Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΟΠΩΣ ΕΦΕΥΓΑ ΑΣ ΗΤΑΝΕ ΝΑ ΜΕΙΝΩ

«Φύγε»… Μια προστακτική-καταπέλτης, οδοστρωτήρας, κόντρα ξυραφιά μες στον ύπνο της πιο ακοίμητης φλέβας… Κοκαλώνεις, μαρμαρώνεις, παγώνεις… Εσύ που ονειρευόσουνα να γίνεις αστροναύτης, που αποστήθιζες κατεβατά του Ιουλίου Βερν, που πλαστογραφούσες το διαβατήριο του Γκιούλιβερ, που γυρόφερνες το Κλοντάικ για τη μαγεία της φύσης ξεχνώντας
την ύπαρξη των κρυμμένων θησαυρών… Τώρα έρμαιο μιας πόρτας, σύρτης και αντικλείδι της, δε σου έμεινε κουράγιο ούτε να εξερευνήσεις το χολ, ούτε να αδειάσεις το βλέμμα σου στην αποβάθρα του φωταγωγού… Και το χειρότερο όλων, ήδη υποτιτλίστηκε η σιωπή σου «Και πού να πάω;»…

Ποιος, εσύ; Που έβαζες μπροστά τη μίζα του αμαξιού για να φαντάζεσαι πως γράφεις χιλιόμετρα, που αψηφούσες το jet lag πτήσεων-υπερβάσεων, που ανέπνεες σα ρουφηξιά τσιγάρου τον light σε οξυγόνο αέρα των Ιμαλάϊων…

Υπακούμε τελικά μόνο στα δικά μας «φύγε», των άλλων το κατευόδιο δεν το καταδεχόμαστε… Παίζουμε κρεμάλα με τις λέξεις «φεύγω» και «διώχνομαι»… Όλοι μας φεύγουμε από κάπου κάθε γουλιά ζωής που περνάει… Το αποδεικνύει η σκιά μας… Δεν έχει σημασία αν φεύγεις υπό το ανέμισμα μαντιλιού ή πυξ λαξ (δυστυχώς όχι υπό τους ήχους του δημοφιλούς συγκροτήματος, αλλά με κλωτσοπατινάδα), σημασία έχει ότι φεύγεις… Και το πιο περίεργο, θα πεθυμήσεις γρήγορα την κλωτσοπατινάδα και θα γυρίσεις στον τόπο του εγκλήματος, μην αντέχοντας το πέρα-δώθε, την τσιγγανιά (ρατσιστής ανάμεσα στους ρατσιστές)… Ξέρεις γιατί γυρίζουν οι ανεπιθύμητοι, οι εξοστρακισμένοι; Επειδή έχουν αφήσει ανεξόφλητα γραμμάτια μίσους…
Ενώ εσύ που αξιώθηκες να φύγεις με τιμές μαντιλιού, μάλλον δε θα γυρίσεις… Η αγάπη εξαργυρώνεται σε λίγα μόνο επεισόδια, ταινία μικρού μήκους… Ένα γράμμα απ’ την ξενιτιά με μελάνι το κλάμα, με βουλοκέρι την καπνισμένη τσιμινιέρα του εργοστασίου, μια συνημμένη
φωτογραφία του μικρού που μεγάλωσε κι αφομοίωσε το «μπαμπά μην τρέχεις» κι ένα υστερόγραφο με Καζαντζίδη ταμάμ για την περίσταση («το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό»)…
Απ’ όταν ονομάζεις το ταξίδι σου Δούρειο Ίππο, τον προορισμό σου Τροία και την αφετηρία του νόστου σου Ιθάκη, διαρκώς θα ταξιδεύεις μένοντας στο ίδιο μέρος… Όσοι θυμούνται ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός, όσοι ταξιδεύουν θυμούνται κάθε βήμα σημειωτόν της διαδρομής τους…

Ούτε το μέσο του φευγιού σου έχει σημασία… Ή μάλλον έχει απόλυτη σημασία, αλλά πολύ διαφορετική απ’ αυτή που νομίζουμε… Δε μετράει το μέγεθος του μέσου ή η απόσταση που διανύουμε… Και να οργώσεις με κρουαζιερόπλοιο όλη τη Μεσόγειο τουρίστας πήγες, τουρίστας γύρισες… Και να διοργανώσεις ξέφρενα πάρτι στο γιοτ σου καταμεσής του Ατλαντικού εφοπλιστής ήσουν, εφοπλιστής απέγινες… Και να κυματίσεις την καρδιά της αγαπημένης σου σε μια γόνδολα στη Βενετία νεόνυμφος προσάραξες, σύζυγος επέστρεψες…

Ενώ μια σχεδία, θέλοντας και μη, σε μετατρέπει σε Ροβινσώνα,
ενώ μια βαρκούλα στη μπανιέρα σε χρίζει και σε χρειάζεται καπετάνιο…

Ταξίδι που στηρίχτηκε σε μάτια-κεραίες, τηλεσκόπια, δορυφόρους, κυάλια μοιάζει περισσότερο με δρομολόγιο…
Το ταξίδι των ονείρων μου μάλλον είναι ένα φευγιό με ομίχλη, σκέτη οφθαλμαπάτη…
Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς… Δε με αφήνει η σάρκα μου… Τα μάτια μου με πρόδωσαν και κανένας ορίζοντας δεν ανιχνεύθηκε με γυαλιά μυωπίας…

Πάντα να φεύγουμε και να γυρίζουμε πιο φευγάτοι από πριν… Ο μοναδικός προορισμός είναι ο επόμενος σταθμός… Μην αφήσουμε κανένα σταθμό να κοιμάται με το πλευρό ότι θα ‘ναι ο τελευταίος…

Υ.Γ.: Όπως έφευγα, ας ήτανε να μείνω…
Οι παραπάνω υποσχέσεις ήταν πολύ καλές για να ‘ναι αληθινές… Δυστυχώς, θα μείνω… Ευτυχώς, πλάι σε όσους θα φεύγαμε μαζί… Το ‘κανα άλλη μια φορά το ταξιδάκι αναψυχής μου… Ταξίδεψα την υπόσχεσή μου και την εκτελώνισα στον ύφαλο της υπεκφυγής… Υπόσχεση-υπεκφυγή, σπίτι-σχολείο… Οι καθημερινές μου εξορμήσεις…
Τα απομνημονεύματα ενός σπιτόγατου που μαθαίνει σε ταχύρρυθμα τον κόσμο…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου