Πάει ο παλιός ο χρόνος… Πριν τον μουντζώσουμε και γιορτάσουμε το φευγιό του με ρεβεγιόν, έχουμε το καθήκον να λογαριαστούμε μαζί του… Μην πανηγυρίζουμε τον ερχομό του επόμενου με το που θα του ανοίξουμε διάπλατα τις μπαλκονόπορτες… Ενώ αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τους προϋπολογισμούς (αλλεργικός στο πρόγραμμα) και τους ισολογισμούς (αλλεργικός στα νούμερα), οι απολογισμοί έχουν βρει το ευαίσθητο σημείο μου και με χτυπάνε αλύπητα… Έχουν οι άτιμοι επίγνωση του ντόμινο της ζωής μας και μας υποχρεώνουν σε καταγραφή κάθε 31η Δεκέμβρη… Για να συνεχίσεις επιβάλλεται να ξέρεις από πού θα συνεχίσεις… Το πού θα πας θα το βρεις στο δρόμο… Κάθε χρονιά και μια ημιευθεία, γνωστή η αφετηρία, άγνωστος Χ το φινάλε…
Το 2011 πέρασε με την ορμή του νερού… Πότε λασπώδες ύδωρ πότε κρύσταλλο… Ένα φορτηγό που μας καταπλάκωσε σε χρόνο dt, άλλοτε τα καταφέραμε και το ρυμουλκήσαμε, άλλοτε κρυφτήκαμε κάτω απ’ τις ρόδες για να μην αντικρύσουμε τις ανηφοριές… Ένας άλλος Θωμάς σε μια άλλη Ελλάδα… Είπαμε, είναι γοητευτικό ν’ αλλάζουμε μες στο χρόνο, να γεμίζουμε και ν’ αδειάζουμε, αλλά το 2011 το παράκανε… Όσο εγωιστικό και να φανεί, την Ελλάδα θα την ξεπετάξω στα γρήγορα… Δεν έχουμε και πολλά να θυμόμαστε, μάλλον περισσότερα που θα θέλαμε να ξεχάσουμε… Τελικά το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν ήταν δίλημμα, αλλά «σοσιαλισμός, η βαρβαρότητα», μια διευκρίνιση σε όσους πιστεύουν ακόμα σε ηγέτες και κόμματα με φιλολαϊκό μανδύα… Μια οργή που εναλλάσσεται με μιζέρια, ένας θυμός που τουμπάρεται από την κατάθλιψη… Όσο ζούμε, ελπίζουμε… Η κοινωνία κάποτε κάπου κάπως θα περάσει σε πρώτο πλάνο, θα ζούμε για να επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλο, όχι να γινόμαστε άλλοι υπηρετώντας τον εαυτό μας… Η ουτοπία κάπου εδώ λήγει άδοξα για ν’ αρχίσει η εξιστόρηση μιας χρονιάς γεμάτης όσο καμία προηγούμενη στην προσωπική μου ζωή…
2011 σημαίνει:
1) Μια εν μέρει ατυχής συγκατοίκηση (Παναγιώτη να ΄σαι πάντα καλά και δίπλα μου, Πόλυ οι μαλακίες που είπαμε έγραψαν ιστορία), μάσκες που έπεσαν, η προβληματική και λυτρωτική συμβίωση με τον καινούριο μου εαυτό… Η ψυχή μου πλέον λιγότερο βουβή, λιγότερο φασαριόζα
άνευ λόγου κι αιτίας… Λογικό είναι το σώμα να δυσανασχετεί και να μη μ’ αφήνει να κοιμηθώ… Το ξεβόλεψε η ψυχή… Πληγή και βάλσαμο… Θα συνηθίσει…
