Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΟΙ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ


18 Σεπτεμβρίου 2007… Μια βδομάδα μετά την 6η επέτειο της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων, ήρθε η κατάρρευση των μεγάλων προσδοκιών, το πρώτο πολιτισμικό σοκ, η απομυθοποίηση της εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών Αγώνων και της Eurovision

Παραπλανητικό διαφημιστικό μήνυμα: ακαδημαϊκή ελευθερία… Η φιλοξενία στο πανεπιστημιακό άσυλο ανιάτων με την ξεγνοιασιά μιας πενθήμερης εκδρομής… Κι εγώ αφελής, πανέτοιμος να δρέψω τους καρπούς 12 ετών παπαγαλίας, να δικαιώσω το χαρακτηρισμό «φυτό» και να φωτοσυνθέσω, να απογαλακτιστώ από το φουστάνι της μαμάς και να ονειρευτώ το δικό μου Πολυτεχνείο, να εξεγερθώ απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό χωρίς να εξοργίζω και να εξοργίζομαι με κανέναν…

Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν δα και η Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου, αλλά κάτι λιτό κι απέριττο σαν τις αυλόπορτες του χωριού μου… Σεμνά και ταπεινά άλλωστε… Μπάτε σκύλοι αλέστε… Ξανθές, μελαχρινές γκόμενες και νεαροί μετέφηβοι με γένια τριών ημερών και Lacoste να περισυλλέγουν σα λαγωνικά όποιον κινείται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου για να προσφέρουν με το ζόρι την εθελοντική βοήθειά τους…  Κι εγώ ντροπαλός, ανίκανος να ξεχωρίσω πότε ζύγιζε περισσότερο η συστολή και πότε η περισυλλογή, μη μπορώντας να αποφασίσω αν θέλω να πετάξω ή αν έχω ακόμα ανάγκη το στιβαρό άγγιγμα της μαμάς… Χαμένος στη μετάφραση των απολύτως απαραίτητων βλεμμάτων, των απολύτως απαραίτητων χειραψιών ίσα-ίσα για να σπάει ο πάγος ανάμεσα στη βαριά συννεφιά των Πασπιτών και στις ηλιόλουστες φάτσες των Δαπιτών… Ας όψεται ο ολόφρεσκος θρίαμβος του Κωστάκη τους, αλλιώς πού τέτοιες καλοσύνες… Και μετά τα ορεκτικά ξενέρωτα τυπικά, περάσαμε στο κύριο πιάτο της εγγραφής… Πριν με γράψουν στη σχολή, το πρωτόκολλο επέβαλε να με ξεναγήσουν στα αμφιθέατρα…  Παιδιά για όλες τις δουλειές… Πορτιέρηδες, ξεναγοί, εκτελούν και χρέη γραμματείας… Γενικών καθηκόντων, που λένε και στο Δημόσιο… Του κόμματος, που θα ‘λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος στην αθάνατη ελληνική ταινία…


Από εκεί και πέρα πάντως δε φέρθηκα ντόμπρα σε όσους με γράψανε, καθώς τους έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου… Συγγνώμη παίδες, δε με εμπνεύσατε σαν παρτενέρ… Δε θα προχωρήσω σε μια απολογητική άμυνα, αλλά σε μια καταγγελτική αντεπίθεση… Αντεπίθεση κι ανατροπή, όπως σκούζουν και τα συντρόφια…

Ας το πιάσουμε το νήμα πρώτα απ’ την αισθητική κι ας ξετυλίξουμε το μίτο μέχρι να βγούμε απ' το λαβύρινθο…

Μια βάρβαρη κακοποίηση των τοίχων (δυστυχώς οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεν έχουν μάτια, για να βλέπουν τι τραβάνε) με γιγαντοαφίσες που υψώνουν βερολινέζικου τύπου τείχη στην κριτική σκέψη (παιδί του βρώμικου 89 γαρ, με το που γεννήθηκα γκρεμοτσακίστηκε ο υπαρκτός, τόσο γκαντεμόσκυλο ούτε ο Μητσοτάκης)... 

Σωροί από τραπεζάκια καφενείου (ούτε καν καρυδιάς ή οξιάς για πρεστίζ), μαυσωλεία για σορούς νεκρών ιδεολογιών…

Γενικές Συνελεύσεις με άναρθρες κραυγές που πνίγονται στον καπνό στριφτών τσιγάρων… Στους τεκέδες φωλιάζει σε μια γωνίτσα η λαϊκή σοφία, στο αμφιθέατρο μονάχα η λαϊκίστικη αμπελοφιλοσοφία…

Φανταχτερά πάρτι με διοργανώτριες και χορηγούς επικοινωνίας τις δυο μεγάλες παρατάξεις… Αν θυμάστε τη διαφήμιση των φοιτητοδανείων της Εμπορικής Τράπεζας, έτσι και χειρότερα... Άμα είσαι φελλός από την κούνια, μικρός παίζεις μπουκάλα για να κουτουπώσεις, κι όταν μεγαλώσεις ανοίγεις τη μπουκάλα στην υγειά της «Πασπάρας» ή της «Δαπάρας»… Ο Κωστόπουλος θα τους έδινε πτυχίο lifestyle πάντως…

«Γάμησε τον πούστη το Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη»… Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί, ΠΑΣΠ-ΔΑΠ… Μητέρες των μαχών και πατριάρχες του μίσους… Η γενιά των γονιών μας είχε στο ενεργητικό της ένα Πολυτεχνείο που ακόμα εξαργυρώνει σε ρόλο τοκογλύφου των παιδιών της… Η δική μας γενιά ούτε κατά διάνοια Πολυτεχνείο, μονάχα ένα κακότεχνο εκτροφείο προβάτων που θα στεφθούν με τιμές τσοπάνου λύκοι του μέλλοντός μας…

Υποψήφιοι σχεδόν ίσοι και άθροισμα ψήφων μεγαλύτερο από τον αριθμό των φοιτούντων στη σχολή… Ή δεν ξέρουν αριθμητική (και αντί για πρόσθεση κάνουν προπαίδεια) ή ξεφτιλίζονται σα νούμερα για να τους βγουν οι στατιστικές…


Ας ήταν μόνο η κακή αισθητική, πάει στα κομμάτια… Ξέρεις τι σημαίνει να στάζει η αίθουσα από υγρασία για 15 μέρες πάνω στο τετράδιό σου και παράταξη του πανεπιστημίου να σε καλεί να βγεις από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» (το σύνθημα του Ανδρέα της μεταλλαγμένης Αλλαγής το έχουν πάρει υπό την πνευματική ιδιοκτησία τους οι Κνίτες και το έχουν κάνει κομποσκοίνι)… Αυτοί έχουν μπερδέψει το αμφιθέατρο που στάζει με τα απόρρητα της Στάζι…

Αν γνώριζαν ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης για πόσο ιδιοτελείς σκοπούς χρησιμοποιείται το τεράστιο έργο τους και ποιοι wannabe «Τσε Γκεβάρα» το διακονούν, θα το αποκήρυτταν με τα μπούνια (όπως έκανε ο Χατζιδάκις με τις μουσικές για τις γλυκανάλατες ταινίες της Αλίκης)…

Και η υπόλοιπη παραταξιακή Αριστερά στα όπλα… Καταλήψεις για να παίξουμε άμυνα ζώνης (τακτική γιουρούσι φυσικά, όσα βάλουμε όσα φάμε) στη Διαμαντοπούλου μετά το επιθετικό φάουλ του νόμου-έκτρωμά της, εντοιχισμός απεργοσπαστών καθηγητών (λες και δεν υπάρχει κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, παρά μόνο στην απεργία),  γενικές συνελεύσεις σε ώρες μαθημάτων (εκβιαστικό δίλημμα στους φοιτητές, ή με τη γνώση ή με την επανάσταση, ξεχνώντας τα λόγια του Ρίτσου που τόσο έχουν καπηλευτεί στη «Σονάτα» περί γνώσης και πράξης ως θεμελίων της επανάστασης) με το πρόσχημα ότι η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική (μάθημα ή Γενική Συνέλευση στη λογική του τσιτάτου «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»)…


Όσοι με χαρακτηρίζετε μετά από αυτό το άρθρο απολιτίκ, προφανώς δε θέλετε να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πρόβατο ούτε η κοινωνία μαντρί… Φυσικά και είμαι υπέρ της λήψης αποφάσεων για το Πανεπιστήμιο από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (αλλιώς δεν υπάρχει καν ακαδημαϊκή ελευθερία), ωστόσο η συναλλαγή παρατάξεων-καθηγητών είναι παράσιτο στην αξιοκρατία και την ισότητα, των θεμέλιων λίθων της ακαδημαϊκής ελευθερίας… Πολλοί από όσους προστατεύουν με νύχια και με δόντια το άσυλο (άλλη παρερμηνευμένη κατά το δοκούν έννοια και τούτη), παρέχουν εξωφρενική ασυλία σε φαινόμενα που ξεπερνούν κατά πολύ την κακή αισθητική και εισχωρούν βαθιά στο λαβύρινθο μιας σάπιας κοινωνίας… Η αναπαραγωγή της σαπίλας γίνεται από τη ρίζα... Για το καχεκτικό δέντρο (ελληνική κοινωνία) ευθύνεται η άφεση της ρίζας (παιδεία) στις δυνάμεις ενός τοξικού υπεδάφους (φοιτητικές παρατάξεις)…


Ακριβώς επειδή είμαι τόσο σφόδρα εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στέκομαι εχθρικά απέναντι στις παρατάξεις (στα super market ΔΑΠ, ΠΑΣΠ που αντιμετωπίζουν το φοιτητή ως εμπόρευμα και στα mini market της Αριστεράς που επιβάλλουν τελωνειακό έλεγχο στην περιουσία της σκέψης του καθενός)… Όσο απαξιώνουμε το δημόσιο αγαθό της παιδείας, δίνουμε βούτυρο στο ψωμί της κάθε αδηφάγας εξουσίας… Για να διατηρήσουμε τα χαμηλόβαθμα συμφέροντά μας στρώνουμε το χαλί στα γαλόνια των υψηλόβαθμων συμφερόντων... Αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση γίνει βαθιά ταξική (μιλάω τη γλώσσα σας, όπως βλέπετε, μπας και αντιληφθείτε τα επιχειρήματά μου) και αποκλείονται τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού στο στιλ της κάστας, τότε η ευθύνη δε θα βαραίνει μόνο τους ανωτέρους, αλλά κι εμάς που από τα κάτω συντηρούμε την αρρώστια… Μόνο αν εκλέγονται πρόσωπα από ενιαίο ψηφοδέλτιο και πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις κάθε Σάββατο (ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, χωρίς να βρίσκονται ενώπιον εκβιαστικών διλημμάτων) θα μπορέσουμε να βρούμε ένα φάρμακο για την ανίατη ασθένεια, που έχει υποτροπιάσει και παίρνει χαρακτήρα επιδημίας, μην πω γάγγραινας… Πριν μας ακρωτηριάσουν οι εξελίξεις, ας ενώσουμε το παζλ της φοιτητικής μας ζωής βρίσκοντας τα χαμένα μας κομμάτια… Αν δεν αγαπήσουμε το διάλογο, δε θα ερωτευτούμε ποτέ τη διαφωνία… Αν δεν εντοπίσουμε τα πολλά που μας ενώνουν, θα μένουν πάντα ανεξιχνίαστα τα λίγα που μας ξεχωρίζουν σαν αυθύπαρκτες προσωπικότητες… Όταν τρώμε τις σάρκες μας, αφυδατώνουμε την ψυχή μας… Όσο επιτρέπουμε να μας βάζουν σε περιγράμματα, θα είναι απαγορευτικό να έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης ακόμα και στα αυτονόητα (π.χ. πρόγραμμα εξετάσεων)…


