ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΑ

Σ’ αυτή τη γωνιά της γης που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «κανέναν», οι εκλογές βγάζουν το «τίποτα» και νομίζουμε ότι είμαστε τα πάντα, έχουμε χρέος να μην ασχολούμαστε μόνο με το χρέος, αλλά και με τα ελάχιστα τετραγωνικά της ύπαρξής μας… Μη φοβάστε, φεουδάρχες… Δε θα σας πάρουμε τα στρέμματα… Βίο θέλουμε, όχι βιος…

Απ’ όταν πρωτοήρθε σε συνουσία η πένα με το χαρτί, το γράψιμο έχει κάνει κατάληψη σ’ ένα δωματιάκι ένα επί ένα και δε του πάει καρδιά να φύγει… Μόλις κρυφακούσουν κάποιον να γράφει (δόξα τον Ύψιστο, η εποχή γεννάει σαν κουνέλα πειράματα στο χαρτί), τον αρχίζουν στην ανάκριση, τίγκα στην αδιακρισία, με ερωτήσεις πιο κανονισμένες κι απ’ το ερωτηματολόγιο του Προυστ (σίγουρα πολύ πιο αδιάφορες)…

Πρώτη κλασική ερώτηση-καραμέλα «Γιατί γράφεις;»… Πολλοί απαντάνε στην καραμέλα με τσιχλόφουσκα «ανάγκη έκφρασης»… Η έκφραση είναι βάρβαρη αλήθεια, ξεγύμνωμα δίχως φύλλο συκής, ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο… Είναι δυνατό να έχουμε χύσει τόσα κιλά ιδρώτα κι αίματος, να έχουμε λύσει τόσα μυστήρια για να κρατάμε μυστικά και να τα πετάμε χύμα στο κυνήγι ενός best seller; Δε μπορεί να είναι ανάγκη έκφρασης… Δε γίνεται να είναι… Δε
την κατέχουμε την αλήθεια και να την κατέχουμε σίγουρα δε την αντέχουμε, και να την αντέχουμε δε την προσέχουμε, και να την προσέχουμε δε την προεξέχουμε ποτέ στη ζωή μας…

Το γράψιμο είναι το μόνο αναμάρτητο ψέμα, το χειρότερο ψέμα μια μισή αλήθεια… Το κομμένο κλαδί στο οποίο ανεβάζεις κάποιον για να θαυμάσει το χρώμα της φυλλωσιάς σου…

Δεύτερη και τελευταία ερώτηση-παγίδα… «Πώς γίνεται να είσαι χαρούμενος άνθρωπος και να γράφεις τόσο απαισιόδοξα;»… Το γράψιμο δεν είναι το ίχνος ενός βιώματος, αλλά η προφητεία ενός ίχνους, δεν είναι μια κατά κύματα επίθεση για το λυτρωτικό γκολ στην παράταση, αλλά η άμυνα ζώνης για να κρατήσουμε το σκορ… Πάντα έγραφα σε θέση offside… Κάθε κείμενο σε απελευθερώνει φορώντας σου σα βραχιόλια σκουριασμένες χειροπέδες… Γράφω σημαίνει αμύνομαι, κρατάω κόντρα, φράζω τα φουσκονέρια των ονείρων…
Η ζωή μια άσκηση ισορροπίας, κάνει παρκούρ ανάμεσα στις λευκές σελίδες των ονείρων και στις μουντζούρες ενός τετραδίου…
Ημισφαίρια υπάρχουν παντού, στη γη, στον εγκέφαλο, στην ένα επί ένα καμαρούλα της
κάθε ύπαρξης…

Την ώρα που με ρουφάει το χαρτί έρχομαι σε μετωπική σύγκρουση με τα όνειρα… Πάντα υπεραισιόδοξα, αφελή και ανώφελα…
Προχωρούν με ταχύτητα φωτός και δε βλέπουν μέσα από τα φιμέ τζάμια τους το πεπρωμένο που πλησιάζει απειλητικά μέσα από τις ακτίνες Χ του σκοταδιού…
Σε κάθε όνειρο υπάρχει η σιγουριά του νικητή, σε κάθε γραφτό το ενδεχόμενο της ήττας…

Συγγραφή σημαίνει να γράφεις με κάποιον άλλο (Μούσα) και για κάποιον άλλο (ποιητικό υποκείμενο)…
Η Μούσα διαλέγει με το κοφτερό της βλέμμα όσα σε μάτιασαν και τα περνάει από το μαγικό φίλτρο του άφιλτρου… Σωματικός έλεγχος στις λέξεις, στραβά μάτια στη φλυαρία της σιωπής…
Το ποιητικό υποκείμενο είναι αιτία, αφορμή και συμπέρασμα ενός κειμένου… Δέκτης μιας εξομολόγησης, κοινωνός σε μια ακοινώνητη κοινωνία… Όσα δεν άντεξαν να φτάσουν στα χείλη, τα στριμώχνεις στο χαρτί… Σιωπές και μισόλογα στοιβαγμένες σαρδέλες… Η απέλπιδα προσπάθεια να προσγειώσεις τον ουρανό σου, να εντοιχίσεις ένα άστρο που έλαμψε για πάντα σ’ ένα άψε-σβήσε των ματιών σου…

Κι ο συγγραφέας ξάγρυπνος γραφιάς στις διαταγές της Μούσας… Νυχτοφύλακας, σκοπιά σε γερμανικό νούμερο… Φυλάει την ψυχή (την παραφυλάει) φωνάζοντας «αλτ, τις ει;» σε κάθε όνειρο… Πού ν' ακούσει το όνειρο; Έχει βάλει μπαμπάκια στα αυτιά… Άτιμο τ’ όνειρο, ένα αμάξι να ταξιδεύεις στο μέλλον τρακάροντας ξανά και ξανά το παρελθόν… «Μόνο ένα πράγμα δε μου δίνει το όνειρο», γράφει η Δημουλά, «το όριο, ως που θα κινδυνέψω»…
Η νύχτα είναι πολύ φιλόξενη κι ανέχεται να τρέφει τέτοιο φίδι στον κόρφο της… Ικέτης ήρθε το όνειρο και ρίζωσε άλλο ένα δειλινό… Αρμένικη βίζιτα, ενώ έρχεται ακάλεστο στην κάθε ζωή… Τα όνειρα σπόρια της μέρας που βλασταίνουν τη νύχτα…

Η μύτη του μολυβιού μεγαλώνει όσο το ξύνω, όσο οξύνω την ψυχή μου σαν τη μύτη του Πινόκιο… Θες κι άλλη απόδειξη για να πειστείς ότι ποτέ δε λες την αλήθεια γράφοντας; Κι η τιμωρία για το «ου ψευδομαρτυρήσεις» η κοιλιά της φάλαινας… Απ’ την κοιλιά της μάνας στην κοιλιά της φάλαινας… Θα το καταπιούμε να μας καταπιεί η φάλαινα… Ας είναι οι ωδίνες ενός καινούριου τοκετού… Μες στα σπλάχνα της γης τα πιο σπάνια κοιτάσματα ουρανού… Ψιχάλες
στιγμών, παλιρροϊκά κύματα ονείρων, χάρτινοι πύργοι που τα ‘βαλαν με το τσουνάμι… Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας που προσπαθούν να χωρέσουν στο λογικό πάθος της Μεγάλης Εβδομάδας…

Υ।Γ। Και κάτι σαν μαντινάδα για Καλό Πάσχα… Ένα δίστιχο έγραψα ο έρμος, μη φανταστείτε ότι έχω και κρητικές ρίζες, ούτε Κρητικός (δεν είμαι) ούτε κριτικός (δε το ‘χω) στην τέχνη…

Του κάθε ανθρώπου η ζωή μια εβδομάδα πάθη
στεφάνι πλέξε του Μαγιού κι ας είναι απ’ αγκάθι…

Καλή σταύρωση και καλή ανάσταση σε όλους!!!

ΑΥΤΟΕΚΠΛΗΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Αυτοκτονία
σάλεμα του νου
μόλις πεθάνουν από φυσικά αίτια
οι αισθήσεις…

Ένας λιγότερος άνθρωπος
μια λιγότερη ψυχή
ένα λιγότερο στόμα…
Τίποτα περισσότερο
από μια κηλίδα αίματος
ντεκόρ στο ματωμένο δειλινό…
Θα σκουπίσουν οι οδοκαθαριστές
με την ανατολή του ήλιου
και θα ξαναλάμψουν οι πλατείες…
Για ποιους;
Για πόσο;
Μασκαρεμένες μέρες με το make up του ήλιου,
μασκαρεμένες νύχτες με το make up του φεγγαριού…
Άδειες πλατείες γεμάτες πελατείες…

Ζωές με σιγαστήρα
και η ατομική βόμβα ενός θανάτου…
Δηλητηριώδες μανιτάρι πάνω απ’ την πόλη…
Τα τοξικά απόβλητα μιας vegetarian Μεταπολίτευσης
που τρέφεται με τις σάρκες της
και καταπίνει αμάσητα ιδέες…

Νεκροί κατ’ επιλογή
νεκροί κατά παραγγελία
νεκροζώντανοι κατ’ εξακολούθηση…
Η live μετάδοση μαγνητοσκοπημένων θανάτων…

Nο people no problem το σλόγκαν της ενοχής…
Nο people no party το σλόγκαν της εποχής…


Γεμάτες πλατείες…
Μηχανή του χρόνου…
1974…

Αυτοκτονίες στο Σύνταγμα…
Κακοτεχνίες του Πολυτεχνείου…
2012…
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της συντέλειας του κόσμου…