2) Η φωλιά του Ιάσωνα… Ένας μήνας οξυγόνο αυτός ο Νοέμβριος… Κόντευα να εθιστώ στο διοξείδιο… Φέτος ένιωσα για τα καλά στο πετσί μου ότι μπορεί να πνίγεσαι σ’ ένα δωμάτιο και να γλιτώνεις την ασφυξία βουτώντας σε μια θάλασσα… Ιάσωνα, σ’ ευχαριστώ αδερφέ μου… Το
ξέρεις, με ξέρεις, σε ξέρω… Η γνώση του άλλου τελικά το πιο βαθύ συναίσθημα…
3) Μια λαγνεία προς τους αμφορείς, προς τα δοχεία που περιέχουν το είναι μας… Σίσσυ και Πέτρο, οι ρόλοι σας ό, τι θέλω να γίνω, Αντρίκο, ο ρόλος σου ό, τι επιβάλλεται να γίνω για να τα βγάλω πέρα, Κέλλα, ο ρόλος σου ό, τι είμαι, Δήμητρα, ο ρόλος σου ό, τι θα γίνω… Ελένη μου, πλέον έχεις πάψει να είσαι Μούσα του έργου, προβιβάστηκες σε συγγραφέα… Τόσο πάνω σου που αρχίζω να αμφιβάλλω αν είναι δικό μου… Ή οδηγούσες το χέρι μου ή άγγιζα το σφυγμό σου όταν έγραφα, δεν εξηγείται αλλιώς… Μια ευλογημένη συνάντηση με τον υπέροχο καλλιτέχνη κι άνθρωπο Μιχάλη Κίτση, τον πρώτο που διάβασε ολοκληρωμένο το κείμενο κι αφουγκράστηκε πράγματα που δεν είχα νιώσει ποτέ… Αντώνη, η συνεργασία αυτή μόνο μια αφορμή, την αιτία θα την ψάξω μόνο στο πόσο ταιριάζουν τα χνώτα της αισθητικής μας… Η σεμνότητα με την οποία αντιμετώπισες τον άθλο να μπεις στο Κρατικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας… Κέλυ, θα σου αφιερώσω ειδική στήλη, μη βιάζεσαι να κλέψεις τη δόξα… Καλή μας παράσταση!!!
4) Αξημέρωτες αγρυπνίες στο Βυθό, μια θαυματουργή δέηση για να γλιτώσουμε την άβυσσο… Πάλι οι παρέες το ‘καναν το θαύμα τους και ξεκρεμιόμασταν από το σταυρό κάθε Μεγάλη Πέμπτη… Εννοείται μ’ ασημένια αλυσίδα… Χωρίς μια τζούρα σκυλάδικου η κουλτούρα καταντά τσιγκουνιά και ματαιοδοξία… Σίσσυ, Ιάσωνας, Νικόλας, οι Πέμπτες μου, επίτιμο μέλος του fun club με τη Δημητρούλα…
5) Η γνωριμία μου με την έναστρη μούσα… Δημητρούλα μου… Άνθρωπος-διαμάντι, ένα αστέρι που κυκλοφορεί στη γη μας… Μείνε για πάντα όπως είσαι, σε χρειαζόμαστε για να πιστέψουμε ξανά στο homo sapiens… Εξάλλου με τ’ αστέρια μπορείς να κουβεντιάζεις πολύ πιο ανθρώπινα σε σχέση με τους ανθρώπους… Διάλεξες για λογαριασμό μου το επάγγελμα των ονείρων μου, στιχουργός που θα ταξιδεύει στα βάθη και τα ύψη της φωνής σου… Κι αν καμιά φορά γίνομαι καχύποπτος με τις μυστηριώδεις ευλογημένες ή καταραμένες συναντήσεις, δεν είναι για να σου κόψω τα φτερά… Δεν έχεις ανάγκη, τα δικά μου είναι από κερί και τα φοβάμαι… Έχω εκείνο το διαολεμένο «μπουσουλάμε κι ό, τι τρέξει» σφηνωμένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού… Γιατί αλλιώς μπορεί να τρέχουμε και να μη φτάνουμε… Θα δούμε… Μέχρι τότε, θα ζούμε… Όλα ξεκινάνε πορτοκαλί και καταλήγουν κατακόκκινα… Πόσο ονειρεύομαι να φτάσουμε ως τα δειλινά μας…