Υ.Γ.: «Ρίξτε φάσκελα στο Μαυρογιαλούρο»… Το πιο διαχρονικό πολιτικοποιημένο ακομματίκ σλόγκαν… Υπάρχει και φιλότιμο... Η 16η Μαΐου ας μη γίνει άλλο ένα πανηγύρι, αλλά μια γιορτή ανατροπής του κομματικού κατεστημένου, ας είναι η αρχή του τέλους ενός μεταπολιτευτικού πάρτι που ακάλεστοι και καλεσμένοι έγιναν μαλλιά κουβάρια… Κέρασμά σας οι εκλογές… Μας δίνετε γη και ύδωρ (δωρεάν σημειώσεις) και μας παίρνετε εργολαβία τον ουρανό… Ευχαριστώ, δε θα πάρω… Δε θα μπω στο παζάρι σας… Έχω τάξει στον εαυτό μου να βγω από τη γυάλα… Μακάρι να τα καταφέρω… Τότε δε θα έχω πια μνήμη χρυσόψαρου και θα θυμάμαι περισσότερα παραδείγματα της παρακμής του Πανεπιστημίου… Τουλάχιστον σήμερα μπορώ να νιώθω ευτυχής που ρούφηξα γουλιά-γουλιά τη δροσερή αύρα των αμφιθεάτρων (τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα ασυζητητί) χωρίς να με ρουφήξει σαν ηλεκτρική σκούπα η αποπνικτική σκόνη σας… Αντίο στα ιδεολογήματα, εις το επανιδείν στις ιδέες… Καλή επιτυχία σε όσους υποψηφίους θέλουν να βγάλουν το πτώμα απ’ τη ντουλάπα, καλή αποτυχία σε όσους το παρφουμάρουν με ναφθαλίνη… Και για να επανορθώσω, επειδή έχασα τη μπάλα και σας πήρα μονότερμα, δε διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα, αλλά το δικαίωμά μας στην αμφισβήτηση… Τέλος καλό, όλα καλά… Και μη χειρότερα…

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

ΕΛΠΙΖΩ, ΑΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ...


Ο σοφός ελληνικός λαός μίλησε… Και μάλιστα εκκωφαντικά… Ξεκούφανε με την τυφλή οργή του τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και την αγοραφοβική Ευρώπη… Τα όρια ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή αυτοκυριαρχία είναι πάντοτε ρευστά… Το εκλογικό αποτέλεσμα νόμισμα με δυο όψεις (ευρώ ή δραχμή δεν παίρνω κι όρκο)… Η Ελλάδα σαν το θεό Ιανό… Το ένα κεφάλι στραμμένο στη Δύση (ευρωπαϊκή προοπτική), το άλλο στην Ανατολή (συντήρηση ενός κράτους-κατάλοιπου του μπαχτισιού)… Τα θετικά μπαίνουν στη ζυγαριά μαζί με τα αρνητικά και η πλάστιγγα δυσκολεύεται να γείρει… Το μέλλον θα αναδείξει όσα δεν έδειξε το παρόν… Παρά τη θολούρα, μπορούμε να διακρίνουμε με το κυάλι κάποια σήματα καπνού…


Στα θετικά, ο μονοπωλιακός διπολισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιτέλους είναι παρελθόν… Ας ευχηθούμε το πελατειακό κατεστημένο που οικοδόμησαν να περάσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Ας ελπίσουμε ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αφορμή για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, αλλά θα πρόκειται για μήνυμα με διαχρονική ισχύ… Πάντως, όσο λυμαίνονται το συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια δε θα γλιτώσουμε εύκολα από τη Λερναία Ύδρα τους...

