετράμε τα κουκιά στην κατσαρόλα… Για πόσους θα φτάσουν μας τσουρουφλίζει, ποιοι θα πεινάσουν ποιος χέστηκε (ανάγκη και κόψιμο να λιγδώνει μόνο το δικό μας αντεράκι)… Εμείς κι εσείς… Νηστικοί εκ περιτροπής… Το μαρτύριο της σταγόνας… Η ευθανασία ήταν μια κάποια λύσις… Όταν η ζωή έγινε επιβίωση πνίξαμε την κραυγή μας, τώρα που η επιβίωση απέγινε αντιβίωση πνίγουμε και τους ψιθύρους μας… Όχι, η Χούντα σας δε θα περάσει… Καλύτερα ξεχασιάρηδες ονειροπόλοι παρά ωμοί αριθμομνήμονες…
Υ.Γ. Ο κανιβαλισμός σας δε θα περάσει… Μπορεί να μας φάτε λάχανο, αλλά δε θα επιλέξετε για μας χωρίς εμάς το επάγγελμα των ονείρων μας… Δε θα γίνουμε με το ζόρι οικονομολόγοι επειδή το απαιτούν οι αγορές (ούτε καν η αγορά εργασίας)… Εμείς της θεωρητικής δε σκαμπάζουμε από πρακτικά… Μια Νομική έβγαλα κουτσά-στραβά και με τα λίγα που συγκράτησα ως νομικός δικαιούμαι να σας απαντήσω…
Ούτε εξ αμελείας αθώος ούτε εκ προμελέτης συνένοχος στο έγκλημά σας…
