ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ Ή ΧΑΛΑΖΙ; (ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ)

«Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό»… Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι καλοπιάνοντας το άτομο θα το μεταφέρει σηκωτό από την κινούμενη άμμο του εγωισμού και θα το φέρει με τα νερά της αλληλεγγύης… «Ο άνθρωπος είναι κομματόσκυλο», έπρεπε να πει, αλλά θα τον πέταγαν στον Καιάδα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ως βλάσφημο και σήμερα θα τον πρόβαλλαν στην trash ζώνη μαζί με Γιώργο Τράγκα και Στέφανο Χίο ως όψιμο αντιστασιακό…

Οτιδήποτε εξωτερικεύουμε στην πορεία της ζωής υπάρχει μέσα μας εκ γενετής, οτιδήποτε κερδίζουμε μετά κόπων και βασάνων είναι αξιοποίηση της φύσης… Άρα η κτήση είναι φύση… Ο κορμός του (νευρ)ασθενικού δέντρου της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, το λιμάνι του κατά Τσόρτσιλ καλύτερου μεταξύ των χειρότερων πολιτευμάτων είναι η ψήφος… Από τη λαϊκή ετυμηγορία σαλπάρει με λευκά μαντίλια το υπερωκεάνιο της αλλαγής, στη λαϊκή ετυμηγορία καταλήγει μετά από 4 χρόνια (συνήθως λιγότερα, γιατί ρυπαίνει τη θάλασσα με μαζούτ εν πλω και του απαγορεύεται ο απόπλους από το λιμενικό ή πέφτει ντουγρού στο παγόβουνο) ναυαγισμένο με μαύρα πανιά το καΐκι της διάψευσης… «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας», που έλεγε το νέο κύμα, αναπαλαιωμένο στη μαυρίλα των καιρών…

 

Εφόσον ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ζώο πολιτικό, και η ψήφος είναι φυσικό φαινόμενο… Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις ξεκινάνε σαν ορμητικά κόκκινα ποτάμια με την ουτοπική βεβαιότητα ότι το «αίμα νερό δε γίνεται», εκβάλλουν στη θάλασσα για να καταλαγιάσουν και να δουν τι ψάρια έπιασε ο αγώνας τους, αφρίζουν μπροστά στην απειλή των βράχων και στο ξεβόλεμα των υπερπόντιων ταξιδιών και στο τέλος εξατμίζονται… Καμιά αρχή δεν υπόσχεται το τέλος της, ωστόσο χωρίς την αναμέτρησή της με την εφηβεία, την ωριμότητα, τη φθορά και το θάνατο κάθε επανάσταση θα αντιμετωπιζόταν σα μωρό παιδί, γούτσου-γούτσου, άχου το μωρέ χωρίς να την παίρνει κανείς στα σοβαρά… «Ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα και ατμός», όπως γράφει στη «Σιντάρτα» ο Άλκης Αλκαίος…

 

Η ψήφος λοιπόν είναι φυσικό φαινόμενο, μια προσομοίωση του κύκλου του νερού στην τετράγωνη λογική των ανθρώπων, μια προσφορά του υγρού στοιχείου στη γη της επαγγελίας, ο Παράδεισος των 10 εντολών και η Κόλαση της τήρησής τους…
Με απόλυτη φυσικότητα βροντοφωνάζουμε όλοι «κυρίαρχος λαός» λησμονώντας πως ο λαός είναι μια αυθαίρετη κατασκευή, ένα κτίριο που γέρνει σα τον πύργο της Πίζας όπου φυσάει ο άνεμος και μπάζει κρύο με το που σβήσουν τα (ξ)αναμμένα σώματα του εκλογικού θριάμβου… Πύργος της Πίζας ο λαός, πύργος πάνω σε άμμο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία… Κι αυτή φτιαχτή, αυθαίρετη, τεχνητή χάρη σε λογιστικές αλχημείες (τύφλα να ‘χουν τα greek statistics) μαθητευόμενων μάγων της επικοινωνίας… Η ζωή προχωράει φυσικά, δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία, όπως έγραφε ο Νιόνιος στα 70s, κι όμως στο πίσω μέρος του μυαλού έχουμε την αίσθηση ότι όλα είναι ψεύτικα, πλαστικά (εμείς που δε βολευόμασταν ούτε με το ασημένιο μετάλλιο, τώρα εκλιπαρούμε τον τσίγκο για μια τζούρα ελεημοσύνη), χαμένος κόπος…

 

Ζούμε σε εποχές εξάτμισης, υδρατμών που βράζουν στο αίμα, καυτού νερού που κοχλάζει και η βαλβίδα της χύτρας επίμονα ζητάει ενισχύσεις για να το συγκρατήσει… Η φυσική ροή της εξάτμισης είναι να σχηματίσουμε σύννεφα που θα φέρουν την ευλογημένη βροχή για να μας λυτρώσει από μια μακρά περίοδο ιδεολογικής ανομβρίας… Ας βρέξει κι ας διαχειριστεί ο καθένας όπως θέλει τη βροχή… Άλλος ας ανοίξει το στόμα του για να δροσίσει τα αφυδατωμένα χείλη του, άλλος ας την κρυφοκοιτάζει από τις γρίλιες θολώνοντας περισσότερο με τα φθινοπωρινά χνώτα του τα ήδη θολωμένα τζάμια, άλλος με dress code ομπρέλα και αδιάβροχο για να μη χαλάσει τα φρεσκολουσμένα του μαλλιά, άλλος ας τη μαζέψει με φράγμα για να ποτίσει τα ζωντανά του, άλλος ας τρέξει να μαζέψει τα ρούχα απ' την απλώστρα…