Κατά δεύτερο, ο ελληνικός λαός επιτέλους αξιώνει από την ριζοσπαστική-ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και ΔΗΜΑΡ σε μικρότερο βαθμό) ρόλο συνυπεύθυνου (επουδενί συνενόχου) και ρυθμιστή της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής… Τώρα η Αριστερά θα αποδείξει αν όσα ισχυριζόταν μέχρι χθες είναι ανεδαφικά τσαλίμια, ανέκδοτα ανάλογα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, της «επανίδρυσης του κράτους» του Κώστα Καραμανλή το 2004 και του «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ή αν διαθέτει ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για μια άλλη Ελλάδα απαγκιστρωμένη από το Μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα γερά δεμένη στο άρμα της Ευρωζώνης… Ίδωμεν…

Σε τρίτο επίπεδο, η ελληνική κοινωνία παρά τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα της δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι επιθυμεί συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, περισσότερο ή λιγότερο ένοχων… Συνεργασία και όχι ακυβερνησία… Η έλλειψη αυτοδυναμίας (ακόμα και με το μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα με τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο-έκτρωμα των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου, που οδήγησε στο κατάντημα να μην εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά η επιλογή του 20% του εκλογικού σώματος) υποχρεώνει τα κόμματα σε αμοιβαίες υποχωρήσεις για να αποφύγουμε ένα μοιρολατρικό συμβιβασμό στο ραντεβού με την ιστορία της χώρας…



Στα αρνητικά, η είσοδος Νεοναζιστών στο ναό της Δημοκρατίας… Δυστυχώς, η απαξίωση της πολιτικής ζωής έχει μετατρέψει το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο… Άλλο πράγμα, όμως, η ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που επιδεικνύουν οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης (με κομπάρσο την κοινωνία), και άλλο η εχθρότητα απέναντι στη δημοκρατία από τους νταήδες του Φύρερ Μιχαλολιάκου… Το «εγέρθητι» είναι ένα παράγγελμα να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες μας και να κοιτάξουμε κατάμουτρα το αυγό του φιδιού που επωάστηκε και κυκλοφορεί ανενόχλητο γύρω μας… Υπήρχε δίπλα μας και κάναμε ότι δε το βλέπαμε… Ποτέ δε μάθαμε να διαφωνούμε, να ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου κι από την άλλη η μυωπική αντίληψη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μετανάστευσης, εγκληματικότητας κ.τ.λ. έφερε το παρασκήνιο στο προσκήνιο… Αν τα κανάλια είχαν προβάλει περισσότερο τη Χρυσή Αυγή θα τους είχαν ξεγυμνώσει και πολλοί συμπολίτες μας που τους ψήφισαν από οργή, αφέλεια και άγνοια θα είχαν πάρει μια διαφορετική, πιο ψύχραιμη απόφαση… Ένα μέρος της νέας γενιάς μπέρδεψε την επανάσταση με την «Επανάσταση»… Μακάρι να μη το πληρώσουμε με το πιο ακριβό τίμημα…

Κατά δεύτερο, η παντελής απουσία φιλελεύθερων δυνάμεων από το Κοινοβούλιο… Για τη «Δημιουργία Ξανά», το πρώτο κόμμα χωρίς κομματικούς χρωματισμούς που υπόσχεται την άσκηση πολιτικής από μη πολιτικούς, το 2,15% ήταν ένας μικρός θρίαμβος, δεδομένης της ελάχιστης προβολής από τα Μέσα… Κάτι που μέχρι πρότινος ακουγόταν ουτοπικό προσφέρεται πλέον σε συσκευασία κοινής λογικής… Πολύ ενδιαφέρον πείραμα… Ας γίνει πρότυπο, χωρίς να γίνει μόδα...
Για τη ΔΗΣΥ και τη Δράση το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ξεκάθαρη αποτυχία… Η μεγάλη φθορά των αρχηγών τους (Ντόρας Μπακογιάννη και Στέφανου Μάνου) από τη συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις επί σειρά ετών, η παντελής απουσία κριτικής στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης ως μέρους μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η χωριστή κάθοδος στις εκλογές τους καταδίκασαν σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα…
Ο φιλελεύθερος χώρος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα μεταρρυθμιστικό λόγο για τα εγχώρια αδιέξοδα που , κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος από το στείρο λαϊκισμό του Καμμένου βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα…

Σε τρίτο επίπεδο, ο ελληνικός λαός εγκλωβίστηκε στο ψευτοδίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»… Το Μνημόνιο ήταν η σπρωξιά σε ένα βαθύ, αβυσσαλέο γκρεμό, στο χείλος του οποίου μας είχε φέρει ο υπερδανεισμός του σπάταλου κράτους ως το 2009… Το Μνημόνιο είναι συνέπεια και μια από τις βασικές αιτίες, όχι η μοναδική πηγή του πηγαδιού στο τελευταίο παρακλάδι της Σοβιετικής Ένωσης στο δυτικό κόσμο (και ας ονειρεύεται το ΚΚΕ σοσιαλιστικό παράδεισο, η Ελλάδα είχε εδώ και δεκαετίες ένα δηλητηριώδες μείγμα καπιταλισμού-υπαρκτού σοσιαλισμού)… Η Ελλάδα πάσχει από κρίση θεσμών από την ίδρυση του κρατικού μορφώματος το 1830, από πολιτιστική κρίση από το 1980 και από κρίση ρευστότητας από το 2008… Χαρακτηριστική απόδειξη της κυριαρχίας του Μνημονίου στην καθημερινότητα του πολίτη είναι το πώς πλήρωσε τις κωλοτούμπες του ο Καρατζαφέρης (η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου δε μπαλωνόταν με καμιά ακροβασία του) και το πώς απουσιάζει η ήπια φωνή των Οικολόγων από την επόμενη Βουλή (δυστυχώς, το περιβάλλον κρίνεται ήσσονος σημασίας σε σχέση με την οικονομία, μολονότι αποτελεί τον πυλώνα της οικονομίας και της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους)…


