ΕΛΠΙΖΩ, ΑΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ...

Ο σοφός ελληνικός λαός μίλησε… Και μάλιστα εκκωφαντικά… Ξεκούφανε με την τυφλή οργή του τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και την αγοραφοβική Ευρώπη… Τα όρια ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή αυτοκυριαρχία είναι πάντοτε ρευστά… Το εκλογικό αποτέλεσμα νόμισμα με δυο όψεις (ευρώ ή δραχμή δεν παίρνω κι όρκο)… Η Ελλάδα σαν το θεό Ιανό… Το ένα κεφάλι στραμμένο στη Δύση (ευρωπαϊκή προοπτική), το άλλο στην Ανατολή (συντήρηση ενός κράτους-κατάλοιπου του μπαχτισιού)… Τα θετικά μπαίνουν στη ζυγαριά μαζί με τα αρνητικά και η πλάστιγγα δυσκολεύεται να γείρει… Το μέλλον θα αναδείξει όσα δεν έδειξε το παρόν… Παρά τη θολούρα, μπορούμε να διακρίνουμε με το κυάλι κάποια σήματα καπνού…

Στα θετικά, ο μονοπωλιακός διπολισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιτέλους είναι παρελθόν… Ας ευχηθούμε το πελατειακό κατεστημένο που οικοδόμησαν να περάσει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Ας ελπίσουμε ότι το Μνημόνιο δεν ήταν αφορμή για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, αλλά θα πρόκειται για μήνυμα με διαχρονική ισχύ… Πάντως, όσο λυμαίνονται το συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια δε θα γλιτώσουμε εύκολα από τη Λερναία Ύδρα τους...

Κατά δεύτερο, ο ελληνικός λαός επιτέλους αξιώνει από την ριζοσπαστική-ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και ΔΗΜΑΡ σε μικρότερο βαθμό) ρόλο συνυπεύθυνου (επουδενί συνενόχου) και ρυθμιστή της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής… Τώρα η Αριστερά θα αποδείξει αν όσα ισχυριζόταν μέχρι χθες είναι ανεδαφικά τσαλίμια, ανέκδοτα ανάλογα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, της «επανίδρυσης του κράτους» του Κώστα Καραμανλή το 2004 και του «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 ή αν διαθέτει ρεαλιστικό, προοδευτικό σχέδιο για μια άλλη Ελλάδα απαγκιστρωμένη από το Μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα γερά δεμένη στο άρμα της Ευρωζώνης… Ίδωμεν…

Σε τρίτο επίπεδο, η ελληνική κοινωνία παρά τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα της δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι επιθυμεί συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, περισσότερο ή λιγότερο ένοχων… Συνεργασία και όχι ακυβερνησία… Η έλλειψη αυτοδυναμίας (ακόμα και με το μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα με τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο-έκτρωμα των Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου, που οδήγησε στο κατάντημα να μην εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά η επιλογή του 20% του εκλογικού σώματος) υποχρεώνει τα κόμματα σε αμοιβαίες υποχωρήσεις για να αποφύγουμε ένα μοιρολατρικό συμβιβασμό στο ραντεβού με την ιστορία της χώρας…

Στα αρνητικά, η είσοδος Νεοναζιστών στο ναό της Δημοκρατίας… Δυστυχώς, η απαξίωση της πολιτικής ζωής έχει μετατρέψει το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο… Άλλο πράγμα, όμως, η ασέβεια απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που επιδεικνύουν οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης (με κομπάρσο την κοινωνία), και άλλο η εχθρότητα απέναντι στη δημοκρατία από τους νταήδες του Φύρερ Μιχαλολιάκου… Το «εγέρθητι» είναι ένα παράγγελμα να σηκωθούμε όλοι από τους καναπέδες μας και να κοιτάξουμε κατάμουτρα το αυγό του φιδιού που επωάστηκε και κυκλοφορεί ανενόχλητο γύρω μας… Υπήρχε δίπλα μας και κάναμε ότι δε το βλέπαμε… Ποτέ δε μάθαμε να διαφωνούμε, να ανεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου κι από την άλλη η μυωπική αντίληψη των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μετανάστευσης, εγκληματικότητας κ.τ.λ. έφερε το παρασκήνιο στο προσκήνιο… Αν τα κανάλια είχαν προβάλει περισσότερο τη Χρυσή Αυγή θα τους είχαν ξεγυμνώσει και πολλοί συμπολίτες μας που τους ψήφισαν από οργή, αφέλεια και άγνοια θα είχαν πάρει μια διαφορετική, πιο ψύχραιμη απόφαση… Ένα μέρος της νέας γενιάς μπέρδεψε την επανάσταση με την «Επανάσταση»… Μακάρι να μη το πληρώσουμε με το πιο ακριβό τίμημα…