 

Δυστυχώς κατά την ξηρασία των κρίσεων οι λαοί δε διαλέγουν το δρόμο της βροχής… Εκλέγουν είτε όσους υπόσχονται ουράνιο τόξο, δηλαδή ελπίδα γενικά κι αφηρημένα για έναν καλύτερο κόσμο είτε όσους υπόσχονται χαλάζι, δηλαδή τιμωρία, φωτιά και τσεκούρι κατά δικαίων και αδίκων… Το ουράνιο τόξο προϋποθέτει βροχή, ενώ το χαλάζι υποκαθιστά τη βροχή… Για τους οπαδούς της ταύτισης των άκρων, η διαφορά των ρημάτων «προϋποθέτει» και «υποκαθιστά» είναι αμελητέα, καθώς και στις δυο περιπτώσεις η βροχή λάμπει δια της απουσίας της… Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά... Μην τα κρίνουμε όλα εκ του αποτελέσματος, ενώ μένουμε μετεξεταστέοι στις αιτίες... Το ουράνιο τόξο (δηλαδή το ουτοπικό κομμάτι της κομματικής Αριστεράς) ξέρει ότι είναι προϊόν της βροχής, δηλαδή της δημοκρατίας, ωστόσο φοβάται την πλημμύρα κι έτσι την ώρα που καλείται να απαιτήσει βροχή για το πόπολο πνίγεται σε μια κουταλιά νερό για να μη γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής (βλ. μη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών)… Το χαλάζι (δηλαδή η Ακροδεξιά και οι απολιτίκ χούλιγκανς) ξέρει ότι είναι το αντίπαλο δέος της βροχής, θέλει να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του (ανθρώπους ψυχή και σώματι, εν δήμω και εν οίκω), ωστόσο ξεκινάει από το σπάσιμο βιτρίνων και αμαξιών, δήθεν για να τιμωρήσει τη χλιδή, ξεκινάει από την αιματηρή θυσία των ξένων και των διαφορετικών, βουντού, ανθρωποθυσία στο θεό της ερήμου, μια αμαρτωλή προσευχή για να πέσει νερό με κάθε μορφή (π.χ. χαλάζι) και κάθε κόστος (π.χ. τσουνάμι)…  Αν είναι μια φορά επικίνδυνο να αντιστεκόμαστε σθεναρά στην αλήθεια της βροχής, είναι χίλιες φορές επικίνδυνο να οδηγούμαστε στο absurdum της ταύτισης του ουράνιου τόξου με το χαλάζι μόνο και μόνο επειδή και τα δύο δεν έφεραν την πολυπόθητη βροχή…

 

Η βροχή έχει τη δική της ξεχωριστή μυρωδιά, λασπώνει το χώμα των προγόνων για να μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση… Οι νέοπλουτοι μικροαστοί βλέπουν τη λάσπη ως ευκαιρία για λασπόλουτρα, οι λούμπεν κυνηγοί μαγισσών ως προβοκάτσια των αστών στα χώματά τους… Οι βρεγμένοι βλέπουν τη λάσπη ως αφορμή για μια νέα κιβωτό του Νώε, για ένα νέο σχέδιο προστασίας όσων τους ανήκουν, αλλά και όσων ανήκουν στους στεγνούς και καθαρούς… Η δημοκρατία είναι πηγή ζωής σα το νερό… Νοιάζεται και για τους διψασμένους και για τους πλημμυρισμένους, ώστε το νερό να μη λείπει σε κανένα… Αλλά όσο περισσότερο μολύνεται με φασισμό ο υδροφόρος ορίζοντας, ο κύκλος του νερού δηλητηριάζεται και γίνεται φαύλος κύκλος… Χωρίς αρχή, μέση και τέλος…

 

Υ.Γ. Ξεκινάμε από άβυσσο, καταλήγουμε στην άβυσσο… Λέτε το ενδιάμεσο διάστημα να ήταν η ζωή και να μη το πήραμε πρέφα; Λέτε να πέρασε και να μην ακούμπησε η προφητεία του Καζαντζάκη;
"Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα"... Και στο μετεωρολογικό δελτίο του Σαββόπουλου πάντα η ίδια παρεμβολή στο ραδιόφωνο... Από το 1929 μέχρι σήμερα... My own Lili Marlene... Ringtone- καμπανάκι κινδύνου... Μια μάζα που διαδηλώνει για το "Τέταρτο Ράιχ" στρώνει κόκκινο χαλί στο "Τρίτο"... Οι καιροί αλλάζουν, χωρίς να αλλάζει το κλίμα... Βαϊμάρη, Αθήνα, δεν έχει σημασία... Ο χωροχρόνος είναι το κρησφύγετο της ιστορίας... Τα φυσικά φαινόμενα τα γεννάνε εικονικές πραγματικότητες... Το αντίδωρο του ανθρώπου στη φύση για το δώρο της ζωής... Ιστορία για αγρίους...

Πότε θα κάνει συννεφιά...