Η επομένη των εκλογών αποδεικνύει ότι τα κόμματα δεν έλαβαν το μήνυμά τους καθώς απουσιάζει οποιαδήποτε κουλτούρα συνεργασίας… Η ακυβερνησία είναι μια τακτική «όλα ή τίποτα», μια κυβέρνηση συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με αναγκαία την επαναδιαπραγμάτευση κάποιων δυσβάστακτων, άδικων και αδιέξοδων όρων του Μνημονίου (π.χ.υπερφορολόγηση με έμμεσους φόρους, οριζόντιες περικοπές) μοιάζει πιο σταθερή και συνετή επιλογή, ειδικά με πρωτοβουλία μιας πιο υπεύθυνης Αριστεράς…
Αν ξαναγίνουν εκλογές, τα κόμματα θα έρθουν προ των ευθυνών τους να συνεργαστούν προεκλογικά… Κομματάκι δύσκολο… Αν δεν καταφέρνεις να συγχωνεύσεις τα μαγαζιά κατά παραγγελία του πολίτη-πελάτη, θα το κάνεις πριν σε ξαναεπισκεφθεί; Ας ελπίσουμε μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια, να κλείσει τα αυτιά της στις λαϊκίστικες σειρήνες και στους εκβιασμούς εντός και εκτός συνόρων… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά ζει στην ουρά του φόβου… Ελπίζω, άρα φοβάμαι…

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

ΕΙΣ ΑΤΟΠΟΝ ΑΠΑΓΩΓΗ

Αφού η δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί το πολίτευμα των αρίστων (όχι βέβαια όσων διαθέτουν αριστοκρατική ή ευγενική καταγωγή, αλλά των καλύτερων), σε αυτές τις εκλογές θα ακολουθήσω την τακτική του "μη χείρον βέλτιστον" (όπως και πλήθος συμπολιτών που δεσμεύονται από το κοινωνικό συμβόλαιο τιμής του Rousseau και όχι από άτιμα κομματικά συμβόλαια)... Μολονότι γνήσιο τέκνο της θεωρητικής κατεύθυνσης, θα ακολουθήσω την προσφιλή μαθηματική μέθοδο της "εις άτοπον απαγωγής"...

Σε πρώτο επίπεδο, απορρίπτουμε εξ ολοκλήρου τους υμνητές των πιο μεσαιωνικών και μαύρων περιόδων του 20ου αιώνα, τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής... Δεν πρόκειται καν για κόμμα, αλλά για εγκληματική συμμορία μπράβων και νονών της νύχτας που μισούν τη διαφορετικότητα για να κερδίσουν λυκοφιλίες μέσα από την προβολή και επιβολή τους... Η καχεκτική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης χρειάζεται πότισμα, λίπασμα με ζωντανές ιδέες και όχι ξερίζωμα...
Σε δεύτερο επίπεδο, το δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα παράγωγά του (Κοινωνική Συμφωνία, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ), που έχουν φανερώσει καθ' όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία (τη μετέτρεψαν σε κυνοβουλευτική) ταυτίζοντας την κοινωνία με τους κομματικούς στρατούς και τη συνείδηση με την κομματική πειθαρχία... Πρόκειται για μαγαζιά με φωτεινές μαρκίζες και υλικά τελευταίας διαλογής που βρίσκουν χονδροειδέστατους πελάτες λιανικής...
Σε τρίτο επίπεδο, τους αρνητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, νοσταλγούς του σταλινισμού (του κόκκινου φασισμού) που καπηλεύονται το όνομα του λαού για να στήσουν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς πιο τερατώδεις κι από το πολυδαίδαλο Ελληνικό δημόσιο της διαπλοκής των κομμάτων εξουσίας... Το ΚΚΕ ας ζει για πάντα το σοσιαλιστικό του όνειρο, αρκεί να μη γίνει εφιάλτης μας...
Σε τέταρτο και τελευταίο επίπεδο απόρριψης, τους αρνητές της Ευρωπαϊκής ιδέας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)... Μολονότι είναι ελπιδοφόρο να εκφράζεται η ανένταχτη Αριστερά, ο σοσιαλισμός δε θα έρθει με απομόνωση, αλλά με συνεργασία, κάτι που σε αυτό το νεοσύστατο κόμμα καταφανώς αγνοούν... Επιπλέον η εμμονή στη μονομερή πλήρη διαγραφή του χρέους συνιστά γεγονός ανέφικτο και ντροπιαστικό για την ελληνική κοινωνία (θα καταξιωθούμε στα μάτια των άλλων ως τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας)... Θα πληρώσουμε ακριβά το τίμημα του "δεν πληρώνω"...

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα γίνονται πιο φωτεινά, χωρίς να λείπουν και οι σκοτεινές πλευρές... Τα υπόλοιπα πέντε κόμματα έχουν από δυο θετικά και δυο αρνητικά... Τουλάχιστον μοιάζουν ως οι καλύτερες επιλογές... Θα παρουσιάσω τα συν και τα πλην, όπως έχουν καταγραφεί στη συνείδησή μου, χωρίς φυσικά να θέλω να επηρεάσω τη συνείδηση κανενός... Εξάλλου, όποιος ψηφίσει με συνείδηση, η ψήφος του αποκλείεται να πάει χαμένη... Οποιοδήποτε από τα πέντε παρακάτω κόμματα μοιάζουν ως το λιγότερο κακό στα δικά μου μάτια... Αν και έχω πάρει την απόφασή μου, θα ήθελα και τις πέντε παρακάτω φωνές (τόσο διαφορετικές ιδεολογικά μεταξύ τους) στην επόμενη Βουλή...

Εξ Αριστερών (χρησιμοποιώ καταχρηστικά τους όρους "Αριστερά-Δεξιά", οι οποίοι κατέστησαν άνευ περιεχομένου μετά την πτώση του τείχους και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού), ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως μεγάλο πλεονέκτημα την πρόταση για ενότητα των αριστερών (από την κομμουνιστική ως την ανανεωτική Αριστερά) και οικολογικών δυνάμεων... Αυτή η πολυφωνία αποδεικνύεται έμπρακτα και από τη λειτουργία του (όχι πάντα αρμονική, αλλά με πρωτόγνωρη διάθεση ανοχής και κουλτούρα συνεργασίας κόντρα στο διαχρονικό εγωισμό των πολιτικών δυνάμεων από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους) ως κίνημα ποικίλων συνιστωσών... Δεύτερο πλεονέκτημα η καλύτερη δυνατή ανάδειξη της καπιταλιστικής κρίσης και των αδιεξόδων της πολιτικής λιτότητας στο εσωτερικό της Ε.Ε. μέσα από λεπτομερή περιγραφή των δομικών ανισοτήτων ενός συστήματος που κάνει το χρήμα αυτοσκοπό (κι ούτε καν το πραγματικό, αλλά το τεχνητό) και τον άνθρωπο εργαλείο...
Από την άλλη πλευρά, η εμμονή στο δίλημμα "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" μου κινεί την υποψία ότι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι μέχρι το 2009 η Ελλάδα ήταν υγιής και μόνο η λάθος διάγνωση, μαζί με τη δηλητηριώδη συνταγή της Τρόικας την αρρώστησε ανίατα και την οδηγεί σε αργό θάνατο... Η περιφορά του κυρίου Τσίπρα ως νέου Ανδρέα Παπανδρέου με λαϊκίστικες κορώνες μου γεννά το φόβο μιας νέας "Αλλαγής", ενός νέου 1981 καταστροφικού για τον τόπο... Η εμμονή στο να θεωρεί την ελληνική κρίση ως καθαρά κρίση του νεοφιλελέυθερου ευρωπαϊκού μοντέλου (του συντηρητικού γαλλογερμανικού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί) παραγνωρίζοντας τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τον οδηγεί στο να αθωώνει έμμεσα τους βολεμένους πελάτες του δικομματισμού που με τόσο μένος εχθρεύεται... Παράλληλα, εφόσον δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μιας ευρωπαϊκής αναπτυξιακής πολιτικής, πολύ γρήγορα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει γράμμα κενό και plan b δε φαίνεται να διαθέτει καμιά από τις συνιστώσες...

Το κόμμα του πράου (πολλές φορές περισσότερο κι από όσο χρειάζεται) κυρίου Κουβέλη, η Δημοκρατική Αριστερά έχει ως κύριο όπλο ότι είναι το μόνο κόμμα που έχει διαγνώσει το μικτό χαρακτήρα της κρίσης (καπιταλιστική κρίση που οδηγεί σε συρρίκνωση κοινωνικού κράτους, εργασιακών δικαιωμάτων κ.τ.λ. και εγχώρια κρίση θεσμών, αξιών, σχέσεων πελατειακού κράτους-πολίτη)... Παράλληλα, διαθέτει ένα πολύ ισχυρό ψηφοδέλτιο (εκτός εξαιρέσων, π.χ. ο διαβόητος Μαλέλης του lifestyle του Star), όπως ο πάντα εύστοχος οικονομολόγος Ματσαγγάνης και άλλες ενδιαφέροντες προσωπικότητες γραμμάτων, τεχνών, επιστημών...
Δυστυχώς, αυτό το κόμμα παλινδρομεί ασύστολα με ακροβασίες που θα ζήλευε και ο ικανότερος ακροβάτης ανάμεσα στον ευρωσοσιαλισμό και στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο... ΄Πρόκειται για παθογένεια που φέρνει τη ΔΗΜΑΡ στον αμήχανο παραλογισμό να ψηφίσει εναντίον της δανειακής σύμβασης και παράλληλα να κατηγορήσει τη γερμανική Αριστερά που ψήφισε επίσης εναντίον... Θέλει δηλαδή να παρουσιαστεί με φιλολαϊκό προφίλ από τη μια και ως δύναμη ευθύνης και κυβερνώσα Αριστερά από την άλλη...
Επιπλέον, μην τρέφουμε αυταπάτες... Ψήφος στη ΔΗΜΑΡ αποτελεί κατ' ουσία συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ, εφόσον η συνεργασία είναι σχεδόν δεδομένη, όσο και να ντρέπονται ή φοβούνται να το παραδεχτούν... Αν τα δυο κόμματα εξουσίας χρειαστούν και τρίτη δύναμη, ο προοδευτικός χαρακτήρας της ΔΗΜΑΡ θα την καταστήσει πόλο έλξης, κάτι που οι ανανεωτές δεν απορρίπτουν ως προοπτική... Η συνεργασία ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο πιθανή από τη συνεργασία του κυρίου Κουβέλη με δυνάμεις που αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στο Μνημόνιο και χωρίς τόσο ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό...