Κατά δεύτερο, η παντελής απουσία φιλελεύθερων δυνάμεων από το Κοινοβούλιο… Για τη «Δημιουργία Ξανά», το πρώτο κόμμα χωρίς κομματικούς χρωματισμούς που υπόσχεται την άσκηση πολιτικής από μη πολιτικούς, το 2,15% ήταν ένας μικρός θρίαμβος, δεδομένης της ελάχιστης προβολής από τα Μέσα… Κάτι που μέχρι πρότινος ακουγόταν ουτοπικό προσφέρεται πλέον σε συσκευασία κοινής λογικής… Πολύ ενδιαφέρον πείραμα… Ας γίνει πρότυπο, χωρίς να γίνει μόδα...

Για τη ΔΗΣΥ και τη Δράση το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ξεκάθαρη αποτυχία… Η μεγάλη φθορά των αρχηγών τους (Ντόρας Μπακογιάννη και Στέφανου Μάνου) από τη συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις επί σειρά ετών, η παντελής απουσία κριτικής στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης ως μέρους μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η χωριστή κάθοδος στις εκλογές τους καταδίκασαν σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα…
Ο φιλελεύθερος χώρος έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα μεταρρυθμιστικό λόγο για τα εγχώρια αδιέξοδα που , κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος από το στείρο λαϊκισμό του Καμμένου βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα…

Σε τρίτο επίπεδο, ο ελληνικός λαός εγκλωβίστηκε στο ψευτοδίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο»… Το Μνημόνιο ήταν η σπρωξιά σε ένα βαθύ, αβυσσαλέο γκρεμό, στο χείλος του οποίου μας είχε φέρει ο υπερδανεισμός του σπάταλου κράτους ως το 2009… Το Μνημόνιο είναι συνέπεια και μια από τις βασικές αιτίες, όχι η μοναδική πηγή του πηγαδιού στο τελευταίο παρακλάδι της Σοβιετικής Ένωσης στο δυτικό κόσμο (και ας ονειρεύεται το ΚΚΕ σοσιαλιστικό παράδεισο, η Ελλάδα είχε εδώ και δεκαετίες ένα δηλητηριώδες μείγμα καπιταλισμού-υπαρκτού σοσιαλισμού)… Η Ελλάδα πάσχει από κρίση θεσμών από την ίδρυση του κρατικού μορφώματος το 1830, από πολιτιστική κρίση από το 1980 και από κρίση ρευστότητας από το 2008… Χαρακτηριστική απόδειξη της κυριαρχίας του Μνημονίου στην καθημερινότητα του πολίτη είναι το πώς πλήρωσε τις κωλοτούμπες του ο Καρατζαφέρης (η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου δε μπαλωνόταν με καμιά ακροβασία του) και το πώς απουσιάζει η ήπια φωνή των Οικολόγων από την επόμενη Βουλή (δυστυχώς, το περιβάλλον κρίνεται ήσσονος σημασίας σε σχέση με την οικονομία, μολονότι αποτελεί τον πυλώνα της οικονομίας και της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους)…

Η επομένη των εκλογών αποδεικνύει ότι τα κόμματα δεν έλαβαν το μήνυμά τους καθώς απουσιάζει οποιαδήποτε κουλτούρα συνεργασίας… Η ακυβερνησία είναι μια τακτική «όλα ή τίποτα», μια κυβέρνηση συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με αναγκαία την επαναδιαπραγμάτευση κάποιων δυσβάστακτων, άδικων και αδιέξοδων όρων του Μνημονίου (π.χ.υπερφορολόγηση με έμμεσους φόρους, οριζόντιες περικοπές) μοιάζει πιο σταθερή και συνετή επιλογή, ειδικά με πρωτοβουλία μιας πιο υπεύθυνης Αριστεράς…
Αν ξαναγίνουν εκλογές, τα κόμματα θα έρθουν προ των ευθυνών τους να συνεργαστούν προεκλογικά… Κομματάκι δύσκολο… Αν δεν καταφέρνεις να συγχωνεύσεις τα μαγαζιά κατά παραγγελία του πολίτη-πελάτη, θα το κάνεις πριν σε ξαναεπισκεφθεί; Ας ελπίσουμε μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια, να κλείσει τα αυτιά της στις λαϊκίστικες σειρήνες και στους εκβιασμούς εντός και εκτός συνόρων… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά ζει στην ουρά του φόβου… Ελπίζω, άρα φοβάμαι…