6) Το πτυχίο, το τζέρτζελο της ορκομωσίας (ένα ουράνιο τόξο που ήρθε ετεροχρονισμένα πριν ξεσπάσει η καταιγίδα), το σύνδρομο στέρησης των αμφιθεάτρων… Η Λογοτεχνική ομάδα της Νομικής… Αρχικά το πέρασα για φάρσα, για πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά ήταν μια ονειρική
πραγματικότητα… Μη το διαλύσουμε… Να το συνεχίσουμε… Μη χανόμαστε… Το τραπέζι είναι στρωμένο και μας περιμένει… Δεν κάνω για δικηγόρος τελικά, νωρίς το ένιωθα, αργά το κατάλαβα… Δεν πειράζει… Ακόμα και οι τρεις μέρες που άντεξα στην πρακτική άσκηση πάντα θα ζουν μέσα μου… Ήταν μέρες κι αυτές, δεν μπορείς να διαγράφεις καμιά στιγμή σου, δε θα επαναληφθεί, άρα οφείλεις να την αποθηκεύσεις στο σκληρό σου δίσκο…
7) Η καρμική αποχώρηση πέντε ακόμα αγαπημένων μου από το Βουβό τον ίδιο χρόνο με μένα… Δεν προγραμματίσαμε τίποτα… Ο χρόνος συμπίπτει απρογραμμάτιστα… Γιώργο, Δώρα, Ιάσωνα, Κέλλα, Σίσσυ, δε χρειάζεται δα να κόψουμε και τις φλέβες μας για να ενώσουμε τα ποτάμια του αίματός μας, φτάνουν και περισσεύουν οι γάργαρες κουβέντες και τα ξάστερα
βλέμματα… Μαζί θα παλέψουμε όλους τους Ναζί… Μαζί… Μέμτσα, δεν ξαναπαίζω πόκερ μαζί σου με καμία Παναγία... Μόνο με τον Ιωακείμ από δω και μπρος...
8) Η νομαδική φύση μου, από σπίτι σε σπίτι, αλλαγές κατοικίας με συχνότητα αλλαγής ταχυτήτων σε ένα αυτοκίνητο… Η ανάγκη μ’ έφερε, μακρινές τσιγγάνικες ρίζες, θα σας γελάσω… Από Φλεβάρη έχει πάντως επιστροφή στη γειτονιά (back home)… Τα κλειστά στόρια της Ιφιγένειας… Όλα θα ‘ναι αλλιώς… Όχι ότι άνοιξε και ποτέ παράθυρο ανάμεσά μας, αλλά
αισθάνθηκα να εισβάλλει από κάπου ένα τόσο δροσερό και φρέσκο αεράκι κατευθείαν στην καρδιά… Αποκλείεται να ήταν κλιματιστικό, η καρδιά καταλαβαίνει καλύτερα από κάθε σώμα τις τεχνητές αλλαγές θερμοκρασίας… Περσινά ξινά σταφύλια για όσους με ξέρουν… Τι να κάνω, ακόμα στα χείλη μου η παρ’ ολίγον γεύση του μούστου…
9) Οι αποτυχημένες κατατακτήριες (αν και με την προσέλευση που υπήρχε, πιο εύκολο είναι να περάσει η καμήλα απ’ το μάτι της βελόνας παρά να περάσεις στην Ψυχολογία) και η επιτυχημένη κατάταξη της Εύης στη λίστα των ανθρώπων με ξεχωριστή θέση στη ζωή μου… Κάποιο μεταπτυχιακό θα βρεθεί και για σένα Εύη μου… Ήδη έβαλα αγγελία… Απελπισμένη ζητεί μεταπτυχιακό, postgraduate, οτιδήποτε να έχει το μετά πρώτο συνθετικό… Αστειεύομαι… Εξάλλου, το αξίζεις απόλυτα… Εδώ άλλοι είναι πρόθυμοι να στρώσουν χαλί την καρδιά τους για σένα κι άλλοι βάζουν veto να σε βάλουν σε ένα μεταπτυχιακό… Άβυσσος ο νους των επιστημόνων…