Οι Οικολόγοι Πράσινοι αποτελούν μια εναλλακτική πρόταση (όχι τόσο εναλλακτική στην υπόλοιπη Ευρώπη που τα ζητήματα περιβάλλοντος είναι εδώ και πολλά χρόνια πρωταγωνιστές στην πολιτική ατζέντα), καθώς θέτουν στο προσκήνιο την έννοια της αειφορίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, των βιολογικών καλλιεργειών κ.τ.λ. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναγκαίος όρος επιβίωσης κάθε ανθρώπου, ενώ η στροφή στη φύση θα εξασφαλίσει την αυτάρκεια ολόκληρης της κοινωνίας... Στα υπέρ του κόμματος επιπλέον ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, καθώς μόνο σε επίπεδο Ε.Ε. μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητήματα εκτεταμένης ρύπανσης από εταιρίες που υπολογίζουν τα πάντα με γνώμονα το κέρδος με οποιοδήποτε κόστος και συνέπειες που ξεπερνούν την επικράτεια ενός κράτους-μέλους...
Στα πλην, ότι έχουν θέσει στο περιθώριο όλα τα άλλα ζωτικής σημασίας θέματα της καθημερινότητας του πολίτη (π.χ. μετανάστευση, εργασιακά κ.τ.λ.) υποφέροντας από ασάφεια στη διαπίστωση των προβλημάτων και στη διατύπωση των λύσεων... Παράλληλα, υποφέρουν από μια απολιτίκ νοοτροπία στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν σαν κίνημα κι όχι σαν κόμμα... Άλλο πολιτική, άλλο κόμματα, μη τα συγχέουμε... Η καλύτερη πολιτική συζήτηση είναι αυτή που γίνεται χωρίς κομματικούς χρωματισμούς, ωστόσο η ιδεολογία οφείλει να είναι παρούσα ως στίγμα συνείδησης του μετέχοντος στο διάλογο... Αυτό το σκόπελο οι Οικολόγοι Πράσινοι προσπαθούν να τον προσπεράσουν ξώφαλτσα, κάνοντας ότι δε τον διακρίνουν...

Στο λεγόμενο φιλελεύθερο χώρο (ο όρος "νεοφιλελέυθερος" δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, κατά την ταπεινή μου γνώμη), υπάρχουν δυο αξιόλογες φωνές, μια πιο φρέσκια και μια πιο ώριμη...
Η "Δημιουργία Ξανά" αποτελεί το πρώτο κόμμα που φτιάχτηκε στην Ελλάδα χωρίς πολιτικούς, από ανθρώπους της κοινωνίας και του επιχειρείν κι αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα παράσημο... Η αποδέσμευση από τα δεσμά του κομματικού κράτους είναι διάχυτη στις προγραμματικές θέσεις και στις ομιλίες του ιδρυτή της Θάνου Τζήμερου (π.χ. κατάργηση προνομίων συνδικαλιστών, απομάκρυνση παρατάξεων από τα πανεπιστήμια κ.τ.λ.)... Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός θεσμών που προτείνει είναι εντυπωσιακός (π.χ. κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και σύνταξης, επανεξέταση μονιμότητας, αξιολόγηση, ασυμβίβαστο βουλευτικής-υπουργικής ιδιότητας κ.τ.λ.) και παρά τη δυσχέρεια εφαρμογής θα οδηγούσε σε μια άλλη Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος...
Δυστυχώς, στην προσπάθειά της να αναδείξει τη μαυρίλα του ελληνικού κρατικίστικου τέρατος σχεδόν βγάζει λάδι τον καπιταλισμό, κάνοντας επιδερμική κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της Ε.Ε. και στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα... Δυστυχώς, πρόκειται για ένα κόμμα που θα αργήσει να γίνει γνωστό στη συνείδηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, άρα δεν έχει καμιά πιθανότητα να μπει στην επόμενη Βουλή, οπότε στην ουσία θα πρόκειται για "χαμένη ψήφο", καθώς όποιος επιλέξει το δρόμο της "Δημιουργίας Ξανά" θα βρεθεί χωρίς εκπροσώπηση της βούλησής του... Ωστόσο, καμιά ψήφος που δόθηκε συνειδητά, με υπεύθυνο αίσθημα δεν είναι χαμένη...

Τέλος, η "Δράση" του γνωστού και μη εξαιρετέου Στέφανου Μάνου, ενός παλαιού πολιτικού με υψηλή αυτοεκτίμηση και χαμηλή εκτίμηση από μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος που συνεχίζει τη μοναχική του πορεία με νέα άφθαρτα πρόσωπα... Μαζί με τη "Δημοκρατική Αριστερά" ίσως έχει συγκροτήσει το καλύτερο ψηφοδέλτιο με πανεπιστημιακούς (π.χ. Προκοπάκης) και λοιπούς πνευματικούς ανθρώπους που απαξίωναν μέχρι πρότινος να ασχοληθούν με το πολιτικό κατεστημένο... Εξαίρεση στο κατά τα άλλα εκλεκτό ψηφοδέλτιο η κυρία Μιράντα Ξαφά, απεσταλμένη του ΔΝΤ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα άφησε σκόνη και θρύψαλα, λίγο έλειψε να ιδιωτικοποιήσει μέχρι και τον άερα που ανέπνεαν οι κάτοικοι... Δεύτερο συν αποτελεί ένα εξαιρετικά οργανωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα εξορθολογίσουν τη δημόσια διοίκηση, το κράτος Λεβιάθαν, την ιερή αγελάδα της Ελλάδας (απελευθερώσεις επαγγελμάτων, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό και στη φορολογία, σύγκρουση με συντεχνιακά συμφέροντα στις ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αποκρατικοποιήσεις)... Οι απολύσεις που υπόσχεται η Δράση είναι μεν απαραίτητες, αλλά σε μια εποχή που οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο θα δημιουργήσει κοινωνική έκρηξη και βαθύτερη ύφεση... Επίσης στα συν η πληρέστερη πρόταση για αντιμετώπιση του πολύπλοκου μεταναστευτικού ζητήματος που κατατέθηκε από ελληνικό κόμμα...
Αν η "Δημιουργία Ξανά" κάνει επιδερμική σα χάδι, κριτική της τραπεζοκρατίας, η "Δράση" αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά πιστεύοντας αφελώς ότι το μαγικό χέρι της αγοράς θα τα ρυθμίσει όλα χωρίς οποιαδήποτε κρατική ή υπερεθνική παρέμβαση (το παράδειγμα της Goldman Sachs και της Lehman Brothers διαψεύδει κατηγορηματικά το κόμμα του κυρίου Μάνου)... Επιπλέον, ο κύριος Μάνος μολονότι ικανός και αξιόλογος πολιτικός όσο υπηρέτησε από υπουργικές θέσεις πρόσφερε μεν έργο (π.χ. ανάπλαση της Πλάκας), ωστόσο συχνά πρόδωσε κάποιες αρχές του συγκατανευόμενος στα μεγάλα συμφέροντα (π.χ. αύξηση κατά 50% του φόρου στα καύσιμα, παρά την πάγια θέση του για μείωση της φορολογίας ώστε να πετύχει πλεονασματικό προϋπολογισμό)... Ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη ασυνέπεια σε εποχές που αναζητούμε τους πιο συνεπείς, άξιους και κοινωνικά υπέυθυνους δημιουργεί κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου...

Αυτά τα 5 κόμματα μοιάζουν ως οι καλύτερες δυνατές λύσεις... Το τι θα ψηφίσουμε είναι θέμα καθαρά προσωπικής κρίσης, ατομικής ευθύνης με συλλογικό αντίκτυπο... Το υπεύθυνο αίσθημα εδώ και τώρα στο προσκήνιο... Οι εικόνες με τους άστεγους να μονομαχούν για ένα παγκάκι και τους ανέργους να γυρεύουν ελεημοσύνη στα συσσίτια μόνο με ανθρωπιά (συναίσθημα) και αίσθηση καθήκοντος (λογική) μπορεί να αντιμετωπιστεί... Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες, ας ανοίξουμε τα μάτια, ας βουτήξουμε την ψυχή στο μυαλό για να μη χρειαστεί να ξανασφίξουμε τα δόντια...

Υ.Γ.: Η χρεοκοπία της Ελλάδας έχει συντελεστεί ήδη (από το 1830 κρίση θεσμών, από το 1980 ηθική-πολιτιστική και από το 2009 οικονομική)... Έχουμε χρέος να επιλέξουμε τα κατάλληλα πρόσωπα (καλύτερα αξιόλογοι άνθρωποι παρά αξιόλογα κόμματα) από τον κομματικό συνδυασμό της επιλογής μας (μέχρι να φτάσει η ευλογημένη στιγμή που θα μπορούμε να εκλέγουμε πρόσωπα από περισσότερους κομματικούς συνδυασμούς μέσω ενιαίου ψηφοδελτίου σε κάθε περιφέρεια), ώστε να γίνει το καλύτερο δυνατό damage control (κοινωνικά δίκαιη κατανομή βαρών στη βάση της αλληλεγγύης) για τους εξαθλιωμένους ανθρώπους ενός άθλιου τόπου που κρατιέται με νύχια και με δόντια από τον ήλιο και τη θάλασσα για να μη βουλιάξει στην κατάθλιψη... Αντί να ζητωκραυγάζουμε "I' m Hellene" προτιμώ ασφαλώς με λίγα λόγια και πολλά έργα να το ζητωκραυγάσουν κάποια στιγμή οι άλλοι (κοινωνοί του αρχαιοελληνικού πνεύματος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το Νεοέλληνα) για μας... Κανείς 18άρης ανώριμος, παρθένος ψηφοφόρος που κάνει την επανάστασή του στηρίζοντας "Επανάσταση" και κανείς υπερήλικας ζήτουλας που σταυρώνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν μπορεί να καταδικάσει σε σταύρωση έναν ολόκληρο λαό και μια νέα γενιά να ψάχνει την ανάστασή της μεταναστεύοντας... Προσοχή εύθραυστο... Πριν την προσέλευση στην κάλπη ουδέν πάθος (με την έννοια του ιδιοτελούς συμφέροντος) αναγνωρίζεται... Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται... Δεν κάνω κατήχηση σε άλλους, τα γράφω μπας και τα διαβάσω ο ίδιος, γιατί όταν τα λέω ποτέ δε τα ακούω... Η ψήφος είναι υπερόπλο, η αποχή την κάνει σφεντόνα... Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχει στο δόξα πατρί χωρίς σιγαστήρα... Η κυνηγετική περίοδος αρχίζει... Αν η αστοχία και η λαθροθηρία τιμωρούνταν το πολύ με μια τετραετία, τώρα πλέον τιμωρούνται παραδειγματικά με μια χαμένη γενιά, τη γενιά μας... Καλό βόλι σε όλους!!!