10) Τα «Κουβαδάκια» με την Κέλυ… Όλα από πλάκα ξεκίνησαν και έχουν ρίξει στο καναβάτσο τη σοβαροφάνεια… Μια αθωότητα κι ένας τσαμπουκάς απ’ τους λίγους σε συσκευασία ενός ανθρώπου… Ξέρεις γιατί σε πειράζω, για να με πειράζεις… Ζω για τις στιγμές που τσιγκλάμε ο ένας τον άλλο… Σε ευχαριστώ που μ’ έμαθες (εσύ κι ο Χριστάκης βεβαίως) ότι η τρέλα είναι ο πιο
αυθεντικός τρόπος έκφρασης…
11) Το Δίστομο… Τόπος μαρτυρίου κάποτε, τόπος λύτρωσης τώρα… Πλάι στους βωξίτες μπορούν κι ανθίζουν ακόμα κρίνα… Οι άνθρωποι της «Θεατροφρένειας» δε μας έδωσαν βραβεία, μας έδωσαν αγάπη… Αυτό είναι το πιο χρυσό αγαλματίδιο απ’ όλα… Κώστα, είσαι σωσίας στη μουσική και στις υπόλοιπες τέχνες… Συγκοινωνούντα δοχεία… Αυτές οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις και τα κοινά shares στο facebook, ο κύριος λόγος για να το κρατάω
ενεργό…
12) Καφές, κρασί και μεζεδάκια με την Ελευθερία τις 30 Δεκέμβρη… Δεν μπορεί να φύγει καλύτερα αυτός ο χρόνος… Κάτι παραπάνω από φίλη… Ο άνθρωπος της ζωής μου… Ας με συγχωρήσουν οι προηγούμενοι καθημερινοί μου ήρωες και συνοδοιπόροι για το χαρακτηρισμό… Για άλλη μια φορά οι ψυχές μας έκαναν έρωτα… Το παραφιλοσοφήσαμε, δακρύσαμε απ’ τα γέλια… Το carpe diem σε όλο του το φάσμα…
Υ।Γ।: Ας με συγχωρήσουν όσοι ξέχασα…Δεν είναι ηθελημένο… Καθορίζουν τόσα πρόσωπα, τόσες στιγμές την πορεία του καθενός μες στο δωδεκάμηνο που δεν χωράνε σε 12 σημεία ενός απολογισμού… Ένα μυαλό χειμώνα, καλοκαίρι… Φοβάμαι μην παραλείψω και κάποιον... Όλοι όσοι με έβαλαν στη συντροφιά τους... Οι παρέες γράφουν το παρόν τους… Να το ‘χουμε κατά νου, γιατί το 2012 προβλέπεται βαρυχειμωνιά διαρκείας… Δεν άλλαξε τόσο δραματικά το κλίμα, ο καιρός άλλαξε… Κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω του αδύναμοι και εξαθλιωμένοι… Κι αν το φλουρί το βρουν και φέτος οι άλλοι, μην αφήσουμε να μείνει για μας η κραιπάλη, που λέει κι ο Φοίβος… Αλλά η καθημερινή πάλη στην παλαίστρα, στο λάκκο με τα λιοντάρια και τα φίδια… Χρωστάμε στη ζωή μας κάτι… Να τη ζήσουμε… Καλή χρονιά σε όλους με υγεία, χαρά και λιγότερους ανέργους (άεργους έχουμε πολλούς, δε χρειαζόμαστε άλλους) γύρω μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου